Εκδήλωση αλληλεγγύης στον Θοδωρή Σίψα

Πηγή: Terra Incognita

Ιταλικές φυλακές: Συνεισφορά του Νικόλα Γκάι στο οικοαναρχικό περιοδικό «Terra Selvaggia»

Πηγή: Contra Info

Έχουμε εμπεδώσει για τα καλά το γεγονός ότι ζούμε σ’ έναν κόσμο σκατένιο όπου κράτος και Κεφάλαιο, ουσιαστικά ανεμπόδιστα, μας επιβάλλουν κάθε λογής τερατουργήματα. Είναι επίσης προφανές ότι μονάχα μια μικροσκοπική μειονότητα του πληθυσμού επιχειρεί να αντισταθεί, με λιγότερο ή περισσότερο συνειδητό τρόπο, στην καταστολή των εκάστοτε χώρων αυτονομίας και ελευθερίας που κάνουν τη ζωή ν’ αξίζει τον κόπο να τη ζει κανείς. Εμείς, οι αναρχικοί, που ’μαστε κομμάτι αυτής της μικρής μειοψηφίας, γνωρίζουμε πόσο άμεση είναι η αναγκαιότητα της καταστροφής όσων μας καταπιέζουν: γιατί λοιπόν δεν είμαστε πιο αποφασιστικοί και διεισδυτικοί;

Ένα από τα πιο μεγάλα και σοβαρά κωλύματα στη δράση μας είναι σίγουρα ο φόβος να βάλουμε πραγματικά τη ζωή μας σε κίνδυνο. Αυτή είναι μια κεντρική πτυχή του επαναστατικού αγώνα, η οποία πολύ συχνά δε λαμβάνεται υπόψη όσο θα έπρεπε, γιατί μας υποχρεώνει να λογαριαστούμε με τον ίδιο μας τον εαυτό και τις αδυναμίες μας. Εξυμνούμε τις λεγόμενες «μικρές δράσεις», που εύκολα αναπαράγονται και σίγουρα δεν πρόκειται να τρομάξουνε τον «κόσμο», και παρ’ ότι έχουμε συνείδηση πόσο επείγουσα κι απαραίτητη είναι η καταστροφική επίθεση εναντίον του εξουσιαστικού-τεχνολογικού συστήματος είμαστε απρόθυμοι να εμπλακούμε μέχρι τέλους, να θέσουμε τους εαυτούς μας σε πόλεμο και να ενεργήσουμε αναλόγως.

Σίγουρα είναι πιο εύκολο να βρίσκεται κανείς ανάμεσα σε εκατοντάδες/χιλιάδες ατόμων που υπερασπίζονται κάποια περιοχή απειλούμενη απ’ οποιοδήποτε οικοτερατούργημα, παρά να στήσει μόνος του καραούλι στο σχεδιαστή του έργου κάτω από το σπίτι του. Δε μιλάω για θάρρος· ο καθένας μας νιώθει φόβο κι εφαρμόζει τη δική του στρατηγική για να τον ελέγξει και να τον διαχειριστεί. Ακόμα και όποιος συμμετέχει στους λεγόμενους «κοινωνικούς αγώνες» διατρέχει τον κίνδυνο να μπει φυλακή ή να τραυματιστεί (είναι εκατοντάδες τα σχετικά παραδείγματα), και πιστεύω ότι δεν είναι αυτό που κάνει τη διαφορά αλλά κάτι πιο πολύπλοκο, δηλαδή η απόφαση να υλοποιήσει κανείς πρακτικές αγώνα οι οποίες δεν προβλέπουν καμία πιθανότητα διαμεσολάβησης με την εξουσία, πρακτικές που εκφράζουν την πλήρη άρνηση του υπάρχοντος.

Παίρνουμε μέρος σε συνελεύσεις έχοντας την ψευδαίσθηση ότι συμμετέχουμε στη λήψη οποιασδήποτε απόφασης, αν και κατά κανόνα προσαρμοζόμαστε στα όσα προτείνουν οι πιο χαρισματικοί σύντροφοι· αναπόφευκτα ο συμβιβασμός είναι πάντοτε εκπτωτικός· έτσι κι αλλιώς χρειάζεται να κατασταλάξουμε όλοι μαζί (κάθε φορά) και να μην τρομάξουμε κανέναν. Τρέφουμε την αυταπάτη πως συνεισφέρουμε σ’ ένα συλλογικό εγχείρημα, αν και πολλές φορές δεν πρόκειται για το δικό μας εγχείρημα. Το γεγονός ότι βρισκόμαστε «ανάμεσα σε κόσμο» μάς ξεγελά ότι εργαζόμαστε επί τούτου για την εξέγερση, την επικείμενη διακύβευση. Είμαστε σε θέση να μοιράσουμε τις ευθύνες μας με άλλους, ελπίζοντας ότι δε θα απομείνουμε μόνοι μας άμα κάτσει μια στραβή. Δεν αντιλαμβανόμαστε πόση απ’ την ατομική μας ελευθερία χάνουμε ενόσω εφησυχάζουμε απ’ τα όρια που επιβάλλει η συνέλευση, μπορώντας έτσι να κρύψουμε την ίδια μας την αναποφασιστικότητα πίσω από το ρίσκο τού να ζημιώσουμε το κοινό εγχείρημα με την ανυπομονησία μας.

Μονάχα όμως όταν αποφασίζουμε να ρισκάρουμε με τα μπούνια τη ζωή μας, κι είτε ατομικά είτε μαζί με τους συμπράκτες μας, να χτυπήσουμε την εξουσία εκεί που την πονάει περισσότερο, μονάχα τότε έχουμε τον πραγματικό έλεγχο και μπορούμε να βεβαιώσουμε με χαρά και διαύγεια ότι πραγματώνουμε την επανάστασή μας. Το να βάλει κανείς μπρος μια θεώρηση άμεσης επίθεσης τον λευτερώνει από τα δεσμά των αμυντικών αγώνων, ανοίγοντας άπειρες προοπτικές δράσης και λευτεριάς. Αυτό που λέω δεν αποτελεί απλή αισθητική εξύμνηση της ατομικής δράσης, αφού έχω επίγνωση του ότι η εξέγερση είναι ένα συλλογικό γεγονός, που θα εκραγεί όταν ξεσηκωθούν οι καταπιεσμένοι που ’χουν πάρει τα όπλα. Το θέμα όμως είναι η μέθοδος με την οποία συνδράμουμε στο να προκληθεί ένα τέτοιο γεγονός, μιας και η ζωή μας είναι σύντομη και το έργο της καταστροφής πολύ μεγάλο κι αναγκαίο για να αναβληθεί ως τη στιγμή που να είναι όλοι έτοιμοι. Άλλωστε είμαι πεπεισμένος ότι μονάχα σαν κρατάμε τη φωτιά αναζωπυρωμένη και το παράδειγμα της δράσης ζωντανό μπορούμε να προσεγγίσουμε τη στιγμή αυτήν.

