Το κρέας κόβεται παρουσία του αναβάτη

Πηγή: Συνέλευση για την Αντισπισιστική Δράση

Πανικό έχει προκαλέσει τους τελευταίους δύο μήνες η ανακάλυψη κρέατος από άλογο σε προϊόντα που υποτίθεται ότι περιείχαν κρέας από αγελάδα. Η αναστάτωση αυτή αποτελεί δείγμα της εθελούσιας υποκρισίας που χαρακτηρίζει τις δυτικές κοινωνίες, μιας και από τη μία η σφαγή των αλόγων είναι γεγονός ευρέως γνωστό και σύνηθες σε όλην την ευρωπαϊκή επικράτεια και από την άλλη δεν υπάρχει καμία διαφορά, ανάμεσα στις αγελάδες και τα άλογα, που να δικαιολογεί τη σφαγή του ενός και όχι του άλλου.

Το 2012 παράχθηκαν στην Ε.Ε. 60.000 τόνοι κρέατος ιπποειδών (αλόγων, γαϊδουριών, μουλαριών) από τα οποία τα 74.300 κιλά κατέληξαν στην Ελλάδα. Δυστυχώς, τα άλογα και τα συγγενικά τους είδη δε γλιτώνουν από την αλυσίδα εκμετάλλευσης που έχει στήσει η εξουσία για κάθε τι μη ανθρώπινο και η οποία τελειώνει στο σφαγείο. Η μοίρα των αλόγων, ανεξάρτητα από το είδος της εκμετάλλευσης που έχουν ζήσει στη ζωή τους, είναι κοινή για όλα και δεν είναι άλλη από την κατάληξη σε ένα από τα σφαγεία της Ευρώπης. Μπορεί στην Ελλάδα να απαγορεύεται νομικά η σφαγή ιπποειδών αλλά η εκμετάλλευσή τους είναι ευρέως διαδεδομένη. Τα άλογα χρησιμοποιούνται σε ένα σωρό εργασίες σαν να μην έχουν τα ίδια θέληση για τη ζωή και την ελευθερία. Τα άλογα και τα συγγενή τους ιπποειδή έζησαν άγρια και ελεύθερα για εκατομμύρια χρόνια πριν την εξημέρωσή τους από τον άνθρωπο και το ίδιο θα επέλεγαν να κάνουν και τώρα αν είχαν τη δυνατότητα. Η εκμετάλλευση των αλόγων ήταν πάντοτε συνδεδεμένη με τις πιο εξουσιαστικές και αιματηρές πτυχές της ανθρωπότητας. Από τη χρήση τους στη μεταφορά των μέσων ιδιοκτησίας και των εμπορευμάτων ως τις πολεμικές συρράξεις, η ιστορία της εκμετάλλευσης του αλόγου είναι παράλληλη με την ιστορία της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης των υπόλοιπων ζώων, των ανθρώπων και της γης.

Σήμερα στην Ελλάδα, τα άλογα χρησιμοποιούνται στα χωριά για τις γεωργικές εργασίες και τις μεταφορές, αλλά κυρίως σε νησιά και τόπους αναψυχής για να πηγαίνουν τους τουρίστες βόλτες. Δεν είναι, όμως, αυτός ο βασικός πυλώνας της εξαθλίωσής τους. Στο Μαρκόπουλο Αττικής λειτουργεί ένα σύγχρονο κολαστήριο που ονομάζεται ιππόδρομος. Εκεί εκατοντάδες άλογα βρίσκονται φυλακισμένα σε στάβλους – κουτιά που χωράνε ίσα ίσα να κάνουν μια στροφή γύρω από τον εαυτό τους και υποβάλλονται σε καθημερινά γυμναστήρια – βασανιστήρια για να μάθουν να τρέχουν στην αρένα των αγώνων όπου ελεεινοί τζογαδόροι ποντάρουν στο ποιο θα τρέξει πιο γρήγορα. Στα άλογα αυτά χορηγούνται ένα σωρό φάρμακα και αναβολικά, ώστε να ανταποκρίνονται στην επίπονη εκγύμναση και τον τελικό στόχο της κούρσας. Η ζωή ενός αλόγου εντός του ιπποδρόμου διαρκεί γύρω στα 4 χρόνια, αν δε συμβεί κάποιο ατύχημα στο ενδιάμεσο ή ο ιδιοκτήτης το θεωρήσει ασύμφορη ενασχόληση. Μετά, η πλειοψηφία παίρνει το δρόμο για το σφαγείο ενώ στη φύση θα μπορούσαν να ζήσουν έως και 30 χρόνια. Για τα άλογα των ιππικών ομίλων δεν ισχύει κάτι το διαφορετικό, μόνο το περιτύλιγμα αλλάζει. Και σε αυτά χορηγούνται ένα σωρό φάρμακα, κυρίως ηρεμιστικά, αλλά και υποβάλλονται σε ένα σωρό γυμνάσια για να είναι υπάκουα στους μελλοντικούς ιππείς – πελάτες του εκάστοτε ομίλου. Προφανώς και οι εκλεκτοί αυτοί πελάτες δε διαλέγουν να ιππεύσουν πάνω σε γέρικα ή άρρωστα ζώα και άρα η παρουσία τους κρίνεται πάλι ασύμφορη και ακολουθούν το δρόμο για το σφαγείο.

Πάνω στη μετακίνηση των ζώων προς τα σφαγεία κυρίως της Ιταλίας (αν και στη Γαλλία λειτουργούν περίπου 750 σφαγεία αλόγων), έχει στηθεί ένα ολόκληρο κύκλωμα που στόχο έχει να προσπελάσει τις όποιες νομικές δυσκολίες και να στείλει τα άλογα κατευθείαν στη λαιμητόμο. Τα περισσότερα άλογα συγκεντρώνονται σε κάποιες εγκαταστάσεις στον Ασπρόπυργο από όπου και στοιβάζονται σε φορτηγά με προορισμό την Πάτρα και την Ηγουμενίτσα. Πολλές φορές σπάνε τα πόδια σε νεαρά και υγιή άλογα για να δικαιολογήσουν την αποστολή τους στο σφαγείο. Η διαστροφή δε σταματά όμως εδώ. Τα τελευταία χρόνια έχει μάλιστα γνωστοποιηθεί πως άγρια άλογα αιχμαλωτίζονται από εμπόρους για να σταλούν στα σφαγεία και να αποτελέσουν γκουρμέ εδέσματα ενώ σε άλλες χώρες λειτουργούν ειδικά εκτροφεία αλόγων όπου μικρά σε ηλικία άλογα οδηγούνται στη σφαγή. Τα εκτροφεία αυτά λειτουργούν κάτω από ανάλογες αποτρόπαιες συνθήκες με αυτές που επικρατούν στις φάρμες κρεοπαραγωγής των άλλων ζώων. Στην Πολωνία, μάλιστα, διοργανώνεται κάθε χρόνο παζάρι – πανηγύρι όπου μαζεύονται για να πουλήσουν τα άλογα στους μεσάζοντες των σφαγείων. Θα πρέπει να γνωρίζουν, όμως, αυτοί οι φονιάδες πως οι μέρες που δρούσαν ανενόχλητοι τελειώνουν.

Πόση διαφορά όμως έχει το κρέας του αλόγου από αυτό της αγελάδας; Και τα δύο ζώα είναι θηλαστικά και στη φύση ζουν σε αγέλες, έχουν κοινά συναισθήματα και ενδιαφέροντα όπως και όλα τα άλλα ζώα. Και οι αγελάδες και τα άλογα θέλουν να ζουν ελεύθερα μαζί με τα υπόλοιπα μέλη της φυλής τους και όχι να ζουν μια σύντομη ζωή στη σκλαβιά και να βρίσκουν ένα φριχτό θάνατο. Κάθε ζώο θέλει να ζήσει και η στέρηση της ελευθερίας του και η σφαγή αποτελούν εξουσιαστικές πρακτικές. Οι υποκριτικές στάσεις των ανθρώπων που αηδιάζουν στην ιδέα και μόνο ότι θα φάνε άλογο ή σκύλο ενώ τρώνε δεκάδες κιλά σάρκας γουρουνιού, κατσίκας και αγελάδας με ευχαρίστηση, μόνο την οργή και την περιφρόνησή μας μπορούν να συναντήσουν. Κάθε διαχωρισμός ανάμεσα στα ζώα μας βρίσκει αντίθετους. Η ζωή της αγελάδας δεν έχει λιγότερη αξία ούτε από του αλόγου αλλά ούτε και από του ανθρώπου. Επιλέγουμε να μην τρώμε κανένα ζώο σεβόμενοι τη θέληση του κάθε επιμέρους ζώου στη ζωή και την ελευθερία αλλά και αντιλαμβανόμενοι τις συνθήκες εκμετάλλευσης που συνεπάγεται για τα ζώα το βιομηχανικό σύστημα παραγωγής ζωικής τροφής.

Ολόκληρη η διατροφή σήμερα ελέγχεται από γιγάντιες πολυεθνικές εταιρίες, οι οποίες δρουν με μοναδικό γνώμονα το κέρδος. Δεν υπάρχει κανένα ενδιαφέρον ούτε για την ευημερία των ζώων ούτε για την υγεία των ανθρώπων εκτός κι αν κάτι μπορεί να προκαλέσει αρνητική γνώμη για το προϊόν και άρα μείωση της ζήτησης. Όλα όσα τρώμε είναι ενάντια στην υγεία μας και σχεδόν καθημερινά ξεσπάνε νέα διατροφικά σκάνδαλα τα οποία μας επιβεβαιώνουν πως οι άθλιες συνθήκες είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι η πλειοψηφία των διατροφικών αυτών σκανδάλων έχει να κάνει με την εντατική κτηνοτροφία και τη σφαγή των ζώων. Στα τέλη της δεκαετίας του ’90 ξέσπασε το σκάνδαλο με τις τοξίνες στα κοτόπουλα, το 2000 η σπογγώδης εγκεφαλοπάθεια στις αγελάδες και ακολούθησαν η νόσος των πουλερικών, η γρίπη των χοίρων και ο e-coli. Όλες αυτές οι ασθένειες είχαν σαν αφετηρία τους την εντατική κτηνοτροφία με τον εγκλεισμό μεγάλου αριθμού ζώων σε μικρούς χώρους αλλά και το τάισμα τους με ορμόνες, αντιβιώσεις και ανθυγιεινές τροφές έτσι ώστε να παραχθεί περισσότερο κρέας μετά το θάνατό τους. Το κρέας όμως είναι ούτως ή άλλως κομμάτι ενός πτώματος σε προχωρημένη σήψη η οποία καθυστερείται ποτίζοντάς το με ουσίες και χημικά. Δεν είναι τυχαίο που η πιο συνήθης τροφική δηλητηρίαση, η σαλμονέλα, προέρχεται από την επαφή νωπού (σάπιου – άψητου δηλαδή) κρέατος με άλλα τρόφιμα.

Η κρεοφαγία ή μη δεν είναι ένα δίλημμα υγιεινής. Δε μας νοιάζει αν ο τίμιος εργάτης – καταναλωτής θα φάει “καλό” κρέας ή όχι, ή αν αυτό θα είναι κρέας αγελάδας ή αλόγου, ή αν οι έμποροι τον κορόιδεψαν και βάζουν σε κίνδυνο τη ζωή του. Μας νοιάζει να μην το φάει γιατί η ζωή κανενός δεν αξίζει παραπάνω από κάποιου άλλου. Οι συζητήσεις των τελευταίων ημερών για το αν θα πρέπει να καταναλωθεί το κρέας των αλόγων ή όχι, με γνώμονα το αν είναι επιβλαβές, μόνο οργή μπορούν να μας γεμίζουν. Όσοι ξαφνικά πανικοβάλλονται που βρήκαν κρέας αλόγου στο πιάτο τους, ας μην εκπλαγούν αν κάποια στιγμή το σύστημα που εκμεταλλεύεται εξίσου ανθρώπινα και μη ανθρώπινα ζώα, πετάξει στο πιάτο τους ένα κομμάτι από το κρέας του διπλανού τους. Ο καθένας κάνει τις επιλογές του και εμείς δεν είμαστε σε καμιά περίπτωση διατεθειμένοι να υπερασπιστούμε την επιλογή κανενός να τρώει το θάνατο του άλλου. Ο κανιβαλισμός ξεκινάει από το πιάτο μας. Όσοι εθελοτυφλώντας συνεχίζουν να τρώνε ζώα και βλέπουν θετικά το να εμπλουτίσουν τη διατροφή τους με ένα ακόμα ζώο, θα μας βρουν απέναντι τους.

Κρεατοφάγοι, στο λαιμό να σας κάτσει!

Καμία ανοχή στη βιομηχανία κρέατος, στους σύγχρονους δουλέμπορους και στους επίδοξους διαχειριστές της κρεοπαραγωγής

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΓΙΑ ΟΛΕΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ

Συνέλευση για την Αντισπισιστική Δράση

Το Λεξικό του Μηδενιστή – Μέρος Τέταρτο – Άγριος

Στο τέταρτο μέρος του κειμένου ο Ζερζάν καταπιάνεται με την κατάσταση της αγριότητας, την προ-πολιτισμική ζωή και την βίαιη επίδραση του πολιτισμού πάνω στην φύση και στα άτομα. Πρωτότυπο στα αγγλικά στο The Anarchist Library. 

Το Λεξικό του Μηδενιστή

John Zerzan

Άγριος

Άγ-ρι-ος {κατάσταση} (επίθετο). Αγριότητα, ή η ζωή σε μια φυσική κατάσταση, όπως συμβαίνει με τα ελεύθερα ζώα ή φυτά – η επαναφορά από την εξημέρωση σε μια άγρια κατάσταση.

Ζούμε σε ένα τοπίο ανυπαρξίας όπου η πραγματική ζωή αποστραγγίζεται σταθερά από την εξευτελισμένη εργασία, τον κούφιο κύκλο της κατανάλωσης και της κενής διαμεσολάβησης της εξάρτησης από την υψηλή τεχνολογία. Σήμερα δεν έχουμε μόνο τον τυπικό εργασιομανή γιάπη που προσπαθεί να κοροϊδέψει την απόγνωση μέσω της δραστηριότητας, προτιμώντας να μην εξετάσει μια μοίρα όχι λιγότερο στείρα από εκείνη του πλανήτη της (κυριαρχημένης) υποκειμενικότητας γενικότερα. Παρ’ όλα αυτά, είμαστε αντιμέτωποι με τα ερείπια της φύσης και το ερείπιο της προσωπικής μας φύσης, την καθαρή τερατωδία της ανουσιότητας και της έλλειψης γνησιότητας που ανέρχεται υπό το βάρος των ψεμάτων. Για την μεγάλη πλειοψηφία ακόμα κυριαρχεί η σκλαβιά και η τοξικότητα, ενώ μια πιο απόλυτη φτώχεια από την οικονομική, καθιστά πιο κενή την καθολική Νεκρή Ζώνη του πολιτισμού. ‘Ενδυναμωμένη’ από την κομπιουτεροποίηση; Κάθοδος προς μια νηπιακή κατάσταση θα έλεγα καλύτερα. Μια Εποχή της Πληροφορίας χαρακτηρισμένη από την αυξημένη επικοινωνία; Όχι, αυτό θα προϋπέθετε εμπειρία που θα άξιζε για επικοινωνία. Μια εποχή πρωτοφανούς σεβασμού προς το άτομο; Μετάφραση: η μισθωτή σκλαβιά χρειάζεται την στρατηγική της αυτοδιεύθυνσης του εργάτη στο σημείο της παραγωγής για να αποτρέψει την συνεχιζόμενη κρίση της παραγωγικότητας, και η έρευνα αγοράς πρέπει να στοχεύσει κάθε ‘life-style’ για το ενδιαφέρον μιας αυξημένης καταναλωτικής κουλτούρας.

Στην αναποδογυρισμένη κοινωνία, η λύση για την τεράστια αποξένωση που δημιουργείται από την χρήση ναρκωτικών είναι ένα μπαράζ των μέσων ενημέρωσης, με αποτελέσματα τόσο ενοχλητικά όσο τα εκατοντάδες εκατομμύρια που μάταια ξοδεύτηκαν ενάντια στην μειωμένη προσέλευση των ψηφοφόρων. Εν τω μεταξύ, η τηλεόραση, η φωνή και η ψυχή του σύγχρονου κόσμου, μάταια ονειρεύεται την σύλληψη της ανόδου του αναλφαβητισμού και όσα έχουν μείνει από την συναισθηματική υγεία χρησιμοποιώντας το μέσο των προπαγανδιστικών σποτ των τριάντα ή λιγότερων δευτερολέπτων. Στην βιομηχανοποιημένη κουλτούρα της μη αναστρέψιμης κατάθλιψης, της απομόνωσης και του κυνισμού, το πνεύμα θα πεθάνει πρώτο, και ο θάνατος του πλανήτη είναι μια δεύτερη σκέψη. Αυτό θα γίνει, αν δεν εξαλείψουμε αυτή την σάπια τάξη, και όλες τις κατηγορίες και δυναμικές της.

Εν τω μεταξύ, η παρέλαση των μερικών (και για αυτόν τον λόγο εσφαλμένων) αντιδράσεων προχωράει προς τους συνήθεις δρόμους της. Υπάρχουν οι Πράσινοι και προσπαθούν να επεκτείνουν τη ζωή της ρακέτας του εκλογικισμού, βασισμένοι στο ψέμα πως υπάρχει κυριότητα σε κάποιο άτομο που αντιπροσωπεύει ένα άλλο – αυτοί οι τύποι απλά θα διαιωνίσουν ένα ακόμα χώρο για διαμαρτυρία, στην θέση του αληθινού πράγματος. Το ειρηνικό ‘κίνημα’ παρουσιάζει, σε κάθε του (ομοιόμορφα αξιολύπητη) χειρονομία, πως είναι ο καλύτερος φίλος της εξουσίας, της ιδιοκτησίας και της παθητικότητας. Μια επεξήγηση αρκεί: τον Μάη του 1989, στην 20^η επέτειο της μάχης των Ανθρώπων του Berkeley Park, χίλια άτομα ξεσηκώθηκαν αξιοθαύμαστα, λεηλατώντας 28 επιχειρήσεις και τραυματίζοντας 15 μπάτσους – ο εκπρόσωπος των ειρηνευτικών ερπετών, Julia Talley, δήλωσε ‘Αυτές οι εξεγέρσεις δεν έχουν καμία θέση στο ειρηνικό κίνημα.’ Το οποίο μας φέρνει στο μυαλό τους θανάσιμα λανθασμένους φοιτητές στην Πλατεία Tiananmen, μετά τις 3 Ιούνη που είχε ξεκινήσει η σφαγή, που προσπαθούσαν να εμποδίσουν τους εργάτες να συγκρουστούν με τα κυβερνητικά στρατεύματα. Και η γενικότερη αλήθεια, πως το πανεπιστήμιο είναι η νούμερο ένα πηγή αυτού του αργού στραγγαλισμού, γνωστού και ως ρεφορμισμού, η άρνηση μιας ποιοτικής ρήξης με την υποβάθμιση. Η Earth First! Αναγνωρίζει πως η εξημέρωση είναι το θεμελιώδες ζήτημα (π.χ. πως η γεωργία από μόνη της είναι κακοήθης), αλλά πολλοί από τους αντάρτες της δεν μπορούν να δουν πως το είδος μας θα μπορούσε να γίνει άγριο.

Οι ριζοσπαστικοί περιβαλλοντιστές εκτιμούν πως η μετατροπή των εθνικών δασών σε αγροκτήματα δέντρων είναι απλά ένα μέρος του συνολικού έργου που επιδιώκει επίσης την δική τους κατάπνιξη. Αλλά θα πρέπει να ψάξουν το άγριο παντού και όχι μόνο στην αγριότητα ως ένα ξεχωριστό προνόμιο.

Ο Φρόυντ είδε πως δεν υπάρχει πολιτισμός χωρίς την βίαιη αποκήρυξη των ενστίκτων, χωρίς τον τεράστιο εξαναγκασμό. Αλλά, επειδή οι μάζες είναι βασικώς ‘τεμπέλικες και κουτές’, ο πολιτισμός είναι αιτιολογημένος, έκρινε ο Φρόυντ. Αυτό το μοντέλο ή συνταγή ήταν βασισμένο στην ιδέα πως η προ-πολιτισμική ζωή ήταν βάναυση και στερούνταν μια έννοια η οποία έχει εκπληκτικά αντιστραφεί τα τελευταία 20 χρόνια. Πριν την γεωργία, με άλλα λόγια, η ανθρωπότητα ζούσε σε μια κατάσταση χάριτος, ευκολίας και κοινότητας με την φύση, που μετά βίας μπορούμε να αντιληφθούμε σήμερα.

Η θέα της αυθεντικότητας αναδύεται ως κάτι όχι λιγότερο από ό, τι μια χονδρική διάλυση του οικοδομήματος του πολιτισμού της καταστολής. Το οποίο ο Φρόυντ, επ’ ευκαιρίας, το χαρακτήρισε ως ‘κάτι το οποίο επιβλήθηκε σε μια αντιστεκόμενη πλειοψηφία από μια μειονότητα που κατάλαβε πώς να διαθέτει τα μέσα για την εξουσία και τον εξαναγκασμό.’ Μπορούμε είτε να συνεχίσουμε παθητικά στον δρόμο προς την απόλυτη εξημέρωση και καταστροφή, είτε να στρίψουμε προς την κατεύθυνση της χαρούμενης αναστάτωσης, του παθιασμένου και άγριου εναγκαλισμού της αγριότητας και της ζωής που στοχεύει στον χορό πάνω στα ερείπια των ρολογιών, των υπολογιστών και αυτής της αποτυχίας της φαντασίας και της θέλησης που ονομάζεται εργασία. Μπορούμε να αιτιολογήσουμε τις ζωές μας με κάτι λιγότερο από μια τέτοια πολιτική της οργής και των ονείρων;

Γενοκτονία υψηλής τεχνολογίας

Το κείμενο είναι μετάφραση από το περιοδικό Green Anarchy. Πηγή: Αδάμαστο

Γενοκτονία υψηλής τεχνολογίας

Τα κινητά τηλέφωνα μπορεί να έχουν αλλάξει τον τρόπο που επικοινωνούμε, αλλά στην κεντρική Αφρική, η μεγαλύτερη κληρονομιά τους είναι ο πόλεμος και η εξολόθρευση των υπό εξαφάνιση ζώων.

Περισσότεροι από 4 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους στην κεντρική Αφρική σε έναν πόλεμο για την απόκτηση του κοβαλτίου, ένα ανθεκτικό στη θερμότητα ορυκτό μετάλλευμα που χρησιμοποιείται ευρέως στα κινητά τηλέφωνα, τους φορητούς υπολογιστές και άλλα ηλεκτρονικά είδη. Το κοβάλτιο βρίσκεται στα τριών δισεκατομμυρίων ετών εδάφη της Rift Valley, μια περιοχή της Αφρικής. Από αυτά τα μεταλλεύματα εξάγεται το ταντάλιο το οποίο και χρησιμοποιείται για την κατασκευή πυκνωτών τανταλίου, μικροσκοπικών ηλεκτρονικών στοιχείων που υπάρχουν στις ηλεκτρικές συσκευές. Το 80% των κοιτασμάτων αυτού του ορυκτού βρίσκονται στη Λαϊκή δημοκρατία του Κονγκό (DRC).

Αυτή η ορεινή περιοχή ζούγκλας είναι το πεδίο μάχης αυτού που έχει ονομαστεί ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος της Αφρικής, έναν πόλεμο του κογκολέζικου στρατού ενάντια σε έξι γειτονικές χώρες και των πολυάριθμων οπλισμένων φατριών. Τα θύματα είναι κατά κύριο λόγο πολίτες. Ο λιμός και οι διάφορες ασθένειες έχουν σκοτώσει εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου, ενώ λόγω του πολέμου δύο εκατομμύρια άνθρωποι έχουν χάσει τα σπίτια τους. Συχνά αναφερόμενος ως απλά ένας εθνικός πόλεμος, η σύγκρουση είναι στην ουσία μια μάχη για την κατοχή των φυσικών πόρων που επιδιώκονται από τα ξένα κεφάλαια, των διαμαντιών, του κασσίτερου, του χαλκού, του χρυσού και προ πάντων του κοβαλτίου.