Ένα άλλο κώλυμα που διαβλέπω στην πιθανότητα μιας επίθεσης από πλευράς των αναρχικών είναι ο τρόπος με τον οποίο πολλά συντρόφια προσεγγίζουν το ζήτημα του κοινωνικού, τους λεγόμενους «κοινωνικούς αγώνες». Κατά τη γνώμη μου, πολύ συχνά σημείο εκκίνησης συνιστά μια λανθασμένη αντίληψη, δηλαδή τ’ ότι αισθανόμαστε πως είμαστε αλλιώτικοι σε σύγκριση με τον υπόλοιπο κόσμο, με αποτέλεσμα να αντιμετωπίζεται το πεδίο του κοινωνικού ως κάτι στο οποίο θα πρέπει να δουλέψουμε, να το προσεγγίσουμε με προσοχή για να μην το τρομάξουμε, και λίγο λίγο να το φέρουμε σε θέσεις πιο προωθημένες, ωσότου να ’ναι πλέον έτοιμο και να συναντηθούμε μαζί του στα οδοφράγματα της εξέγερσης.

Είμαι πεπεισμένος ότι οι αναρχικοί αποτελούν κομμάτι του κοινωνικού κι οφείλουν να σχετίζονται σε ισότιμη βάση με τους «άλλους», καταπολεμώντας όλες τις «πατερναλιστικές» συμπεριφορές που αναπόδραστα προκύπτουν στην πολιτική. Οι αναρχικοί πρέπει να χτυπούν και να εφορμούν με όλες τους τις δυνάμεις, κι άλλοι που βρίσκονται σε παρόμοιες καταστάσεις έντασης θα πάρουν παράδειγμα απ’ τη δράση μας, και θα βρούμε νέους συνεργούς, κι όταν επιτέλους όλοι οι υπόλοιποι εκμεταλλευόμενοι αποφασίσουν να ξεσηκωθούν, θα γίνει το μπαμ και θα ξεσπάσει η εξέγερση.

Πρέπει να είμαστε εμείς αυτοί που υπαγορεύουνε τις προθεσμίες και τις στιγμές του αγώνα, κι όσο πιο διεισδυτικοί και εύστοχοι γινόμαστε στα χτυπήματά μας, τόσο μεγαλύτερες είναι κι οι πιθανότητες που έχουμε να διαχυθούν οι πρακτικές της άμεσης επίθεσης. Αυτό δεν πάει να πει ότι δεν πρέπει να συμμετέχουμε στους αγώνες που γεννιούνται αυθόρμητα, αλλά ότι πρέπει να το κάνουμε με τις δικές μας μεθόδους: το σαμποτάζ και την άμεση δράση. Εάν κάποιοι σε μια δεδομένη τοποθεσία βγαίνουνε στην πιάτσα για να αντιταχτούν σε μια συγκεκριμένη αθλιότητα, δεν είναι απαραίτητο να γυρέψουμε να τους γνωρίσουμε έναν προς έναν, ούτε και να παρασκευάσουμε μαζί τους πολέντα για να φάμε παρέα, και βήμα το βήμα να επιχειρήσουμε να τους κάνουμε να ορθώσουν μερικά εκατοστά παραπάνω το οδόφραγμα που ’χουν στημένο εκεί. Κάτι τέτοιο όχι μόνο δε φέρνει πιο κοντά την εξεγερσιακή προοπτική, αλλά μας αποδυναμώνει κι από πάνω. Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να πλήξουμε την εταιρεία που κατασκευάζει το εκάστοτε έργο, όπως και όσους το σχεδιάζουν, και όσους το χρηματοδοτούν· πρέπει να καταστήσουμε σαφές ότι ο καθένας μπορεί να πάρει τη ζωή του στα χέρια του και να καταστρέψει ό,τι τον καταστρέφει. Πρέπει να συγκρουστούμε με την αστυνομία, κι όχι μονάχα όταν αυτή αποπειράται να διαλύσει την τάδε ή δείνα συγκέντρωση, αλλά να την προκαλέσουμε και να της επιτεθούμε, να δείξουμε ότι κάτι τέτοιο είναι εφικτό, ότι μπορούμε/οφείλουμε να χτυπήσουμε πρώτοι εκείνους που μας καταπιέζουν.

Θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι στον τρόπο με τον οποίο βλέπω τα πράγματα και εννοώ τη δράση ενδέχεται να επωάζονται οι σπόροι του αυταρχισμού ή του αβανγκαρντισμού. Αντιθέτως, είμαι της άποψης ότι τούτη η προσέγγιση εμπεριέχει το αντίδοτο σε αυτές τις δυο ασχήμιες, που προσβάλλουν την επαναστατική δράση. Αντί να αποκρύπτεις τις ίδιες σου τις επιθυμίες, λέγε ξεκάθαρα ποιος είσαι και τι πραγματικά θες, και πάνω απ’ όλα σε μια σχέση ισοτιμίας με τους άλλους, δείχνοντας ότι οπλίζοντας κανείς τα πάθη του μπορεί ν’ αντιτεθεί καίρια σ’ αυτή την κατάσταση των πραγμάτων. Η πολιτική, κατά τη γνώμη μου, ενεδρεύει ακριβώς όταν αυτοπεριοριζόμαστε για να συμβαδίσουμε με όλους τους άλλους, όταν παραμερίζουμε συγκεκριμένες αιχμές του λόγου μας για να μην «τρομάξουμε» πρόσωπα που δεν αισθάνονται έτοιμα να μας κατανοήσουν. Πρέπει να γίνεται σαφές ότι οι αναρχικοί αποζητούν συνεργούς για να εξεγερθούν, κι όχι μια κοινή γνώμη διακείμενη μετριοπαθώς υπέρ αοριστολογιών για την ελευθερία και την αυτοδιαχείριση.