Ο πόλεμος άρχισε το 1998 όταν οι κογκολέζικες επαναστατικές δυνάμεις, με την υποστήριξη της Ρουάντας και της Ουγκάντας, κατέλαβαν το ανατολικό Κονγκό και κινήθηκαν προς τις στρατηγικές περιοχές μεταλλείας, επιτιθέμενοι στους πληθυσμούς αυτών. Ο στρατός της Ρουάντα έκανε σύντομα τζίρο πάνω από 20 εκατομμύρια δολάρια μηνιαίως από το εμπόριο κοβαλτίου.

Ακόμη και σήμερα, ο πόλεμος συνεχίζεται παρά τη συμφωνία ειρήνης που υπογράφτηκε το καλοκαίρι του 2002. Συμφωνία η οποία και υπογράφτηκε έπειτα από τη δολοφονία του προέδρου του Κονγκό Laurent Kabila, τον Ιανουάριο του 2001, και μετά από πίεση που ασκήθηκε από τη Νότια Αφρική. Αλλά ενώ τα ξένα στρατεύματα έχουν επίσημα αποσυρθεί από το Κονγκό, οι εσωτερικές φατρίες παραμένουν στον πόλεμο.

Εξορύσσοντας τον μαύρο χρυσό

Το κοβάλτιο έχει μετασχηματίσει την οικονομία του Κονγκό. Οι αγρότες που μετατοπίζονται από τα εδάφη τους δεν έχουν άλλη επιλογή εκτός από το να συμμετέχουν στις “ταξιαρχίες” εξαγωγής κοβαλτίου. Η διαδικασία είναι όμοια με τη εξόρυξη χρυσού. Το κοβάλτιο βρίσκεται σκάβοντας κοιλώματα στις κοίτες των ποταμών, με τους εργάτες να ξύνουν τις βρωμιές για να βρουν το μετάλλευμα.

Διάφορες εκθέσεις έχουν γίνει για την καταπάτηση των δικαιωμάτων των ανθρώπων που δουλεύουν στα κατειλημμένα από τις επαναστατικές δυνάμεις ορυχεία, καθώς και για την πορνεία, που έχει πολλαπλασιαστεί. Κατ’ εκτίμηση δύο εκατομμύρια άνθρωποι στο Κονγκό είναι φορείς του ιού του AIDS. Άνδρες, γυναίκες και παιδιά αναγκάζονται να οδηγηθούν στην εργασία σε μεταλλεία, τον πόλεμο και την πορνεία, ειδάλλως απειλούνται με βασανιστήρια, βιασμούς ή δολοφονίες.

Το κοβάλτιο καταλήγει από τα ορυχεία σε ειδικά ανταλλακτήρια που ελέγχονται και φορολογούνται από τους αντάρτες. Οι ξένοι έμποροι αγοράζουν έπειτα το μετάλλευμα και το στέλνουν στο εξωτερικό, συνήθως μέσω της Ρουάντα. Όλη η ποσότητα αγοράζεται από τρεις εταιρίες: Cabot (Αμερικάνικη), HC Starc(Γερμανική) και Nigncxia(Κινέζικη) που είναι και οι μόνες εταιρίες με την ικανότητα να μετατρέπουν το κοβάλτιο σε σκόνη τανταλίου. Η σκόνη αυτή πωλείται έπειτα στη Nokia, τη Motorola, την Compaq, τη Sony και άλλους κατασκευαστές για χρήση στα κινητά τηλέφωνα καθώς και άλλα προϊόντα.

Τον Δεκέμβριο του 2004, ο πρώην πρόεδρος της Cabot, Sam Bodman διορίστηκε γραμματέας του υπουργείου ενέργειας. Υπό την προεδρία του Bodman, από το 1987 έως το 2000, η Cabot ήταν μια από τις μεγαλύτερες ρυπογόνες εταιρίες της αμερικής εκπέμποντας 60.000 τόνους αερομεταφερόμενων τοξικών εκπομπών ετησίως.

Οικολογικά αποτελέσματα του πολέμου

Η κύρια περιοχή μεταλλείας του κοβαλτίου μέσα στο Κονγκό περιέχει το εθνικό πάρκο Kahuzi Biega (KBNP), όπου ζει ένα σπάνιο είδος γορίλα προς εξαφάνιση. Η αποψίλωση του πάρκου λόγω της εξόρυξης μετάλλων έχει καταστρέψει ένα μεγάλο μέρος του βιότοπου του γορίλλα αλλά και έχει οδηγήσει τον τοπικό πληθυσμό να εμπορεύεται το κρέας των ζώων αυτών με τους εργάτες και το στρατό από τα λατομία. Ο πληθυσμός των γορίλλων του KBNP μαζί με τον πληθυσμό στα παρακείμενα δάση Kasese, αντιπροσώπευσε το 86% του συνολικού πληθυσμού αυτού του είδους, πριν από τον εμφύλιο πόλεμο. Σύμφωνα με μια έκθεση που δημοσιεύεται από το “Dian Fossey Gorilla Fund and the Born Free Foundation” τον Μαΐου του 2001, ο πληθυσμός των γορίλλων του KBNP έχει πέσει κατακόρυφα από 8.000 ζώα το 1991 σε λιγότερο από 1.000 το έτος 2000, μια μείωση 85% σε μόνο 9 έτη. Η έκθεση συνεχίζει: “Οι ενδείξεις είναι ότι η βιοποικιλότητα της περιοχής Kahuzi-Biega έχει επικίνδυνα, αν όχι αδιόρθωτα, καταστραφεί”. Αν συνεχίσουν οι γραφειοκρατικές καθυστερήσεις να αποτρέπουν την αποτελεσματική και έγκαιρη δράση, ο κόσμος θα έχει γίνει θεατής του πρώτου μεγάλου πιθήκου που οδηγείται στην εξαφάνιση, θύμα του πολέμου, της ανθρώπινης πλεονεξίας και της υψηλής τεχνολογίας.

Δημιουργώντας μια σύνδεση

Όλως τυχαίως δεν είναι περίεργο που αυτές οι πληροφορίες δεν περιλαμβάνονται στο εγχειρίδιο χρήσης του κινητού σας τηλεφώνου. Ίσως στα κινητά τηλέφωνα πρέπει να κολληθούν αυτοκόλλητες ετικέτες που να λένε: Προσοχή! Αυτή η συσκευή δημιουργήθηκε με πρώτες ύλες από την κεντρική Αφρική. Τα υλικά αυτά που είναι σπάνια και μη ανακυκλώσιμα πωλήθηκαν για να χρηματοδοτήσουν έναν αιματηρό εμφύλιο πόλεμο και έχουν σχεδόν προκαλέσει την εξαφάνιση ενός απειλούμενου είδους. Οι άνθρωποι πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι υπάρχει μια άμεση σχέση μεταξύ των συσκευών που κάνουν τις ζωές τους περισσότερο “άνετες” και την τρομακτική πραγματικότητα της βίας, της αναταραχής και της καταστροφής που μολύνουν τον κόσμο μας.

πηγή στα ελληνικά:  http://blackout.yfanet.net/keimena/40

Το Λεξικό του Μηδενιστή – Μέρος Τρίτο – Κουλτούρα

Το τρίτο μέρος του κειμένου πραγματεύεται το θέμα της κουλτούρας. Πρωτότυπο στα αγγλικά στο The Anarchist Library.

Το Λεξικό του Μηδενιστή

John Zerzan

Κουλτούρα

Κουλ-τούρα (ουσιαστικό). Συνήθως αναφερόμενη ως το άθροισμα των εθίμων, των ιδεών, των τεχνών, των προτύπων, κλπ μιας δεδομένης κοινωνίας. Ο πολιτισμός συχνά αναφέρεται ως συνώνυμο, υπενθυμίζοντας μας πως η καλλιέργεια – όπως και στην εξημέρωση – είναι επίσης μέσα στην κουλτούρα. Οι Καταστασιακοί, το 1960, το έθεσαν έτσι, πως ‘η κουλτούρα μπορεί να οριστεί σαν το σύνολο των μέσων μέσω των οποίων η κοινωνία σκέφτεται για την ίδια και αναδεικνύεται στον εαυτό της.’ Παίρνοντας το πιο θερμά, ο Barthes παρατήρησε πως είναι ‘μια μηχανή που σου δείχνει να επιθυμείς. Να επιθυμείς, πάντα να επιθυμείς αλλά ποτέ να καταλαβαίνεις.’

Η κουλτούρα ήταν κάποτε πιο σεβαστή, φαινομενικά, κάτι για να ‘ζήσεις βάση αυτής.’ Τώρα, αντί για την ανησυχία για το πώς αποτύχαμε στην κουλτούρα, η έμφαση βρίσκεται στο πως η κουλτούρα απέτυχε προς εμάς. Σίγουρα κάτι στην εργασία που μας ανατρέπει, δεν ικανοποιεί και αυτό κάνει πιο εμφανή τον εαυτό του καθώς αντιμετωπίζουμε παγκόσμια και μέσα μας τον θάνατο της φύσης. Η κουλτούρα, ως το αντίθετο της φύσης, αναπτύσσεται ασύμφωνα, ξινίζει, ξεθωριάζει καθώς πνιγόμαστε στον όλο και πιο λεπτό αέρα της συμβολικής δραστηριότητας. Υψηλή κουλτούρα ή χαμηλή, παλάτι ή χαμόσπιτο, είναι το ίδιο σπίτι-φυλακή της συνείδησης – το συμβολικό ως το καταπιεστικό.

Είναι αδιαχώριστη από την γέννηση και την συνέχιση της αποξενωμένης επιβίωσης, όπως πάντα, ως αποζημίωση, μια ανταλλαγή για το πραγματικό με την αντικειμενοποίηση του. Η κουλτούρα ενσωματώνει τη σχισμή ανάμεσα στην ολότητα και στα μέρη του συνόλου που μετατρέπονται σε κυριαρχία. Χρόνος, γλώσσα, αριθμοί, τέχνες – πολιτιστικές επιβολές που έχουν έρθει για να μας κυριαρχήσουν με τις δικές τους ζωές.

Τώρα, περιοδικά και εφημερίδες έχουν αφθονία άρθρων θρηνώντας για την διάδοση του πολιτιστικού αναλφαβητισμού και της ιστορικής αμνησίας, δύο καταστάσεις που υπογραμμίζουν μια βασική ασθένεια στην κοινωνία. Στην μεταμοντέρνα μας εποχή, τα πρόσωπα της μόδας κυμαίνονται από κενά σε αγέλαστα, καθώς τα ποσοστά της σκληρής χρήσης ναρκωτικών, των αυτοκτονιών, και της συναισθηματικής αστάθειας συνεχίζουν να ανεβαίνουν. Περίπου πριν από ένα χρόνο, ήμουνα στο αμάξι μιας μεγαλύτερης γυναίκας του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας, και πηγαίναμε από το Berkeley στο Oregon, και κάπου στον δρόμο της ζήτησα, αφού μιλούσαμε για την δεκαετία του 60’ ανάμεσα σε άλλα θέματα, να μου περιγράψει την γενιά της. Μου μίλησε για τους συμφοιτητές της όσον αφορά το μη-ερωτικό σεξ, την αυξημένη χρήση ηρωίνης, και ‘μια αίσθηση απόγνωσης μασκαρεμένη από τον καταναλωτισμό.’

Εν τω μεταξύ, η μαζική άρνηση συνεχίζεται. Σε μια πρόσφατη συλλογή άρθρων για την κουλτούρα, ο DJ. Enright προσφέρει την σοφή συμβουλή πως ‘όσο πιο συχνά η προσωπική μιζέρια και δυσαρέσκεια ανυψώνονται, τόσο πιο δυνατά σφίγγουν αυτές οι αρρώστιες την λαβή τους επάνω μας.’ Από τότε που το άγχος ζήτησε την απελευθέρωση του μέσω της πολιτιστικής μορφής και έκφρασης, στην συμβολική προσέγγιση προς την αυθεντικότητα, η κατάσταση μας πιθανότατα να μην έχει υπάρξει τόσο εμφανές πτωχή. Το έργο του Robert Harbison με τίτλο ‘Σκόπιμη Παλινδρόμηση’, είναι ένα ακόμη έργο που εμφανίζει πλήρη άγνοια σχετικά με την θεμελιώδη κενότητα της κουλτούρας: ‘η ιστορία του πως ο ενθουσιασμός για το πρωτόγονο και η πίστη πως η σωτηρία βρίσκεται στην ξεμάθηση βρέθηκε να είναι μια δύναμη σχεδόν σε κάθε κατοχή της σκέψης, είναι εξαιρετικά παράξενο.’

Σίγουρα τα ερείπια είναι εδώ για όποιον θέλει να τα δει. Από την εξαντλημένη τέχνη με την μορφή του ανακυκλωμένου συνονθυλεύματος του μεταμοντερνισμού, μέχρι τους μετά-στρουκτουραλιστές τεχνοκράτες όπως ο Lyotard, ο οποίος βρίσκει σε τράπεζες δεδομένων ‘την Εγκυκλοπαίδεια του αύριο… φύση για τον μεταμοντέρνο άνθρωπο,’ συμπεριλαμβανομένων τέτοιων απόλυτα ανίκανων μορφών ‘αντίθεσης’, όπως ‘μικροπολιτικά’ και ‘σχιζοφρενοπολιτικά’ (σημ. στο κείμενο αναφέρεται ως ‘schizopolitics’), σε αυτά λοιπόν υπάρχουν λίγα αλλά εμφανή συμπτώματα ενός γενικού κατακερματισμού και απελπισίας. Ο Peter Sloterdijk (Κριτική στον Κυνικό Λόγο) τονίζει πως ο κυνισμός είναι η κύρια, διαχυτική προοπτική, το καλύτερο που έχει να προσφέρει για τώρα η άρνηση.

Αλλά ο μύθος της κουλτούρας θα καταφέρνει να επιβιώνει για όσο η εξαθλίωση μας μας εμποδίζει να την αντιμετωπίσουμε, και έτσι ο κυνισμός θα παραμένει για όσο επιτρέπουμε στην κουλτούρα να παραμένει στην θέση της αδιαμεσολάβητης ζωής.

Το Λεξικό του Μηδενιστή – Μέρος Δεύτερο – Καλοσύνη

Το δεύτερο μέρος του κειμένου του John Zerzan, με τίτλο ‘Το Λεξικό του Μηδενιστή’, μιλάει για την καλοσύνη μέσα σε αυτήν την σάπια κοινωνία. Πρωτότυπο στα αγγλικά στο The Anarchist Library.

Το Λεξικό του Μηδενιστή

John Zerzan

Καλοσύνη

Καλο-σύνη (ουσιαστικό). Η τάση, λίγο πολύ κοινωνικά κωδικοποιημένη, της προσέγγισης της πραγματικότητας με τον όρο το αν οι άλλοι συμπεριφέρονται εγκάρδια – η τυραννία της ευπρέπειας, η οποία εμποδίζει την σκέψη ή την δράση κάποιου για τον εαυτό του – τρόπος αλληλεπίδρασης βασισμένος στην παραπάνω αποχή της κριτικής κρίσης ή αυτονομίας.

Όλοι μας προτιμάμε αυτό που είναι φιλικό, ειλικρινές, ευχάριστο και ωραίο. Αλλά σε έναν μίζερο κόσμο με διάχυτη και πραγματική κρίση, η οποία θα έπρεπε να προκαλεί όλους μας να επαναξιολογήσουμε τα πάντα, το καλό μπορεί να είναι λάθος.

Το πρόσωπο της κυριαρχίας είναι συχνά ένα χαμογελαστό πρόσωπο, ένα καλλιεργημένο πρόσωπο. Το Άουσβιτς έρχεται στο νου μου, με τους διευθυντές οι οποίοι απολάμβαναν τον Goethe και τον Mozart. Παρομοίως, αυτοί που κατασκεύασαν την Ατομική βόμβα δεν ήταν σατανικά τέρατα, αλλά καλοί φιλελεύθεροι διανοούμενοι. Το ίδιο ισχύει και για εκείνους που κομπιουτεροποιούν τη ζωή και για εκείνους που με άλλους τρόπους είναι οι στυλοβάτες της συμμετοχής σε αυτόν τον σάπιο κανόνα, ακριβώς όπως είναι ο καλοσυνάτος επιχειρηματίας (αυτό-διαχειριζόμενος ή όχι), ο οποίος είναι η ραχοκοκαλιά μιας ύπαρξης βασισμένης στην εργασία και στην αγορά, αποκρύπτοντας την πραγματική της φρίκη.

Περιπτώσεις καλοσύνης περιλαμβάνουν τους ειρηνιστές, των οποίων η ηθική της καλοσύνης τους τοποθετεί – ξανά και ξανά και ξανά – σε ηλίθιες τελετουργικές, χωρίς-νίκη καταστάσεις, αυτούς τους ανθρώπους της EarthFirst! που αρνούνται να συγκρουστούν με την γερά κατακριτέα ιδεολογία της κορυφής της οργάνωσης ‘τους’, και την Πέμπτη Εξουσία ({Σημ.1}Fifth Estate, αναφέρεται στην κοινή γνώμη, σε όσους βρίσκονται εκτός των τεσσάρων εξουσιών, στους απλούς πολίτες.{Σημ.2}Ίσως αναφέρεται και στο αντιεξουσιαστικό περιοδικό Fifth Estate) των οποίων οι εξαιρετικά μεγάλες συμβολές φαίνεται τώρα να βρίσκονται σε κίνδυνο από την έκλειψη του φιλελευθερισμού. Όλοι οι μονομερείς σκοποί, από την οικολογία στον φεμινισμό, και όλη η μαχητικότητα στις υπηρεσίες τους, είναι μόνο τρόποι ώστε να παρακάμπτεται η ανάγκη για μια ποιοτική ρήξη με κάτι περισσότερο από τις υπερβολές του συστήματος.

Το καλό ως ο τέλειος εχθρός της τακτικής και αναλυτικής σκέψης: Να είσαι δεκτικός – μην αφήσεις τις ριζοσπαστικές σου ιδέες να προκαλέσουν κύματα στην προσωπική σου συμπεριφορά. Αποδέξου τις πακεταρισμένες μεθόδους και όρια του καθημερινού στραγγαλισμού. Εμποτισμένος με σεβασμό, η ρυθμισμένη απάντηση στο ‘παίξε με βάση τους κανόνες’ – τους κανόνες της εξουσίας – αυτή είναι η πραγματική Πέμπτη Φάλαγγα, αυτή που ενυπάρχει μέσα μας.

Στο πλαίσιο μιας μελανιασμένης κοινωνικής ζωής που απαιτεί το δραστικό ως μια ελάχιστη ανταπόκριση προς την υγεία, η καλοσύνη γίνεται όλο και πιο πολύ νηπιακή, κομφορμιστική και επικίνδυνη. Δεν μπορεί να δωρίσει χαρά, παρά μόνο περισσότερη ρουτίνα και αποξένωση. Η απόλαυση της αυθεντικότητας υπάρχει μόνο ενάντια στον σπόρο της κοινωνίας. Η καλοσύνη μας κρατάει όλους στις θέσεις μας, αναπαράγοντας συγκεχυμένα όλα όσα υποτίθεται ότι απεχθανόμαστε. Ας σταματήσουμε να είμαστε καλοσυνάτοι προς αυτόν τον εφιάλτη και προς όσους μας κρατάνε σε αυτόν.

Το Λεξικό του Μηδενιστή – Μέρος Πρώτο – Τεχνολογία

Το κείμενο που ακολουθεί είναι ένα μέρος από το μεγαλύτερο κείμενο του John Zerzan με τίτλο ‘Το λεξικό του μηδενιστή‘. Δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 1994 στο βιβλίο του ίδιου με τίτλο ‘Πρωτόγονο Μέλλον και Άλλα Άρθρα’. Εδώ δημοσιεύουμε αρχικά το πρώτο μέρος που ο συγγραφέας καταπιάνεται με το θέμα της τεχνολογίας. Θα ακολουθήσουν και τα υπόλοιπα μέρη του άρθρου.

Το Λεξικό του Μηδενιστή

John Zerzan

Τεχνολογία

Τεχ-νολ-ο-γία (ουσιαστικό). Σύμφωνα με το λεξικό Webster’s: βιομηχανικές ή εφαρμοσμένες επιστήμες. Στην πραγματικότητα: το σύνολο του καταμερισμού της εργασίας/παραγωγής/βιομηχανίας και οι επιπτώσεις του επάνω σε εμάς και στην φύση. Η τεχνολογία είναι το άθροισμα των διαμεσολαβήσεων ανάμεσα σε εμάς και τον φυσικό κόσμο και το άθροισμα αυτών των διαχωρισμών μεσολαβώντας ανάμεσα στους εαυτούς μας με τους άλλους. Είναι όλη η αγγαρεία και η τοξικότητα που απαιτείται για την παραγωγή και αναπαραγωγή του σταδίου της υπέρ-αλλοτρίωσης στο οποίο ζούμε. Είναι η υφή και ο μορφή της κυριαρχίας σε κάθε συγκεκριμένο στάδιο της ιεαραρχίας και της εμπορευματοποίησης.

Αυτοί που θα πουν πως η τεχνολογία είναι ‘ουδέτερη’, ‘απλά ένα εργαλείο’, δεν έχουν ξεκινήσει ακόμα να αντιλαμβάνονται τα εμπλεκόμενα. Οι Junger, Adorno και Horkheimer, ο Ellul και μερικοί άλλοι μέσα στις τελευταίες δεκαετίες – χωρίς να αναφέρουμε την συντριπτική, καθ’ όλα αναπόφευκτη αλήθεια στον παγκόσμιο και προσωπικό της κωδωνισμό – έχουν οδηγήσει σε μια βαθύτερη προσέγγιση πάνω στο θέμα. Πριν από τριανταπέντε χρόνια, ο αγαπητός φιλόσοφος Jaspers έγραψε πως ‘Η τεχνολογία είναι μόνο ένα μέσο, αυτή καθεαυτή δεν είναι ούτε καλή ούτε κακή. Όλα εξαρτώνται από το τι κάνει με αυτό ο άνθρωπος, για ποιο σκοπό τον υπηρετεί, και κάτω υπό ποιες συνθήκες το τοποθετεί.’ Αφήνοντας κατά μέρος τον αρχαϊκό σεξισμό, τέτοια επιφανειακή πίστη στην ειδίκευση και στην τεχνική ανάπτυξη θεωρείται όλο και περισσότερο ως γελοία. Απείρως πιο κοντά στον στόχο ήταν ο Marcuse όταν το 1964 πρότεινε πως ‘η ίδια η έννοια του τεχνικού λόγου, είναι πιθανότατα ιδεολογική. Όχι μόνο η εφαρμογή της τεχνολογίας, αλλά η τεχνολογία καθεαυτή είναι κυριαρχία… μεθοδική, αντεπιστημονική, υπολογισμένη, υπολογίζοντας τον έλεγχο.’ Σήμερα βιώνουμε αυτόν τον έλεγχο μέσω της σταθερής μείωσης της επαφής μας με τον ζωντανό κόσμο, ένα επιταχυνόμενο κενό της Εποχής της Πληροφορίας στραγγισμένο από την κομπιουτεροποίηση και δηλητηριασμένο από τον νεκρό, κυριαρχικό ιμπεριαλισμό της μεθόδου της υψηλής τεχνολογίας. Πότε ξανά στο παρελθόν οι άνθρωποι δεν ήταν τόσο ξεμωραμένοι, τόσο εξαρτημένοι στην μηχανή για όλα – καθώς η γη πλησιάζει ραγδαία προς την εξάλειψη της, εξαιτίας της τεχνολογίας, οι ψυχές μας έχουν συρρικνωθεί και ισοπεδωθεί από τον διαβρωτικό κανόνα του. Οποιαδήποτε αίσθηση ολότητας και ελευθερίας μπορεί μόνο να επιστρέψει μέσω της αναίρεσης του μαζικού καταμερισμού της εργασίας στην καρδιά της τεχνολογικής ανάπτυξης. Αυτό είναι το απελευθερωτικό πρόγραμμα σε όλο του το βάθος.