Μια άλλη κριτική που συχνά στρέφεται ενάντια σε όσους κάνουν πράξη την επίθεση ενάντια σε κράτος και Κεφάλαιο –διατυπωμένη με τρόπο περισσότερο ή λιγότερο ευφυή, περισσότερο ή λιγότερο συγκαλυμμένο– είναι ότι έχουν κολλήσει σ’ ένα φαύλο κύκλο δράσης/καταστολής με τους μηχανισμούς της εξουσίας χωρίς να κάνουν βήματα προς τα μπρος στο μονοπάτι της εξέγερσης. Σίγουρα είναι δύσκολο ν’ αρνηθούμε ότι, όσο μεγαλύτερο κίνδυνο αντιπροσωπεύουμε για την εξουσία, τόσο περισσότερο αυτή θα επιμένει να μας καταστείλει, αλλά αυτό δυστυχώς είναι κάτι το φυσικό, κι η συναλύσωση αιτίας-αποτελέσματος θα πάψει μονάχα όταν ο πολλαπλασιασμός και η εξάπλωση των επιθέσεων επιφέρουνε την εξεγερσιακή ρήξη.

Το σκεπτικό εκείνο που θέλει την επανάσταση να είναι απλά καρπός της ενσυνειδησίας των εκμεταλλευόμενων –ύστερα από δεκαετίες «εκπαίδευσής» τους στην παλαίστρα των ενδιάμεσων αγώνων, και υπό την καθοδήγηση μιας πεφωτισμένης μειοψηφίας που τους παίρνει απ’ το χεράκι, όντας μόλις ένα βήμα μπροστά απ’ αυτούς, κι αναβάλλοντας συνεχώς τη στιγμή της ένοπλης σύγκρουσης– είναι σκέτη αυταπάτη. Αυτή η τακτική είναι δυο φορές φύρα: γιατί, αφενός, άμα απαρνιόμαστε την άμεση δράση, απαρνιόμαστε τη δυνατότητα να ζήσουμε γιομάτα τη ζωή μας, να κάνουμε εδώ και τώρα την επανάστασή μας· αφετέρου, γιατί αφήνει να εννοηθεί ότι το κράτος θα δώσει το χρόνο στους καταπιεσμένους να λογαριάσουν την κατάστασή τους, να γνωριστούν αναμεταξύ τους, να οργανωθούν και στη συνέχεια –ίσως– να ξεσηκωθούν, πριν τους τσακίσει. Ένα μικρό παράδειγμα θα μπορούσε να ’ναι αυτό της Ελεύθερης Ρεπούμπλικας της Μανταλένα [περιφρουρούμενης κοινότητας του αγώνα NO TAV στη Βαλ ντι Σούζα, στο Κιομόντε, το 2011]: την πήραν παραμάζωμα προτού καν προλάβει κανείς έστω και ν’ αποκτήσει την ψευδαίσθηση ότι αντιπροσώπευε έναν πραγματικό κίνδυνο για την κρατική εξουσία.

Εξάλλου το κράτος, ίσως ακόμα πιο ισχυρό κι απ’ το στρατό, διαθέτει ένα όπλο αποτελεσματικότατο: την αφομοίωση. Για παράδειγμα, όταν το ζήτημα της στέγασης καθίσταται πιεστικό, με τους αγώνες και τις καταλήψεις να πολλαπλασιάζονται και τις εκκενώσεις να μη λύνουν το πρόβλημα, η εξουσία μπορεί να παίξει το χαρτί της νομιμοποίησης. Τι πρόκειται να κάνει έτσι και βάλει ένα κεραμίδι πάνω απ’ το κεφάλι του ο εκμεταλλευόμενος με τον οποίο δώσαμε μάχες πλάι πλάι; Ίσως να προβάλει περισσότερα αιτήματα, ίσως να συνεχίσει να εξεγείρεται, αλλά πιο εύκολο να μείνει ικανοποιημένος, και τότε θα βρεθούμε υποχρεωμένοι να πέσουμε με τα μούτρα στον επόμενο αγώνα, ελπίζοντας πως αυτήν τη φορά θα τσουλήσουν καλύτερα τα πράγματα… Όποτε η δράση μας δε διαβλέπει καμιά πιθανότητα διαμεσολαβήσεων, όποτε ο αγώνας μας πάει ντουγρού προς την καταστροφή όσων μας καταπιέζουν, μονάχα τότε το κράτος δεν μπορεί να μας εξαπατήσει με την αφομοίωση: ή έχει την ισχύ να μας τσακίσει, ή θα πρέπει να κάνει πίσω. Αν έχουμε την ικανότητα να δοκιμάσουμε να διαδώσουμε την πρακτική της επίθεσης και της άμεσης δράσης, αν είμαστε σε θέση να ρίξουμε βενζίνα στη φωτιά των κοινωνικών εντάσεων, αναζωπυρώνοντάς τες και γυρεύοντας να αναχαιτίσουμε την ανασύνθεση, ίσως κατορθώσουμε στ’ αλήθεια να πυρπολήσουμε τον ντουνιά.

Αντί κατακλείδας, θα ήθελα να σταθώ σ’ ένα άλλο στοιχείο που μερικές φορές φαίνεται να βάζει φρένο στη δράση μας: πρόκειται για την ανάλυση των επιπτώσεων και των μετασχηματισμών της κυριαρχίας. Απ’ ό,τι φαίνεται, πολύ συχνά η ανάλυση αυτή δε χρησιμεύει ώστε να μας κάνει ικανότερους να επιδράσουμε πάνω στην πραγματικότητα, αλλά για να τροφοδοτήσει φόβους κι ένα αίσθημα ανημποριάς μπροστά στην απεραντοσύνη της πρόκλησης και στη θηριωδία των αθλιοτήτων που έχουμε να αντιμετωπίσουμε. Πιο πολύ ψειρίζουμε τις ολοκληρωτικές και δηλητηριώδεις εκφάνσεις της τεχνολογίας, πιο πολύ ξεμπροστιάζουμε τα εξουσιαστικά σχέδια του καθεστώτος, και λιγότερο ακονίζουμε τα όπλα μας. Τρομοκρατούμε όσους θα ήταν διατεθειμένοι να ενεργήσουν με περισσότερο ή λιγότερο βαθυστόχαστες έρευνες σχετικά με τα τελευταία επινοήματα του ελέγχου. Δεν υποστηρίζω ότι οι αναλύσεις και η εμβάθυνση δεν είναι χρήσιμες, αλλά ότι δεν πρέπει να μετατρέπονται σε αυτοσκοπό, σε ασκήσεις διανοητικής ικανότητας ασύνδετες προς την άμεση δράση. Σε τι χρησιμεύουν οι ατελείωτες λίστες των εταιρειών που φέρουν ευθύνη για την καταστροφή της φύσης αν κανείς δεν τους την πέφτει; Εδώ από μόνα τους το εύρος και το μέγεθος των κρατικών και οικονομικών μηχανισμών μάς κάνουνε συχνά πυκνά ν’ αμφιβάλουμε αν μπορούμε να τους χτυπήσουμε με αποτελεσματικότητα. Περιβαλλοντικές καταστροφές όπως η διαρροή πετρελαίου στον Κόλπο του Μεξικού ή η περίπτωση της Φουκουσίμα είναι σαν να μας λένε πως δεν μπορεί να γίνει τίποτα για να σταματήσει ο πόλεμος της βιομηχανικής κοινωνίας ενάντια στον άνθρωπο και στη φύση. Παρ’ όλα αυτά δεν είμαστε ανήμποροι· ελάχιστα αναλυτικά εργαλεία, η άμεση δράση και η απόφαση κάποιων λίγων μπορούν να καταδείξουν ότι δεν έχουμε πέσει όλοι μας στην παραίτηση και στην παθητική αποδοχή, και την ίδια στιγμή να φανερώσουν στους λοιπούς εκμεταλλευόμενους ότι είναι ακόμα δυνατό ν’ αντιστέκεσαι. Για παράδειγμα, η δράση των συντρόφων του Πυρήνα Όλγα της ΑΑΟ/ΔΕΜ μας λέει ότι είναι εφικτό να σταθείς αλληλέγγυος στους πληγέντες της πυρηνικής καταστροφής, ακόμη κι απ’ την άλλη άκρη του πλανήτη, και να πλήξεις καίρια τη βιομηχανία της ατομικής ενέργειας.