Φυσικά, η δημοφιλής λογοτεχνία δεν αντικατοπτρίζει ακόμα μια κριτική επίγνωση του τι είναι η τεχνολογία. Μερικά έργα αγκαλιάζουν ολοκληρωτικά την κατεύθυνση την οποία ακολουθούμε, όπως το ‘Οι μηχανές που σκέφτονται’ της McCorduck και το ‘Είναι ζωντανοί οι υπολογιστές;’ του Simon, για να αναφέρουμε μερικά από τα πιο φρικιαστικά. Άλλα, ακόμα πιο πρόσφατα βιβλία φαίνεται να προσφέρουν μια κριτική που επιτέλους έρχεται σε αντίθεση με την μαζική προπαγάνδα υπέρ της τεχνολογίας, αλλά όλα αποτυγχάνουν οικτρά όταν φτάνουν στο συμπέρασμα τους. Οι Murphy, Mickunas και Pilotta, συνέγραψαν το ‘Η κατηφόρα της υψηλής τεχνολογίας: Τεχνολογία και η Παραμόρφωση των Ανθρωπίνων Ευαισθησιών’, του οποίου ο επιθετικός τίτλος είναι ολοκληρωτικά υποτιμημένος με το τελείωμα πως η τεχνολογία θα γίνει ανθρώπινη μόνο όταν αλλάξουμε τις υποθέσεις μας για αυτήν! Αρκετά όμοιο είναι το ‘Το υψηλό τίμημα της υψηλής τεχνολογίας’, των Siegel και Markoff – μετά από λεπτομερή κεφάλαια για τα διάφορα επίπεδα της τεχνολογικής εξασθένησης, μαθαίνουμε για μια ακόμη φορά πως όλα είναι απλά θέμα της στάσης μας: ‘Πρέπει, εμείς σαν κοινωνία, να κατανοήσουμε τις πλήρεις επιπτώσεις της υψηλής τεχνολογίας αν επρόκειτο να την αφομοιώσουμε σαν εργαλείο για την ενίσχυση της ανθρώπινης άνεσης, ελευθερίας και ειρήνης.’ Αυτού του είδους η δειλία και/ή ατιμία, οφείλεται ως ένα μέρος μόνο, στο γεγονός πως οι μεγάλες εκδοτικές εταιρίες δεν επιθυμούν να εκδίδουν θεμελιωδώς ριζοσπαστικές ιδέες.

Η παραπάνω παρατηρημένη πτήση προς τον ιδεαλισμό δεν είναι μια νέα τακτική αποφυγής. Ο Martin Heidegger, θεωρούμενος από μερικούς ως ο πιο αυθεντικός και βαθύς στοχαστής αυτού του αιώνα, είδε την ατομικότητα να μετατρέπεται μόνο σε ωμό υλικό για την απεριόριστη επέκταση της βιομηχανικής τεχνολογίας. Απίστευτα, η λύση του βρέθηκε στο Ναζιστικό κίνημα, η βασική ‘συνάντηση της παγκόσμιας τεχνολογίας και του σύγχρονου ανθρώπου.’ Πίσω από την ρητορική του Εθνικοσοσιαλισμού, δυστυχώς, ήταν μόνο η επιτάχυνση της τεχνικής, ακόμα και στην σφαίρα της γενοκτονίας, σαν ένα πρόβλημα της βιομηχανικής παραγωγής. Για τους Ναζί και τους ευκολόπιστους, ήταν πάλι, ένα ερώτημα του πως αντιλαμβανόμαστε την τεχνολογία ιδανικά, και όχι όπως είναι στην πραγματικότητα. Το 1940, ο Γενικός Επιθεωρητής για το Γερμανικό Οδικό Σύστημα, το έθεσε με αυτόν τον τρόπο: ‘Το τσιμέντο και η πέτρα είναι υλικά πράγματα. Ο άνθρωπος τους δίνει μορφή και ψυχή. Η Εθνικοσοσιαλιστική τεχνολογία κατέχει για όλο το επιτυχές υλικό το ιδανικό περιεχόμενο.’

Η παράξενη περίπτωση του Heidegger θα πρέπει να είναι μια υπενθύμιση για όλους πως οι καλές προθέσεις μπορούν να βρεθούν άγρια παραστρατημένες χωρίς την θέληση  να αντιμετωπίσουμε την τεχνολογία και την συστηματική της φύση ως μέρος της πρακτικής κοινωνικής πραγματικότητας. Ο Heidegger φοβήθηκε τις πολιτικές συνέπειες κοιτάζοντας πραγματικά την τεχνολογία κριτικά – οι απολιτικές θεωρίες του έτσι αποτέλεσαν μέρος της τερατώδης ανάπτυξης του μοντερνισμού, παρά την πρόθεση του.

Η EarthFirst! υποστηρίζει πως βάζει πρώτα την φύση, πως είναι υπεράνω κάθε μικροπρεπής ‘πολιτικής’. Αλλά θα μπορούσε κάλλιστα πίσω από το macho αλαζονικό άτομο του Dave Foreman (και των θεωρητικών της ‘βαθιάς οικολογίας’ που επίσης προειδοποιούν ενάντια στους ριζοσπαστικούς) να βρίσκεται μια αποτυχία των νεύρων όπως του Heidegger, και το επακόλουθο, θεωρητικά θα μπορούσε να είναι παρόμοιο.

Η ουτοπία και το πραγματοποιήσιμο

Η Ουτοπία και το Πραγματοποιήσιμο

Από μια απλή σύντομη κουβέντα με έναν κοινό άνθρωπο, λέγοντας του τα αναρχικά σου ιδεώδη περί ατομικής και συλλογικής ελευθερίας, βρίσκεις σύντομα το εμπόδιο στο να συνεχιστεί αυτή η συζήτηση. Πέφτει πολύ γρήγορα το εμπόδιο του απραγματοποίητου και του ρεαλιστικού, του ορθολογικού. Τα επιχειρήματα που μιλάν για την ασφάλεια που παρέχει το κράτος και οι λακέδες του, οι στρατοί και τα σύνορα, η μισθωτή εργασία, η εκπαίδευση, η δικαιοσύνη και το σωφρονιστικό σύστημα, και όλοι οι υπόλοιποι θεσμοί (που δεν είναι και λίγοι) που συγκροτούν το κράτος, έρχονται στην επιφάνεια με περίτεχνο τρόπο από τον ανθρωπάκο του συστήματος. Εδώ λοιπόν θα προσπαθήσω να φέρω στο παρόν το θέμα της ουτοπίας και του πραγματοποιήσιμου, ρεαλιστικού κόσμου των κρατών και των αφεντάδων.

Εδώ και περίπου 10.000 χρόνια, η ιδιοκτησία της γης, των ζώων και των ανθρώπων ως σκλάβους με σκοπό την παραγωγή έφεραν την σύσταση οργανωμένων κοινωνιών, δηλαδή κοινωνιών με ανισότητες, πρώτο-ταξικές, με αφέντες και δούλους, εργάτες και ιδιοκτήτες. Από τότε τα πράγματα και τα δεδομένα έχουν εξελιχτεί τόσο που πλέον οι θέσεις των ατόμων γίνονται θολές. Υπάρχουν μεσαίες τάξεις, μικρό-μεσαίες, φτωχά στρώματα, μεγαλοβιομήχανοι και δισεκατομμυριούχοι. Υπάρχουν ακόμα βασίλεια με τον παραδοσιακό τρόπο. Υπάρχουν σύγχρονες αυτοκρατορίες, χωρίς γιγάντια στάδια για την λαϊκή διασκέδαση, αλλά έχοντας ηλεκτρικά δίκτυα και κεραίες, μεταφέροντας την διασκέδαση στο σαλόνι και στους τέσσερις τοίχους του ενοικίου. Αυτό λοιπόν είναι κάτι πραγματοποιήσιμο, αφού το βλέπουμε να συμβαίνει. Έτσι είναι ορθολογικό να δολοφονείται η άγρια φύση του ανθρώπου, να ξεριζώνεται από το φυσικό του περιβάλλον, να τσουβαλιάζεται σε πόλεις-κράτη και να σπαταλάει τον χρόνο του σε ανούσιες δουλειές με μοναδικό σκοπό την πληρωμή για την παροχή στέγης και τροφής. Είναι ρεαλιστικό να υπάρχουν σώματα ασφαλείας σε κάθε γωνιά της μητρόπολης για να εμποδίζουν την παρανομία, να τσακώνουν τους κλέφτες και να σταματάνε τις ταραχές. Όπως και είναι ορθό οι ίδιοι αυτοί προστάτες του πολίτη να πουλάνε την ηρωίνη, να ξυλοκοπούν και να βασανίζουν, να γλείφουν τους ανωτέρους τους και να συλλαμβάνουν αγωνιστές και αντάρτες. Είναι πραγματικό λοιπόν, η δικαιοσύνη να τοποθετεί στο ειδώλιο αναρχικούς αγωνιστές και να τους καταδικάζει, εξαπολύοντας ταυτόχρονα ένα σύγχρονο κυνήγι μαγισσών για τους ομοϊδεάτες, με προσαγωγές και συλλήψεις ακόμα και μέσα από τα σπίτια τους, που έπειτα τους δίνεται το όνομα ‘γιάφκα’. Είναι νόμιμο την Γη να την κατέχουν τα κράτη, να την μοιράζουν όπως θέλουν μετά από πολέμους, να τραβάνε γραμμές πάνω της και να την κομματιάζουν και να την βιάζουν για τα πολυπόθητα ορυκτά, για το πετρέλαιο, τον άνθρακα, τον λιγνίτη και όλα αυτά που κινούν το σάπιο οικοδόμημα που λέγεται πολιτισμός. Ο βιασμός αυτός λοιπόν είναι πραγματοποιήσιμος. Η εκπαίδευση από την άλλη, προωθώντας μια ψευδή ιστορία, μια ηλίθια διαπαιδαγώγηση, προσπαθεί να κάνει τα παιδιά πανέτοιμα για τα πτυχία τους και την δουλεία τους. Τα νέα αφεντικά, οι νέοι πολιτικοί, οι νέοι μπάτσοι και δικαστές, και φυσικά οι νέοι δουλευτάδες για τα ψίχουλα. Έτσι μας λένε από την πρώτη στιγμή που το κάποτε μικρό και άγονο μυαλουδάκι μας αρχίζει να καταλαβαίνει κάποια νοήματα. Μας προετοιμάζουν ως τροφή για την μηχανή του κράτους, του πολιτισμού τους, του ανθρώπινου βασιλείου τους, που έχει κηρύξει αιώνιο πόλεμο ενάντια στην Φύση και σε όλα τα Πλάσματα της.

Το κράτος έχει βρει υπεραρκετούς τρόπους αποκαθήλωσης και αποχαύνωσης της ατομικότητας και της εξεγερτικότητας μας. Τηλεόραση, νόμιμα και παράνομα ναρκωτικά, η κουλτούρα των μπαρ και της ανούσιας διασκέδασης, η αναπαραγωγή εθίμων που μόνο σκοπό έχουν να προσβάλουν την αξιοπρέπεια και να συνεχίσουν μια παράδοση βουτηγμένη στον ζόφο. Δουλειά για να αγοράσεις τον ελεύθερο σου χρόνο, που τον χρησιμοποιείς για να ξεκουραστείς από την δουλειά. Αγορά της ευτυχίας από τα εκάστοτε μαγαζιά ή και τα εκάστοτε κορμιά. Αγορά, πώληση και στην ανακύκλωση ξανά. Η λίστα δεν έχει τελειωμό. Το νόημα το πιάσατε. Αυτό είναι το πραγματοποιήσιμο, αυτό είναι το ορθολογικό και ρεαλιστικό, και αυτός είναι ο τρόπος ζωής που ζούμε. Καμία υπερβολή, ίσα-ίσα παρέλειψα και πολλά άλλα στοιχεία του θανατερού αυτού πολιτισμού.

Ας περάσουμε τώρα στην ουτοπία, που στο άκουσμα της ματώνουν τα αυτιά των καθωσπρέπει ανθρώπων της τάξης και της ηθικής. Πιστεύουμε σε έναν κόσμο διαφορετικό, σε έναν κόσμο όχι απλά ελεύθερο, αλλά απελευθερωμένο από κάθε αρχαία ηλίθια πρακτική σας. Απελευθερωμένο από κάθε πολιτική ιδεολογία, από κάθε εξουσία και κάθε ατομικό και συλλογικό καταναγκασμό. Χωρίς θεσμούς, χωρίς ασφαλίτες και μπάτσους, χωρίς δικαιοσύνη και νόμους. Καμία φυλακή δεν θα χωράει τα ελεύθερα κορμιά μας και τις απεγνωσμένες μας για ηδονή ψυχές. Καμία ηθική δεν θα χωράει τα φυσικά μας ένστικτα για ευτυχία, έρωτα και αγάπη, και κανένας θεός δεν θα μπορέσει να συγκρατήσει τα αγρίμια που θα ξεπηδάνε κυκλικά στο όμορφο χάος. Φυσικά και το κείμενο δεν θα έχει καμία κοινωνικό-οικονομικό-πολιτική ανάλυση του αναρχισμού/αντιεξουσιαστικού σοσιαλισμού/κομμουνισμού/και πάει λέγοντας. Τα ακαδημαϊκά γραπτά που μελετάνε την ζωή, την ψυχολογία και την ηθική μπορούν να σας προσφέρουν την πολυπόθητη γνώση που επιζητείτε. Όμως κανένα γραπτό δεν μπορεί να περιγράψει ούτε στο ελάχιστο τα συναισθήματα της εξέγερσης, τον έρωτα του χάους και την αγάπη της γαλήνης. Καμία λέξη από όσες έγραψα δεν μπορεί να διανοηθεί το νόημα της χωρίς να περιπέσει σε αντιφάσεις και σε βιασμό των αισθημάτων. Τίποτα δεν είναι ανώτερο από το άτομο και την κοινότητα που θα δημιουργήσουμε μετά την καταστροφή του υπάρχοντος και της καθεστηκυίας τάξης. Τίποτα δεν είναι αγνό αν δεν εκφράζεται από το εσωτερικό της ψυχής μας, και όλοι οι καταναγκασμοί θα χρειαστεί να τοποθετηθούν στις γκιλοτίνες και να απαγχονιστούν μαζί με τους βασιλιάδες τους. Δεν θα κάτσουμε να περιμένουμε να εμφανιστούν από τον ουρανό οι αντικειμενικές συνθήκες για την επανάσταση. Η ώρα για εξέγερση είναι στο παρόν, στην καθημερινότητα μας. Εκεί βρίσκεται το σπάσιμο των συλλογικών και ατομικών αλυσίδων μας. Βρισκόμαστε στο τώρα και στο πάντα, και σκοπός μας δεν είναι να γράψουμε ιστορία. Κάθε λεπτό που περνάει η ουτοπία μας σύντροφοι είναι όλο και πιο κοντά, αρκεί να μηδενίσουμε το πραγματοποιήσιμο τους, να μην νοιαστούμε για το ρεαλιστικό τους σενάριο της ζωής, αλλά να εξεγερθούμε ολοκληρωτικά εναντίον αυτού του πολιτισμού που δεν κάνει τίποτα παραπάνω από το να σκοτώνει τη Γη, τα πλάσματα της, και φυσικά τις αδάμαστες ψυχές μας.

Κανένας συμβιβασμός για την Ολική Απελευθέρωση! 

Εργατική τάξη – ένα φάντασμα που πλανάται ακόμα

Το παρόν είναι ένα κείμενο γραμμένο από την συλλογικότητα του εντύπου Diskordia. 

Εργατική τάξη – ένα φάντασμα που πλανάται ακόμα

Ποιος μπορεί να αρνηθεί ότι η κοινωνία όπου ζούμε είναι ταξικά διαστρωματωμένη; Υπάρχουν διακρίσεις και είναι βαθιές και θεσμοθετημένες, καθορίζοντας τους όρους διαβίωσης και πρόσβασης στα υλικά και πνευματικά αγαθά που ο καθένας επιθυμεί. Πλούσιοι-φτωχοί, εκμεταλλευτές-εκμεταλλευόμενοι, κυρίαρχοι-κυριαρχούμενοι, δυνατοί και αδύναμοι και πάει λέγοντας.

Πώς γεννιούνται οι διακρίσεις/ταυτότητες αυτές όμως, πώς εδραιώνονται και αναπαράγονται; Και πάνω απ’ όλα, πώς θα μπορέσουν να καταστραφούν αποτελεσματικά; Ποιά είναι αυτά τα μονοπάτια σκέψης, ανάλυσης και δράσης που θα μπορέσουν οριστικά να τις καταστήσουν παρελθόν;
Κύριος στόχος επομένως του κειμένου, είναι να καταστεί σαφές γιατί είμαστε μακριά από το πλέγμα των εργατίστικων αντιλήψεων, που εκφράζονται στα ανατρεπτικά κινήματα. Ποιοί είναι οι λόγοι που μας κάνουν να πιστεύουμε ότι το αναρχικό κίνημα πρέπει να αποτινάξει τα βαρίδια αυτά του…”ρεαλισμού”, που κάνουν κομμάτια του να ηχούν και να φέρονται εν μέρει, ως μια ριζοσπαστική εκδοχή κομματιών της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς.

Γεια σου περήφανη κι αθάνατη εργατιά
Φυσικά δεν θεωρούμε ότι όλες αυτές οι απόψεις αποτελούν μια ενιαία θεώρηση, κι αναγνωρίζουμε ότι υπάρχουν αρκετές διαφορές μεταξύ τους. Για κάποιες από τις απόψεις αυτές π.χ. η εργατική τάξη είναι αντικειμενικά επαναστατική, αφού βρίσκεται σε άμεση επαφή με τα μέσα παραγωγής, οπότε μπορεί να νεκρώσει την οικονομία, και κατακτώντας τα, να τα στρέψει προς όφελος της επανάστασης . Ενώ για κάποιες άλλες αποτελεί απλά το κατάλληλο όχημα ενοποίησης των καταπιεσμένων. Μάλιστα, τα πιο ορθόδοξα μαρξιστικά κομμάτια τους υποστηρίζουν ότι ο καπιταλισμός είναι “απαραίτητο στάδιο προς την επανάσταση και την αταξική κοινωνία”. Κι αυτό επειδή μέσω της ανάπτυξης βαριάς βιομηχανίας, αναπτύσσεται η εργατική/προλεταριακή συνείδηση, οπότε “γεννιούνται οι νεκροθάφτες του καπιταλισμού”…
Σαν φυσικό επακόλουθο, όσο μιλούν για την κεντρικότητα της “τάξης” αυτής και θεοποιούν αυτήν και τους όποιους εργατικούς αγώνες, άλλο τόσο υποτιμούν στη μεγάλη πλειοψηφία τους, αγώνες που δεν αφορούν εργασιακούς χώρους και τους μή εργάτες αγωνιζόμενους. Τοπικοί αγώνες για περιβαλλοντικά ζητήματα π.χ., ή αγώνες ενάντια στην καταστολή, για την πλειοψηφία τέτοιων οργανώσεων και ομάδων, μπήκαν στην…ατζέντα μετά τις “ευρωπορείες” ενάντια σε G8, δ.ν.τ., κτλ. Όταν δηλαδή φάνηκε ότι έχει ψωμί η υπόθεση..
Αν επομένως, ο βασικός κινητήριος μηχανισμός μιας θεώρησης για τη ζωή και τους αγώνες δεν είναι οικονομικός, τότε θεωρούν ότι δεν μπορεί να συγκινήσει τις.. μάζες, αφού μόνο η οικονομική πτυχή της καταπίεσης θεωρείται ως ικανή να προκαλέσει -νομοτελειακά για τους περισσότερους- την επανάσταση. Και χαρακτηρίζουν ως ανώριμη, τυχοδιωκτική ή και σεχταριστική τη λογική όσων αναγνωρίζουμε μεν ως εκμεταλλευτική την υπάρχουσα οικονομική συνθήκη, αρνούμαστε δε το ότι εκεί πρέπει να επικεντρώσουμε τον αγώνα μας.
[Χωρίς να παραγνωρίζουμε τη θεμελιώδη σημασία της εργασίας για τη διατήρηση και αναπαραγωγή της υπάρχουσας κοινωνικής οργάνωσης, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι πλέον έχουν διαφοροποιηθεί κάποιες ισορροπίες. Πολύ μεγάλο ειδικό βάρος για την επιβίωσή της, έχει αναλάβει μια σχετικά πρόσφατη πτυχή των κυρίαρχων σχεδιασμών: να μας καταστήσουν μή δημιουργικούς, χωρίς πρωτοβουλίες, με περιορσμένες δεξιότητες και γεμάτους φόβο. Κι αυτό δεν αλλάζει απλά τις αποφάσεις αναφορικά με τα ζητήματα εργασίας˙ αναδιαρθρώνει τις δομές της εξουσίας, επαναπροσδιορίζει τις κεντρικές στρατηγικές της, και γεννά αμηχανία -μπροστά στις νέες συνθήκες- για τα όποια κινήματα.]
Μήπως όμως εδώ κάτι δεν πάει καλά; Μήπως οι εκφραστές απόψεων σαν αυτές αναπαράγουν -όχι απαραίτητα συνειδητά- τους ρόλους που η Κυριαρχία έχει τόσο έντεχνα και αποτελεσματικά μοιράσει; Μήπως έτσι στερούμαστε ενός πλούτου αναζητήσεων, επιχειρημάτων, δράσεων;
Ούτε η γενικότητα της αφαίρεσης που ονομάζεται “λαός”, ούτε καν το φάντασμα της κατα-κερματισμένης εργατικής τάξης μπορεί να είναι το όχημά μας προς την ατομική και συλλογική ελευθερία.
Το να βρίσκουμε στοιχεία που μας ενοποιούν απέναντι στην εξουσία είναι θεμιτό και απαραίτητο. Κι είναι επίσης απαραίτητο να υπάρχουν αυτές οι βάσεις που δημιουργούν δεσμούς και συνθήκες που δίνουν δύναμη και προοπτική σε όσους επιλέγουν να αγωνίζονται. Πάνω σε ποια βάση όμως γίνεται αυτό και με ποιό σκεπτικό; Ποιά είναι τα κριτήρια με τα οποία αναζητούμε την ενότητα, τις συμμαχίες και αντίστοιχα πού και πώς, θέλουμε να φτάσουμε;
Φυσικά και είναι γεγονός ότι όλο και περισσότεροι άνθρωποι “προλεταριοποιούνται” – στην ουσία περιθωριοποιούνται- με την έννοια ότι οδηγούνται σε μια οικονομική εξαθλίωση, την οποία συχνά δεν μπορούν να αντιπαλέψουν ούτε καν …πουλώντας την εργατική τους δύναμη. Και είναι επίσης πασιφανές ότι οι εξαθλιωνόμενοι εργάτες δεν αποκτούν νομοτελειακά αντίστοιχη ριζοσπαστική συνείδηση ώστε να γίνουν…προλετάριοι. Το “σφάξε με αγά μου να εξεγερθώ”, δεν ισχύει!
Με το να αυτοκαθοριζόμαστε ως εργάτες-προλετάριοι, υιοθετούμε ένα ρόλο που δεν έχουμε θελήσει. Ενσωματώνουμε μια ταυτότητα που ομαδοποιεί και ομογενοποιεί βασιζόμενη στο τί μας στερούν και όχι στο τί συνειδητά επιλέγουμε. Ουσιαστικά, παλεύουμε για την αυτοκατάργησή μας ως προλετάριοι- που σαφώς είναι θεμιτό- το κάνουμε όμως χρησιμοποιώντας ως μέσο αυτό που θέλουμε να καταργήσουμε!!!
Κι επιπλέον, με τον τρόπο αυτό, ερμηνεύουμε την πραγματικότητα χρησιμοποιώντας αναλυτικά εργαλεία που έχουν προ πολλού σκουριάσει κι είναι πλέον αναποτελεσματικά, χάνοντας την ουσία της σημερινής εποχής όπου η εξουσία είναι πια διάχυτη στον κοινωνικό ιστό. Κλείνουμε τα μάτια μπροστά σε μια πραγματικότητα πολύ διαφορετική από εκείνη της βιομηχανικής επανάστασης και των μετέπειτα κοινωνιών. Διαφορετική κι από τις πρόσφατες καταναλωτικές κοινωνίες της δανεικής καλοπέρασης. Η υπεραπλουστευμένη θέση, ότι η κοινωνία αποτελείται από καλούς και κακούς, από εργάτες με τους συμμάχους τους και αφεντικά με τους τσάτσους τους, απέχει πολύ από το να κατανοεί και να αντιμετωπιζει την πολυπλοκότητα της καπιταλιστικής μεταβιομηχανικής κοινωνίας.