Ελπίζω οι προβληματισμοί μου να φανούν χρήσιμοι προκειμένου ν’ ανοίξει μια συζήτηση μεταξύ συντρόφων, με στόχο να αναδείξουμε και να απαλλαγούμε απ’ όλα όσα μας περιορίζουν στην αναρχική δράση. Κουράγιο και δύναμη στα συντρόφια που κάνουν πράξη την ανώνυμη δράση, κουράγιο και δύναμη σε όσους κι όσες δίνουν ένα όνομα στη λύσσα τους, κουράγιο και δύναμη σε όσους κι όσες με τις ενέργειές τους δίνουν ζωή στην Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία/Διεθνές Επαναστατικό Μέτωπο: έχουμε μπροστά μας έναν ολάκερο κόσμο να γκρεμίσουμε.

Nicola Gai
Casa Circondariale di Ferrara, Via Arginone 327, ΙΤ-44122 Ferrara, Ιταλία

Από το 27ο τεύχος του «Terra Selvaggia – Pagine anticivilizzatrici», Ιούλης 2013, σελ. 33. Μπορείτε να διαβάσετε το πρωτότυπο κείμενο κι εδώ.

Η προσέγγιση του Walter Bond στην Διάσκεψη για τα Δικαιώματα των Ζώων του 2013 στην Washington DC

Πηγή: Support Walter

Γεια σας, το όνομα μου είναι Walter Bond και είμαι ένας φυλακισμένος του παράνομου αγώνα για την Απελευθέρωση των Ζώων. Θα πάρω μονάχα μερικές στιγμές από τον χρόνο σας σήμερα. Είναι καταπληκτικό το γεγονός πως η ανησυχία για τα δικαιώματα και την ευημερία των ζώων ξεκινάει επιτέλους να ριζώνει και πως ο βιγκανισμός ανθεί σε όλα τα μέρη του αναπτυγμένου κόσμου.

Σήμερα, χωρίς καμία αμφιβολία, θα είναι μια υπέροχη ημέρα για σας για να δικτυωθείτε με άλλους και πιθανότατα να μάθετε πολλά για την σοβαρή κατάσταση των Ζώων στην εκτροφή, στην παραγωγή τροφής, στην διασκέδαση, στην ζωοτομία και σε αυτό το αστείο που περνά σαν επιστημονική έρευνα.

Πολύ πιθανόν να ακούσετε πολλά από την ποικιλία των οικοδεσποτών, οργανωτών, ομιλητών και συγγραφέων βιβλίων. Και ελπίζω πως οποιαδήποτε κι αν είναι η εμπειρία σας σήμερα, να είναι διαρκής και να σας παρακινεί να βοηθήσετε τα Ζώα… όχι μόνο να ‘νιώσετε τον πόνο τους’, να δημιουργήσετε ‘πνευματικές συνδέσεις’ ή απλά να υποθάλψετε τους ανθρώπους στο όνομα τους, αλλά πραγματικά να βοηθήσετε να σταματήσουν οι καταπιέσεις τους και να σώσετε τις ζωές τους.

Και ελπίζω να θυμάστε αυτές τις λέξεις μια βδομάδα από τώρα, έναν μήνα από τώρα και έναν χρόνο από τώρα. Οι λέξεις που θέλω να θυμάστε είναι: “Τα Ζώα έχουν ουσία.”

Τα Ζώα έχουν ουσία, χωρίς προσόντα και μακροσκελείς φιλοσοφικές συζητήσεις. Τα Ζώα έχουν ουσία, είτε είναι γλυκά και χαδιάρικα είτε οργισμένα και επικίνδυνα. Τα Ζώα έχουν ουσία, είτε είναι κοντά ή μακριά, άγρια ή εξημερωμένα, ορατά ή αόρατα. Οι ζωές των Ζώων έχουν ουσία επειδή η ζωή συνδέεται και η απόλυτη σημαντικότητα της ζωής βρίσκεται σε αυτή την σύνδεση.

Δεν υπάρχουν ήρωες της Απελευθέρωσης των Ζώων. Απλά, υπάρχουν αυτοί που είναι ενεργοί στην σκληρή δουλειά, σε πολλά διαφορετικά επίπεδα, και αξιοποιούν πολλές διαφορετικές τακτικές για να σώσουν τις ζωές των Ζώων. Και υπάρχουν και οι απαθείς, των οποίων οι σφαίρα της ηθικής τους ανησυχίας τελειώνει στην οικογένεια τους, στους αγαπημένους τους, ή στους ομοειδούς τους.

Όταν κοιτάμε τις τρομερές αδικίες που δέχονται τώρα τα Ζωικά Βασίλεια κάτω από την φτέρνα του ανθρώπινου πολιτισμού και τις συγκρίνουμε με το πόσο καλά αυτά τα ίδια πλάσματα ευημερούσαν πριν την ανάμειξη μας, είναι ολοφάνερο πως εμείς που πρεσβεύουμε πως είμαστε οι προστάτες τους και οι φίλοι τους, τους χρωστάμε ένα τεράστιο χρέος για τα δισεκατομμύρια του είδους μας που δεν νοιάζονται ή που υποστηρίζουν τα μαρτύρια τους με τον καταναλωτισμό τους.

Τα Ζώα έχουν ουσία, όπως ακριβώς και ο αγώνας για την Απελευθέρωση των Ζώων.