Παλιέ κόσμε, υφαίνουμε ένα σάβανο για ‘σένα.
Ποιό είναι επομένως το βασικό θεμελιακό μας κοινό, αυτό που μπορεί πιο αποτελεσματικά αλλά και ουσιαστικά να μας κρατήσει όρθιους στη μάχη για την ελευθερία; Το ότι μας έχουν αποστερήσει τη δυνατότητα καθορισμού των όρων και συνθηκών της ύπαρξής μας. Ότι σε κάθε επίπεδο της ζωής κυριαρχεί η διαμεσολάβηση, το εμπόρευμα και η μαζοποίηση. Το ότι οι βιτρίνες με τα τσιμεντένια δέντρα της παραίτησης και της υποταγής μας κρύβουν τη μαγεία του δάσους της ελευθερίας.
Το επόμενο και απαραίτητο βήμα όμως μετά τη συνειδητοποίηση της κατάστασης που βιώνουμε, οφείλει να μην φέρει μέσα του τον κόσμο που θέλουμε να καταστρέψουμε, αλλά αυτόν που ψήγματά του ήδη καθημερινά δημιουργούμε ή ανακαλύπτουμε στη ζωή και τους αγώνες μας. Να σπάει τους δεσμούς με την ψυχολογική συνήθεια – βάση της εθελοδουλείας. Να αφαιρέσει επιτέλους από το λεξιλόγιό μας κάθε ίχνος από την ιδεολογία και τη γλώσσα της κυριαρχίας. Να θρυμματίσει τις αυταπάτες που δημιουργούν οι “ριζοσπαστικές” εκδοχές της για να οδηγούν το ανεξέλεγκτο, ως έννοια και πρακτική, βαθιά στο χωνευτήρι των θεσμών.
Και αυτό το βήμα δεν μπορεί παρά να είναι η οργάνωση και η δράση, σε όποιους χώρους κινούμαστε: παρέα, γειτονιά, σχολή, εργασία. Οργάνωση που εξαφανίζει την δυνατότητα δημιουργίας ηγεσιών και γραφειοκρατείας και πολεμά τις ήδη υπάρχουσες. Που σπάει την ηθική της εργασίας και προχωρά πέρα από τις αμυντικές μορφές αγώνα, σε μια μαχητική και σταθερή εναντίωση στις επιβολές των κυρίαρχων.
Ναι, οι μισθοί μειώνονται δραματικά παράλληλα με τα “εργασιακά δικαιώματα”. Ναι, η ανέχεια κι η εξαθλίωση παρέα με τις συνέπειές τους εξαπλώνονται πολύ γρήγορα, τόσο όσο κι ο εκφασισμός της κοινωνίας. Κι ακόμη, ναι, η επίθεση των κυρίαρχων δυναμώνει σταθερά, σε κάθε επίπεδο.
Η αντίθεσή μας όμως δεν έχει παρά μερικό αποτέλεσμα αν στοχεύει μονίμως στις συνέπειες και όχι στα αίτια αυτής της κατάστασης. Αν δεν αντιμάχεται την πίστη σε κόμματα και συνδικάτα. Δεν μπορεί να παραβλέπει την αλλοτρίωση, τον καταναλωτισμό, τη μαζοποίηση, το θέαμα και το εμπόρευμα. Ούτε να υποβαθμίζει τη σημασία της πατριωτικής πανούκλας, της πατριαρχίας, της ομοφοβίας, του μεσαιωνικού σκοταδισμού και της καταστροφής της φύσης. Δεν μπορεί να αγνοεί τους αμέτρητους αποκλεισμένους από την παραγωγική διαδικασία αλλά και από κάθε απόλαυση.
Οφείλει να επιτίθεται με το λόγο και την πράξη στις συνθήκες και τις νοοτροπίες που δημιουργούν και συντηρούν τον κατακερματισμό, που τσακίζουν τη μοναδικότητα και τη δημιουργικότητά μας στέλνοντάς τις στο περιθώριο.
Γιατί πλέον, για τις διάφορες πολιτικές και οικονομικές εξουσίες, ο μεγαλύτερος εχθρός είναι πιο πολύ από ποτέ ο εσωτερικός. Είναι εκείνοι που συνειδητοποιούν όχι απλά ότι πρέπει να μπει ένα φρένο στην βαρβαρότητα της αστικής και κάθε άλλης εξουσίας, αλλά ότι πρέπει πλέον να είμαστε σταθερά, φορείς της καταστροφής της.
Όσοι δεν πιστεύουν σε de facto επαναστατικά υποκείμενα, αλλά βασίζονται σε συνειδητές επιλογές. Εκείνοι που μιλώντας τη γλώσσα της εξέγερσης, ξεκινούν από τον εαυτό τους και συνεχίζουν να τη μεταδίδουν σε αυτιά που επιμένουν να μη μαγεύονται από τις σειρήνες της ευκαιριακής ευμάρειας. Επιμένουν να μάχονται για μια αναρχική επανάσταση χωρίς ιδεολογικές αγκυλώσεις, με μνήμη, σχέδιο και προοπτική· για να καταστούν οι καταλύτες των ανατρεπτικών αγώνων, οι πυροκροτητές των εκρήξεων που θα ισοπεδώσουν τον κόσμο του θανάτου των επιθυμιών.
Οι ορδές των βαρβάρων που σπάνε τις αλυσίδες του πολιτισμού της υποταγής.

υ.γ: απολύομαι μωρό μου και τρελαίνομαι. 
Οι ενδιάμεσοι αιτηματικοί εργατικοί αγώνες είναι σαφώς μερικοί, και ως τέτοιοι δεν φέρουν πολλά από τα επαναστατικά που ζητάμε και προσδοκούμε από έναν αγώνα. Παρ’ όλη όμως την κριτική μας δεν είναι κάτι που μας αφήνει αδιάφορους, καθώς είναι ενδεικτικοί από τη μία των εξουσιαστικών σχεδιασμών κι από την άλλη των προθέσεων και της συνειδητοποίησης των αγωνιζόμενων ανθρώπων. Αποτελούν ένα κομμάτι της πολύμορφης αντίστασης κι είναι επιβεβλημένο πια να περάσουν στην επίθεση. Όταν διεξάγονται με αξιοπρέπεια και δυναμικότητα, με πάθος και ριζοσπαστικό πνεύμα, όπως ο αγώνας των εργατών της ΒΙΟ.ΜΕ. δεν μπορούμε παρά τις όποιες διαφωνίες να ανγνωρίζουμε σε αυτούς ένα μικρό ή μεγάλο κομμάτι μας.
Όταν όμως γίνονται με όρους όπως αυτοί των χαλυβουργών του βόλου, που αφού αδιαφόρησαν για τον αγώνα των συναδέλφων τους στην αθήνα και γαντζώθηκαν στο όποιο “βόλεμα” της έστω και κακοπληρωμένης δουλειάς τους, έρχονται τώρα να κλαφτούν για τις περαιτέρω πιέσεις κι απειλές της εργοδοσίας, τότε συγκρατούμε το σαδιστικό μας χαμόγελο από το να εκφραστεί, και εκφράζουμε απλά τη θέση μας : “η αλληλεγγύη δε χαρίζεται – κατακτιέται¨.

Πολιτική Φυλακή

Ένα κείμενο του Walter Bond μέσα από την φυλακή, μεταφρασμένο από εμάς. Ο Walter είναι vegan straight edge αναρχικός, ακτιβιστής του Μετώπου Απελευθέρωσης των Ζώων (ALF). Συνελήφθη το καλοκαίρι του 2010 και κατηγορήθηκε για τρεις εμπρηστικές επιθέσεις, σε ένα εργοστάσιο παραγωγής γούνας, το Sheepskin Factory, ένα εργοστάσιο δέρματος, το Tandy Leather Factory, και το εστιατόριο Tiburon το οποίο πουλάει φουά γκρά. Ανέλαβε πλήρως τις πράξεις του και την πολιτική του ευθύνη, και μέσα στο 2011 φυλακίστηκε, αφού το δικαστήριο του εξέδωσε ποινή 12 ετών και 3 μηνών. Περισσότερα για την υπόθεση του εδώ. Το κείμενο αναφέρεται για την κατάσταση του σωφρονιστικού συστήματος στις Ηνωμένες Πολιτείες, και σίγουρα υπάρχουν διαφορές με τις φυλακές στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες, αλλά όπως παντού οι φυλακές εκπληρώνουν τον ίδιο σκοπό, να κατακερματίζουν το αδάμαστο ηθικό των ελεύθερων ψυχών, που αψήφησαν την προσωπική τους ελευθερία και αγωνίστηκαν για αυτά που πιστεύουν. Μέχρι να είμαστε όλοι ελεύθεροι, κανείς μας δεν είναι πραγματικά.

Πολιτική Φυλακή

Το να βρίσκεσαι στην φυλακή σημαίνει το να είσαι ένας στύλος μαστιγώματος για αυτούς στην πολιτική εξουσία. Θα το θεωρώ πάντα κάπως περίεργο και ελαφρώς προσβλητικό όταν άνθρωποι προερχόμενοι από ένα ακαδημαϊκό περιβάλλον ή πλαίσιο σκέψης προσπαθούν να μου εξηγήσουν τους μηχανισμούς της καταπίεσης. Σαν η ζωή να ήταν μια τάξη ή μια διατριβή όπου η πραγματωμένη εμπειρία χαλκεύεται από λέξεις-ιδέες και από μια ικανότητα να εφαρμοστεί ακρίβεια στην φιλοσοφία. Εμείς που βρισκόμαστε στο σύστημα της φυλακής γνωρίζουμε την καταπίεση. Την βιώνουμε κάθε μέρα, κάθε ώρα. Η εξουσία, η δουλεία και η κυριαρχία είναι η παρτίδα που πληρώνουμε. Οποιοσδήποτε υπάλληλος, φρουρός, επισκέπτης ή αόρατος απρόσωπος γραφειοκράτης μπορεί με ένα χτύπημα των δαχτύλων του να προκαλέσει την μεταφορά μας στα απομονωτικά κελιά που είναι μικρότερα από το μπάνιο σου. Για μέρες, μήνες, ή χρόνια.

Σε ένα καπιταλιστικό σύστημα της αχανής κοινωνικής διαστρωμάτωσης, ο ‘φυλακισμένος’ είναι το χαμηλότερο σκαλοπάτι στην ταξική και ρατσιστική κοινωνία. Όταν αντιμετωπίζεις κατηγορίες για την ομοσπονδιακή φυλακή, το κατηγορητήριο σου γράφει ‘Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής Εναντίον (βάλε το όνομα σου)’. Αυτή είναι συνήθως η πρώτη και τελευταία αλήθεια που θα σου απονεμηθεί. Από αυτό το σημείο και μετά έχεις να αντιμετωπίσεις τον μεγαλύτερο μανιακό τραμπούκο στο πρόσωπο της Μητέρας Γης, την κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών.