Κάθε πους ας αγγίξει τη Γη, κάθε φτερό ας ίπταται στον Αέρα, κάθε τρίχα προσώπου να συστρέφεται με την νέο-εφευρεθείσα Ελευθερία!

Walter Bond

A.L.F. P.O.W. – Μέτωπο Απελευθέρωσης των Ζώων / Φυλακισμένος του Πολέμου

Έντυπο για 11 Ιούνη – Ημέρα Διεθνούς Αλληλεγγύης στους Marie Mason, Eric McDavid και άλλους αναρχικούς με μακροχρόνιες ποινές

Έντυπο για 11 Ιούνη, η οποία είχε οριστεί Ημέρα Διεθνούς Αλληλεγγύης στους Marie Mason, Eric McDavid και άλλους αναρχικούς με μακροχρόνιες ποινές. Το έντυπο σε pdf βρίσκεται εδώ, γραμμένο από την αναρχική ομάδα Μαύρο/Πράσινο.

Πάγια τακτική του εκάστοτε κράτους ήταν και είναι η καταστολή προς όλους όσους αγωνίζονται και «διαταράσσουν» την ομαλή λειτουργία του. Έτσι λοιπόν, κράτος και καπιταλισμός δείχνοντας το πραγματικό τους πρόσωπο στοχοποιούν και φυλακίζουν τα πιο ριζοσπαστικά κομμάτια.

Ένα από αυτά τα κομμάτια είναι και ο αναρχικός αγώνας ο οποίος συμπεριλαμβάνει και τον αγώνα για την απελευθέρωση της γης και των μη ανθρώπινων ζώων. Ανά τον κόσμο άνθρωποι παλεύουν ενάντια στην καταστροφή της γης, την εκμετάλλευση, το βασανισμό και τον εγκλεισμό των ζώων τα οποία γίνονται θυσία στο βωμό του κέρδους για τα συμφέροντα των πολυεθνικών. Ζώα που χρησιμοποιούνται για πειράματα από βιομηχανίες φαρμάκων και καλλυντικών, ως θέαμα από τσίρκο και ζωολογικούς κήπους, όπως επίσης και εξολοθρεύονται μαζικά μέσα σε σφαγεία, είτε για να καταλήξουν στο πιάτο μας, είτε για να ντύσουν τη ματαιοδοξία των ανθρώπων με τη γούνα τους. Φυσικά, η καταστροφική μανία του ανθρώπου δε θα μπορούσε να σταματήσει στην εκμετάλλευση των ζώων αλλά επεκτάθηκε και εις βάρος της γης. Αποψιλώσεις μεγάλων δασικών περιοχών, εξορύξεις πολύτιμων μετάλλων, λίθων και πετρελαίου, μόλυνση γης, υδάτων και αέρα είναι μόνο κάποιες απ’τις περιπτώσεις επέμβασης του ανθρώπου πάνω στη γη.

Μπροστά σε αυτή την επέλαση του ανθρώπου που σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά της κάποιοι επέλεξαν να αντισταθούν και να δράσουν. Κατ’αυτό τον τρόπο δημιουργήθηκαν το ALF(Animal Liberation Front-Μέτωπο Απελευθέρωσης των Ζώων), το ELF(Earth Liberation Front-Μέτωπο Απελευθέρωσης της Γης), καθώς και άλλες αντίστοιχες ομάδες. Το μέτωπο απελευθέρωσης των ζώων δημιουργήθηκε το 1973 ως Band Of Mercy, και αργότερα, το 1976, μετονομάστηκε σε Animal Liberation Front. Το ALF είναι ένα δίκτυο που αποτελείται από αυτόνομους πυρήνες ανθρώπων, που αναλαμβάνουν τις ευθύνες των ενεργειών τους, εφόσον αυτές είναι σύμφωνες με τις βασικές αρχές του, που έχουν θεσπιστεί από την αρχή δημιουργίας του κινήματος.

Οι ακτιβιστές του κάθε πυρήνα δε γνωρίζουν τους ακτιβιστές των υπόλοιπων πυρήνων, και η δομή τους είναι μη-ιεραρχική. Οι ακτιβιστές του ALF τα πρώτα χρόνια περιορίζονταν στις απελευθερώσεις αιχμαλωτισμένων ζώων από εργαστήρια, φάρμες και άλλα περιβάλλοντα εγκλεισμού τους. Τώρα πια οι τακτικές τους περιλαμβάνουν φθορές, σαμποτάζ, εμπρησμούς και εκφοβιστικές απειλές. Με τις δράσεις τους έχουν καταφέρει να κλείσουν κάποια εργαστήρια και έχει εμποδιστεί σε άλλα η επέκταση ή η εδραίωσή τους υπό τον φόβο καινούριων επιθέσεων. Το ALF γνωστοποιεί τις ενέργειές του με αναλήψεις ευθύνης στα ΜΜΕ για λόγους προβολής της εκμετάλλευσης και της αιχμαλωσίας των ζώων. Από τη δημιουργία του ALF μέχρι τώρα, έχουν φυλακιστεί 200 περίπου ακτιβιστές κατηγορούμενοι για χιλιάδες ενέργειες. Όσον αφορά την καταστολή απέναντι στο μέτωπο απελευθέρωσης των ζώων, το αμερικανικό κράτος τους παρουσιάζει ως τρομοκράτες και τους έχει αποκαλέσει πολλές φορές ως υπ’ αριθμόν ένα εσωτερικό εχθρό της χώρας.

Το Earth Liberation Front είναι μια διεθνής οργάνωση που δημιουργήθηκε στη Βρετανία το 1992 από πρώην μέλη της Earth First. Το ELF χρησιμοποιεί την τακτική του οικονομικού σαμποτάζ με σκοπό την παύση της καταστροφής του φυσικού περιβάλλοντος. Έχει προκαλέσει ζημιές που υπερβαίνουν τα 100 εκατομμύρια δολάρια σε κρατικούς αλλά και ιδιωτικούς στόχους στη Β.Αμερική, που εκμεταλλεύονται τα ζώα και τη γη για το κέρδος. Και οι δύο οργανώσεις έχουν παρόμοια χαρακτηριστικά, όσον αφορά τον αντιιεραρχικό τους χαρακτήρα και τη δομή τους. Σε αντίθεση με το ALF όμως, το ELF αποφεύγει τη δημοσιοποίηση των ενεργειών τους στα ΜΜΕ, λόγω του ότι θέλουν τη μέγιστη εξάπλωση του δικτύου τους, και τη λιγότερο δυνατή στοχοποίησή του. Η γνωστοποίηση των δράσεων του ELF γίνεται μέσω του Γραφείου Τύπου, το οποίο είναι μια αυτόνομη ομάδα.