Αυτή τη στιγμή στην Αμερική υπάρχουν περισσότεροι από δυόμιση εκατομμύρια άνθρωποι φυλακισμένοι. Με παραπάνω από 6 εκατομμύρια που βρίσκονται έξω με αναστολή, περιμένουν την δίκη τους ή είναι ελεύθεροι με επίβλεψη. Αυτό μας κάνει περίπου 1 στους 33 ενηλίκους στις Η.Π.Α. να βρίσκεται σε κάποιο στάδιο ‘σωφρονισμού’. Σχεδόν ο καθένας σε αυτό το σύστημα (του σωφρονισμού) ανήκει σε μια ή περισσότερες από αυτές τις τέσσερις κατηγορίες: 1. Μαύροι, 2. Λατίνοι, 3. Φτωχοί, και 4. Αγράμματοι

Οι γυναίκες στην φυλακή συνήθως φυλακίζονται εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από τις οικογένειες και τα παιδιά τους. Πολύ πιο μακρινές αποστάσεις από τους άντρες. Εξαιτίας της μειονοτικής τους θέση ανάμεσα στον πληθυσμό της φυλακής (οι περισσότεροι φυλακισμένοι είναι άντρες), οι γυναίκες υπομένουν μια φυλάκιση από ένα σύστημα που κάνει πολύ μικρές παραχωρήσεις για τις διαφορές σεξουαλικότητας και φύλου, και συχνά συσσωρεύει επιπλέον χλευασμό και περιφρόνηση προς τον γυναικείο πληθυσμό των φυλακών. Οι γυναίκες που εισέρχονται στο σύστημα της φυλακής και είναι ήδη έγκυες, πολύ συχνά κατά την διάρκεια του τοκετού τις αλυσοδένουν σε τραπέζια. Επίσης οι πιθανότητες του να μην δουν ποτέ ξανά τα παιδιά τους μετά την μια ή δύο ώρες που τις αφήνουν να περάσουν με τα νεογέννητα τους, είναι υπερβολικά υψηλές. Με την επιστροφή τους στα κελιά των φυλακών, αφού τις έχουν απογυμνώσει και αρπάξει τους απογόνους τους, οι γυναίκες στην φυλακή αντιμετωπίζουν μια θλίψη και κενότητα χειρότερη από αυτή που μπορώ να φανταστώ. Αυτή τη στιγμή στην Αμερική υπάρχουν πάνω από 150.000 Αφρό-Αμερικάνες γυναίκες φυλακισμένες ή έξω με αναστολή, περιμένουν την δίκη τους ή είναι ελεύθερες με επίβλεψη. Και αυτό μας κάνει 1 στις 9 Αφρό-Αμερικάνες γυναίκες στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Κάτω από το πρόσχημα του πολέμου κατά των ναρκωτικών, του πολέμου κατά των συμμοριών, του πολέμου κατά των όπλων, και φυσικά του πολέμου κατά της τρομοκρατίας, το σωφρονιστικό σύστημα φυλακίζει τους αυτόχθονες, τους έγχρωμους ανθρώπους, και τους φτωχούς με πρωτοφανείς ρυθμούς. Κατά την διάρκεια αυτής της διαδικασίας, εγκληματοποιεί πολλούς χρήστες και μικρούς ‘μεσάζοντες’ εμπόρους ναρκωτικών, που θα επωφελούνταν πολύ περισσότερο από τη βοήθεια με τους εθισμούς τους, παρά με την εγκληματοποίηση και φυλάκιση μαζί με πιο επικίνδυνους και βίαιους παραβάτες.

Όσο προσδιορίζω τον εαυτό μου με το να είμαι vegan, straight edge και αναρχικός, άλλο τόσο προσδιορίζομαι με το να είμαι φυλακισμένος. Έχω φυλακιστεί σε επαρχιακές φυλακές όπως στις κομητείες Cerro Gordo και Black Hawk στην Iowa. Ή στις επαρχίες Davis County και Jefferson County, στη Utah και στο Colorado αντίστοιχα. Έχω βρεθεί σε κρατικές φυλακές στην Iowa, όπως το Oakdale Κέντρο Ταξινόμησης, το Mount Pleasant Σωφρονιστικό Ίδρυμα, το Anamosa State Αναμορφωτήριο, και στο Σωφρονιστικό Ίδρυμα της Βόρειας Iowa στη πόλη Rockwell. Έχω βρεθεί σε μια εταιρικά διαχειριζόμενη φυλακή στο Κέντρο Κράτησης της Νότιας Nevada, και επίσης στην Ομοσπονδιακή Φυλακή της Oklahoma το Ομοσπονδιακό Κέντρο Μεταφοράς, και τώρα στο Σωφρονιστήριο Marion των Ηνωμένων Πολιτειών και συγκεκριμένα στη κακόφημη Μονάδα Διαχείρισης Επικοινωνιών για τους ‘εγχώριους τρομοκράτες’, όπου βρίσκομαι τώρα.

Σε αντίθεση με το πώς τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και οι πολιτικοί απεικονίζουν τους φυλακισμένους, είμαστε απλά άνθρωποι. Ανάμεσα στα εκατομμύρια ανθρώπων που είναι φυλακισμένοι, συμπεριλαμβάνονται μητέρες, κόρες, αδερφές, σύζυγοι, παιδιά, γονείς, φίλοι, πατεράδες, αδέρφια, θείοι, θείες, παππούδες, γιαγιάδες και οικογένεια. Ως φυλακισμένος βιώνεις από πρώτο χέρι την πολύ μεγαλύτερη διαφοροποίηση απ’ ότι στην ανοιχτή φυλακή (κοινωνία). Αντί να διαχωριζόμαστε με βάση την τάξη, την πολιτική, τη θρησκεία, το φύλο, τις σεξουαλικές προτιμήσεις, το χρώμα, την κουλτούρα και όλα τα άλλα διαχωριστικά που χρησιμοποιούμε δημιουργώντας ταμπού και απομακρύνουμε τους εαυτούς μας από τους άλλους, είμαστε καλά εδώ πέρα με καλές σχέσεις. Άνθρωποι που ίσως κάποτε να πίστευες ότι ήταν αποκρουστικοί ως προς τους τρόπους τους, την συμπεριφορά τους ή την εμφάνιση τους, τώρα είναι πιο γνώριμοι ακόμα και από τους καλύτερους σου φίλους στον έξω κόσμο.

Φυσικά η φυλακή μπορεί να είναι και ένας βίαιος κόσμος, ακριβώς σαν αυτόν της ανοιχτής φυλακής που ζείτε. Η διαφορά είναι πως εδώ δεν υπάρχει τρόπος να ξεφύγεις από την βία. Πράγμα που σημαίνει πως σαν φυλακισμένος ξαναμαθαίνεις ένστικτα που ίσως να είχες χάσει ή να μη νόμιζες ποτέ πως είχες. Σαν παιδί, μαθαίνεις πώς να διαβάζεις τους ανθρώπους, μαθαίνεις πώς να μην ξεγελιέσαι από τα ωραία ρούχα, τα επιτήδεια λόγια ή τις ευγενικές κουβέντες. Μαθαίνεις πως δεν είναι επικίνδυνος οποιοσδήποτε που κρατά μια βίαιη στάση και πως κάποιοι που φαίνονται τελείως ακίνδυνοι είναι τελικά πολύ επικίνδυνοι. Μαθαίνεις πώς να τα βγάζεις πέρα με τόσους πραγματικά διαφορετικούς ανθρώπους κάτω από δυσμενείς καταστάσεις ως θέμα της καθημερινής ζωής. Μαθαίνεις το πώς να μην είσαι ευαίσθητος όσον αφορά τις απόψεις και τις πεποιθήσεις των άλλων ανθρώπων.

Δυστυχώς, μαθαίνεις επίσης πως ο έξω κόσμος, όπως ακριβώς και τα Μέσα Ενημέρωσης, σε προσδιορίζουν με βάση τα εγκλήματα σου. Αν έκλεβες μερικά λεφτά όταν ήσουν παιδί, δεν θα το έβρισκες άδικο και μεροληπτικό αν 20 χρόνια αργότερα, όταν προσπαθούσες να πιάσεις μια δουλειά, ή ένα διαμέρισμα, ή αποδοχή από ένα κολέγιο σου έλεγαν, ‘συγγνώμη, δεν επιτρέπουμε κλέφτες εδώ πέρα’; Αυτή είναι ακριβώς η υπόθεση σχεδόν με όλους που βγαίνουν από τη φυλακή, υπάρχουν χρόνια που να σε χωρίζουν από το αδίκημα σου, αλλά πρέπει ακόμα να σε ορίζουν με βάση αυτό.

Την πρώτη φορά που είχα αποφυλακιστεί, με είχαν απορρίψει από πολλές δουλειές, αποκλειστικά και μόνο για το ποινικό μου μητρώο. Ξεκίνησα να ψεύδομαι περί αυτού στις αιτήσεις για δουλειά, και τότε κατάφερα να πιάσω δουλειά σαν μάγειρας τηγανιτών στο Applebee’s, ένα γαμημένο πολυεθνικό εστιατόριο. Ένας παλιός γνωστός μου με αναγνώρισε και είπε στο αφεντικό για το παρελθόν μου. Με ζήτησε στο γραφείο του και με επέπληξε άγρια και με απείλησε πως θα με απολύσει επειδή ήμουν ψεύτης. Και έπειτα τελικά μου επιτράπηκε να συνεχίσω το ‘προνόμιο’ μου δουλεύοντας σε ένα μέρος που είναι ολοκληρωτικά ενάντια στις αρχές μου ως vegan, ώστε να αποφύγω να πάω και πάλι φυλακή για παραβίαση της αναστολής, μη κρατώντας ‘επαρκή εργασία’.

Δεν έχω τίποτα να πω για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν στην φυλακή οι ομοφυλόφιλοι (γκέη, λεσβίες) και οι τρανσέξουαλ άνθρωποι, ή τις δυσκολίες που πρέπει να υπομένουν οι φυλακισμένοι έμμισθοι σκλάβοι ενώ δουλεύουν στην φυλακή αν θέλουν να διατηρήσουν τη θέση ‘γενικού πληθυσμού’ και το ‘προνόμιο’ τους να κοιτάνε τον ουρανό ή να έχουν ένα 15λεπτο τηλεφώνημα με τις οικογένειες τους.

Σε μια ιεραρχική κοινωνία όπου όλη η ζωή κατοπτρίζεται σε τάξεις ή σε σκαλοπάτια μιας σκάλας. Σε μια καταναλωτικά οδηγούμενη κοινωνία όπου όλη η ζωή είναι ένα εμπόρευμα ή τόσο σημαντική όσο η παραγωγή να είναι κερδοφόρα για τους καταναλωτές, η φυλακή γίνεται γρήγορα το μοντέλο που χρησιμοποιείται στην κοινωνία. Τα σχολεία, οι χώροι εργασίας, τα ταχυδρομικά γραφεία, τα αεροδρόμια και τα εμπορικά κέντρα. Δίπλα-δίπλα με τις χειρότερες επιχειρήσεις όπως τα σφαγεία, τις εγκαταστάσεις εκπαίδευσης των στρατιωτικών και των αστυνομικών, που όλα λειτουργούν με το ίδιο πρότυπο, όπως ο σχεδιασμός και η ψυχοσύνθεση των φυλακών. Το οποίο, επί ευκαιρίας, είναι το γιατί τόσοι πολλοί πρώην στρατιωτικοί δουλεύουν σε φυλακές. Αυτό είναι επειδή οι ίδιοι είχαν θεσμοθετηθεί από την κυβέρνηση.

Είναι μόνο θέμα χρόνου μέχρι η ανοιχτή φυλακή να ρίξει το προσωπείο της και τα τείχη να ανυψωθούν, και τα συρματοπλέγματα να ξυρίσουν τον απογευματινό ουρανό και τα δικαιώματα που πιστεύετε ότι έχετε να γίνουν προνόμια. Επειδή αν θες να δεις το μέλλον μιας ταξικής κοινωνίας, του ιμπεριαλισμού και του εταιρικού φασισμού, δεν χρειάζεται να δεις πιο μακριά από την χαμηλότερη τάξη αυτής της κοινωνίας, τους φυλακισμένους της. Αλλά ακριβώς όπως και τα σφαγεία, οι φυλακές είναι συσσωρευμένες σε μικρές πόλεις των Η.Π.Α., σε αγροτικές περιοχές που δεν μπορείς να τις δεις. Τα μεγάλα Μέσα Ενημέρωσης αγνοούν τη φυλακή και τους εκατομμύρια τροφίμους της, εκτός και αν υπάρξει κάποια καλή ιστορία για να αρπάξουν μια συνέντευξη από κάποιον από τα ‘ανθρώπινα τέρατα’ που λιώνουν μέσα της. Όπως ακριβώς αγνοούν την δολοφονία και τον θάνατο των Ζώων πίσω από τοίχους, που ταΐζουν τις βρόμικες και καταστροφικές βιομηχανίες.

Έτσι, είναι στο χέρι σου να νοιαστείς για αυτά που άλλοι δεν νοιάζονται. Είναι στο χέρι σου να ευαισθητοποιήσεις κάποιους για αυτά που οι άλλοι μένουν άπραγοι. Και είναι στο χέρι σου να χρησιμοποιήσεις την ελευθερία σου και το προνόμιο σου για τον σκοπό της απελευθέρωσης. Αν όχι εσύ, τότε ποιος; Αν όχι τώρα, πότε;

Για την Απελευθέρωση,

Walter

End:Civ Ντοκιμαντέρ

Το End:Civ είναι ένα ντοκιμαντέρ του Φράνκλιν Λόπεζ, και παρουσιάζει τις καταστροφές που έχει προξενήσει ο πολιτισμός στον πλανήτη Γη και στα έμβια όντα που τον κατοικούν, εδώ και 10.000 χρόνια, απ’ την πρώτη στιγμή της δημιουργίας του. Εδώ μπορείτε να κατεβάσετε μέσω torrent το ντοκιμαντέρ μαζί με ελληνικούς υπότιτλους.