Άλλες ομάδες που δημιουργήθηκαν μετά την ανάπτυξη του ALF είναι η Compassion Over Killing και η Mercy For Animals, των οποίων ενέργειες περιορίζονται στις απελευθερώσεις ζώων από φάρμες εκτροφής και παραγωγής, απαλλασσόμενες από αυτές της καταστροφής ιδιοκτησιών. Ακόμη υπάρχουν η Animal Rights Militia και η Justice Department οι οποίες προβαίνουν σε πιο βίαιες τακτικές, όπως η αποστολή ταχυδρομικώς, δεμάτων με βόμβες. Μία ακόμη ομάδα είναι η SHAC η οποία μάχεται ενάντια στην HLS με το μέσο της αντιπληροφόρησης. Η Huntigdon Life Sciences (HLS), είναι μια βρετανική εταιρία βιολογικών επιστημών που εφαρμόζει τις περισσότερες ζωοτομές παγκοσμίως. Η HLS κάθε χρόνο προβαίνει σε ζωοτομές 75.000 περίπου κουταβιών της ράτσας μπήγκλ, ποντίκια, γάτες, μαϊμούδες, κουνέλια, μπαμπουίνους, χάμστερ και σε διάφορα άλλα ζώα. Η καμπάνια της SHAC κατάφερε τη διακοπή της συνεργασίας δεκάδων εταιριών με την HLS. Η αποτελεσματική αυτή δουλειά ανησύχησε την εταιρία και το αμερικανικό και βρετανικό κράτος. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα 6 μέλη της να φυλακιστούν με ποινές που κυμαίνονται από 1 έως 6 έτη. Ένας από τους 6, ο Andrew Stepanian, έγινε το πρώτο πρόσωπο στις Ην. Πολιτείες που καταδικάστηκε στο πλαίσιο του νόμου προστασίας επιχειρήσεων που ωφελούνται από τη χρήση ζώων. Οι 6 ορίστηκε να πληρώσουν μαζί χρηματικό πρόστιμο που αγγίζει το 1 εκατομμύριο δολάρια για οικονομικές ζημιές στην HLS.

Το κίνημα του ALF και ELF δέχθηκε την καταστολή πολλές φορές από την αμερικάνικη κυβέρνηση. Η επιχείρηση “Back re” ήταν μία από τις πιο σοβαρές περιπτώσεις καταστολής που αντιμετώπισε. “Green Scare” είναι το όνομα που δόθηκε από συντρόφους για την εκστρατεία αυτή που έχει ξεκινήσει από το 2005 και περιλαμβάνει δικαστικές υποθέσεις στις οποίες φυλακίζονται ή διώκονται πολλοί αγωνιστές. Η “Operation Back re” του FBI, αφορά μια ομάδα από το Όρεγκον που φέρονται ως ακτιβιστές των ALF/ELF και κατηγορούνται για 20 σοβαρά σαμποτάζ όπως εμπρησμοί και πολλές επιθέσεις σε γεωργικά πειράματα γενετικής μηχανικής. Στα πλαίσια αυτής της επιχείρησης συνελήφθησαν πολλοί ακτιβιστές, κάποιοι από τους οποίους είναι οι Rod Coronado, Je “Free” Luers, Critopher McIntosh κ.ά.

2 ακτιβιστές οι οποίοι συνελήφθησαν στα πλαίσια του Green Scare και κρατούνται ακόμη είναι ο Eric McDavid και η Marie Jeanette Mason, με ποινές 20 και 22 χρόνια αντίστοιχα.

O Eric είναι αναρχικός και βίγκαν, ο οποίος καταδικάστηκε για συνωμοσία με τη χρήση φωτιάς ή εκρηκτικών για να καταστρέψει εταιρικά και κρατικά ακίνητα, χωρίς να έχει πραγματοποιήσει κάποια δράση αλλά για έγκλημα σκέψης. Ενώ ο εισαγγελέας των ΗΠΑ Scott McGregor κάλεσε τον Eric ως το πρώτο πρόσωπο στις ΗΠΑ που διώκεται για το ELF, η δίκη αποκάλυψε ότι η ομάδα του McDavid δεν είχε αποφασίσει αν πρέπει ή όχι να διεκδικήσουν τις προβλεπόμενες ενέργειες στο όνομα του ELF. Στις 27/09/2007, κρίθηκε ένοχος για όλες τις ενέργειες, (η ομοσπονδιακή επιτροπή του Σακραμέντο καταδίκασε τον Eric με τη συνωμοσία για την διάπραξη εγχώριας τρομοκρατίας) και τον Μάη 2008 καταδικάστηκε σε σχεδόν 20 χρόνια φυλάκιση, ως τρομοκράτης.

O Eric έχει ήδη συμμετάσχει σε πολλές διαδηλώσεις, ιδιαίτερα εκείνες που αφορούσαν το Green Scare. Τον Ιούλη 2005 συμμετείχε στο Crimethlnc (μία αναρχική κολεκτίβα πρώην εργαζομένων, που αποτελείται από πολλά άτομα που δρουν ανεξάρτητα για έναν ελεύθερο κόσμο). Μαζί με την Lauren Weiner, τον Zachary Jenson και την «Anna» (πληρωμένη πληροφοριοδότης του FBI – κοινώς ρουφιάνα), φέρεται να είχε σχεδιάσει εμπρησμούς και σαμποτάζ στο φράγμα Nimbus και σε εκκολαπτήριο ψαριών στο American River κοντά στο Σακραμέντο, στο ινστιτούτο δασικής υπηρεσίας των ΗΠΑ για την δασική γενετική, σε πύργους κινητής τηλεφωνίας, σε σταθμούς παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας και σε άλλους στόχους. Κατά την κατάθεσή της η «Άννα» ισχυρίστηκε ότι η ομάδα θεωρούσε τη δολοφονία των διερχόμενων πολιτών ως παράπλευρες απώλειες, παρ’όλα αυτά τα σχέδιά τους επικεντρώθηκαν σε υλικές ζημιές. Η «Άννα» συνεργαζόταν με το FBI για να διεισδύσει στην ομάδα απ’το 2004. Ενθάρρυνε τις δραστηριότητές τους και τους παρείχε πληροφορίες για την κατασκευή βομβών, χρήματα για να αγοράσουν τις πρώτες ύλες, τη μεταφορά τους και ένα χώρο για να εργάζονται σε αυτό.

Στις 13/01/2006 οι 3 συνελήφθησαν έξω από ένα κατάστημα, όπου είχαν αγοράσει χημικά προϊόντα οικιακής χρήσης, κατά πάσα πιθανότητα για κατασκευή βόμβας. Κανείς τους δεν είχε προηγούμενες καταδίκες. Ο Eric δήλωσε ότι θα αρχίσει απεργία πείνας λόγω της άρνησης των φυλακών να του παρέχουν vegan φαγητό. Άρχισε να του δίνεται σταδιακά. Το 2008 στις δίκες τους, η Weiner και ο Jenson κρίθηκαν ένοχοι και κατέθεσαν εναντίον του Eric με αντάλλαγμα μικρότερη ποινή. Ο δικηγόρος του υποστήριξε ότι αυτός (ο Eric) έπεσε θύμα παγίδας αλλά παρ’όλα αυτά κρίθηκε ένοχος και καταδικάστηκε σε 20 χρόνια σχεδόν φυλακή. Στις 06/05/2009 ο δικηγόρος του άσκησε έφεση, η οποία ακόμη εκκρεμεί…

Η Marie, μέλος του ELF, είναι μία περιβαλλοντική ακτιβίστρια απ’το Cincinatti, η οποία το 2009 καταδικάστηκε σε 22 χρόνια φυλάκιση αφού παραδέχτηκε 14 κατηγορίες (13 για ELF και μία ALF) για εμπρησμούς και υλικές ζημιές σε ακίνητα ύψους 4 εκατομ. δολαρίων (σε καμία από αυτές δεν υπήρξε τραυματίας). Η Marie διώχθηκε για μία επίθεση, το 1999 σε ένα κτίριο στο Michigan State University, που προκάλεσε ζημιές πάνω από 1 εκατομ. ευρώ, η οποία πραγματοποιήθηκε ως ένδειξη διαμαρτυρίας κατά της έρευνας των γενετικά τροποποιημένων καλλιεργeιών. Επιπλέον, 3 εκατομ. δολάρια σε ζημιές που περιλαμβάνουν επιθέσεις σε κτίρια υπό κατασκευή και σε σκάφη που κατείχε ένας παραγωγός γάλακτος. Υποστηρικτές ισχυρίζονται ότι η υπόθεση αυτή αποτελεί μία μορφή πολιτικής δίωξης, ως μέρος του φαινόμενου του Green Scare, κατά την οποία δίνεται ατομικά μία υπερβολικά μεγάλη ποινή για εγκλήματα κατά ιδιοκτησίας.

Η Marie έχει εργαστεί ως κηπουρός, μουσικός, συγγραφέας, οργανώτρια για το Earth First και υπήρξε εθελόντρια σε μία κολεκτίβα για ελεύθερη φυτική υγειονομική περίθαλψη. Είναι 51 χρονών και μητέρα δύο παιδιών. Η Marie και ο τότε σύζυγός της, Frank Ambrose, πυρπόλησαν ένα γραφείο στο οποίο υπήρχαν αρχεία σχετικά με την έρευνα για τις γενετικά τροποποιημένες «ανθεκτικές πατάτες», που χρηματοδοτούνταν απ’ το USAID και την γιγαντιαία βιοτεχνολογική εταιρία Monsanto. Την επομένη, η Marie και ο Frank πυρπόλησαν εμπορικό εξοπλισμό υλοτομίας. Και για τους δύο εμπρησμούς την ευθύνη ανέλαβε η ELF ως δράσεις κατά της γενετικής μηχανικής, της αποψίλωσης των δασών και άλλων καταστροφικών πράξεων για το περιβάλλον. Στη συνέχεια ο Frank πιάστηκε και συμφώνησε να γίνει πληροφοριοδότης (ρουφιάνος δηλαδή και αυτός) της κυβέρνησης δίνοντας πληροφορίες που οδήγησαν στη σύλληψη της Marie. Συνελήφθη στις 10/03/2008 από πράκτορες του FBI (την ίδια ημέρα ο Frank είχε καταθέσει διαζύγιο).

Η ποινή που επιβλήθηκε στην υπόθεση της Marie είναι η μεγαλύτερη που έχει δοθεί σε υποθέσεις τέτοιου είδους. Στη δίκη, κατά την διάρκεια 3 ωρών ακρόασης η Marie είπε: «Πραγματικά ζητώ συγνώμη σε όσους τρομοκρατήθηκαν από τις πράξεις μου. Είχα ως στόχο να εμπνεύσω σκέψεις και συμπόνια και όχι φόβο». Κατά τη διάρκεια της δίκης το FBI έστειλε δελτίο τύπου στα τοπικά μέσα ενημέρωσης προειδοποιώντας για το ενδεχόμενο διαδηλώσεων από μέλη του ALF και ELF. Η προειδοποίηση αυτή καταγγέλθηκε από τους υποστηρικτές ως μία προσπάθεια να τρομάξουν τους ανθρώπους που επιθυμούσαν να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους. Η Marie αποστέλλεται σε διαχωρισμένη ομοσπονδιακή μονάδα στη Μινεσότα. Ένα μήνα μετά μεταφέρθηκε στη γυναικεία μονάδα διαχείρισης Επικοινωνιών στο Τέξας, όπου και της απαγορεύτηκαν γράμματα και επισκέψεις, εκτός του στενού οικογενειακού της κύκλου, για αρκετούς μήνες.

Αυτή τη στιγμή πέντε ακόμη ακτιβιστές βρίσκονται φυλακισμένοι για υποθέσεις απελευθέρωσης γης και ζώων. Αυτοί είναι: ο George House, ο Walter Edmund Bond, ο Steve Murphy, ο Viktor Padellaro και ο Justin Solondz.

Κάποια παραδείγματα αντίστοιχων αγώνων ενάντια στη λεηλασία της φύσης έχουμε και στον ελλαδικό χώρο. Ενδεικτικά αναφέρουμε τους αγώνες ενάντια στην εκτροπή του Αχελώου, στην επέκταση του καζίνο της Πάρνηθας, στην κατασκευή ΧΥΤΑ στην Κερατέα, όπως και ενάντια στα μεταλλεία χρυσού στη ΒΑ Χαλκιδική. Πρόσφατα ο τελευταίος έχει ενταθεί, με τους κατοίκους αλλά και αλληλέγγυους να περνούν στην αντεπίθεση ενάντια στο κεφάλαιο και το «κράτος ανάπτυξης» το οποίο προσπαθεί να επιβληθεί στην περιοχή. Στις 17 Μαρτίου πυρπολείται το εργοτάξιο της υπεύθυνης για το έργο εταιρίας «Ελληνικός Χρυσός». Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα τη δίωξη 20 κατοίκων αλλά και την προφυλάκιση 2 εξ’αυτών.

Στα πλαίσια της διεθνούς ημέρας αλληλεγγύης δεν θα έπρεπε να παραλείψουμε και κάποιες χαρακτηριστικές περιπτώσεις στη ελλάδα, όπου το κράτος έδειξε και εκεί την εκδικητικότητά του με εξοντωτικές ποινές φυλάκισης απέναντι σε όσους συνεχίζουν να αγωνίζονται. Η υπόθεση της 17Νοέμβρη, του Επαναστατικού Αγώνα και της Συνομωσίας Πυρήνων της Φωτιάς, στις οποίες οι ανώτερες ποινές στα μέλη τους είναι 25 φορές ισόβια, 50 χρόνια και 77 χρόνια αντίστοιχα.

Παίρνοντας σαφή και ξεκάθαρη θέση σαν αναρχικοί σ’αυτό τον πόλεμο ενάντια στο κράτος, οφείλουμε να μην ξεχνάμε τους φυλακισμένους αγωνιστές και να μη σταματάμε να τους στηρίζουμε ηθικά και υλικά.

Μαύρο/Πράσινο

mavroprasino@gmail.com

Αλληλεγγύη και Απελευθέρωση

Ένα καινούργιο κείμενο του Walter Bond, μέσα από την φυλακή. Δύναμη και αλληλεγγύη σε όλους τους αναρχικούς κρατούμενους που βρίσκονται αιχμάλωτοι σε αυτόν τον πόλεμο για την Αναρχική και Ολική Απελευθέρωση!

Walter Edmund Bond (37096013)

6/4/2013 8:25:09 μμ

Αλληλεγγύη και Απελευθέρωση

Πίσω από περιφράξεις και συρματοπλέγματα, πίσω από τοίχους από μπετόν και σιδερένια κάγκελα, βαθιά μέσα από το Σωφρονιστήριο του Marion στις Ηνωμένες Πολιτείες, από την μονάδα CMU, από αυτή την μονάδα της φυλακής για τους εγχώριους τρομοκράτες και για τους πολιτικούς κρατούμενους, στέλνω επαναστατικούς χαιρετισμούς σε όλους τους Straight Edge, Βίγκαν και Αναρχικούς Συντρόφους όπου και να βρίσκεστε. Από τον εγκλεισμό σε αυτό το κελί του γκρι τσιμέντου στέλνω ένα μήνυμα αλληλεγγύης και ελπίδας σε όλες τις αδερφές και αδερφούς παγκοσμίως, με την ελπίδα πως όλοι μας οι στόχοι για την απελευθέρωση θα ενωθούν μια μέρα στην υλοποίηση της Ολικής Απελευθέρωσης. Όπως ακριβώς όλα τα ποτάμια οδηγούν στον ωκεανό, έτσι ακριβώς και τα κινήματα για την Απελευθέρωση του Ανθρώπου, της Γης και των Ζώων θα καταλήξουν σε μια πολύ μεγαλύτερη πρωτοβουλία.

Ο σημερινός κόσμος είναι ένας κόσμος απάθειας και λήθαργου – δηλαδή, ζούμε σε μια κοινωνία που γεννάει την ηττοπάθεια και μας θέλει να αισθανόμαστε αποδυναμωμένοι από την γραφειοκρατία, τον καταναλωτισμό και την παραπληροφόρηση, ενώ ταυτόχρονα να μας αποσπά την προσοχή με το άρτος και θεάματα των μέσων μαζικής ενημέρωσης, με την διασκέδαση, με τους εθισμούς και την νεύρωση. Πολλοί είναι οι άνθρωποι που σαμποτάρουν τις ίδιες τους τις προσπάθειες ακτιβισμού με την αρνητικότητα, την υπέρ-ευαισθησία και τον φόβο. Το πρόβλημα δεν είναι τόσο για την ‘νοοτροπία του ακτιβιστή’ όσο είναι το πρόβλημα για την νομοθεσία πάνω από την Απελευθέρωση.

Με άλλα λόγια, δεν καταφτάνεις στην πραγματική ελευθερία από την τυραννία και την αδικία εξ ονόματος του εαυτού σου ή άλλων παρακαλώντας αυτούς τους θεσμούς που είναι η αιτία της αδικίας και της καταπίεσης. Και δεν προάγουμε τον σκοπό της Απελευθέρωσης διώχνοντας ο ένας τον άλλον. Το ότι είμαστε έτοιμοι να καταψηφίσουμε και να δολοφονήσουμε τον χαρακτήρα αυτών που έχουν ασήμαντες διαφορές στιες θεωρίες ή στις ιδεολογίες είναι διαιρετικό. Ο πραγματικός όλεθρος της ύπαρξης μας είναι το κράτος, η κυβέρνηση, η φυλακή, η αστυνομία και οι εταιρίες που σκοτώνουν, υποδουλώνουν και διαφθείρουν.

Πάρα πολύς χρόνος και ενέργεια ξοδεύονται στα κινήματα μας για τις μεταξύ μας διαφωνίες πάνω σε μικρολεπτομέρειες και τακτικές. Ο κόσμος δεν είναι ούτε μαύρος ούτε άσπρος – είναι μαύρος και άσπρος και κάθε σκιά που υπάρχει ανάμεσα. Και ακριβώς όπως η καταπίεση και η δουλεία είναι υδροκέφαλες και πολύμορφες, έτσι πρέπει να είναι και οι προσεγγίσεις μας για την καταπολέμηση τους. Δεν χρειάζεται να συμφωνούν όλοι ή να ακολουθούν το ίδιο μονοπάτι στον ακτιβισμό, αλλά όλοι πρέπει να κάνουν κάτι διαφορετικό από το να κηρύσσουν στους ίδιους ή να καβγαδίζουν στο διαδίκτυο σαν μικροί διαβολικοί τύραννοι. Επειδή οι προσεγγίσεις σου θα αποτύχουν όταν διοχετεύονται εσωτερικά αντί για εξωτερικά.

Η λατρεία της αισθητικής αντί για δράση είναι αηδιαστική και τιποτένια! Και λέγοντας δράση εννοώ πραγματική δουλειά για τον κόσμο. Και λέγοντας αισθητική εννοώ όλη το προσωπείο φτιαγμένο από πομπή, πόζα και μόδα, που θεωρούμε σημαντικό ενώ δεν είναι καθόλου.

Στον χώρο για τα Δικαιώματα των Ζώων ακούμε για συγγραφείς βιβλίων και παραγωγούς τροφής να είναι ‘ήρωες για τα Ζώα.’ Αλήθεια; Και τι να πούμε για όλες αυτές γυναίκες σε όλο τον κόσμο που ξοδεύουν κάθε δεκάρα που έχουν παίρνοντας τα Ζώα για φροντίδα, θυσιάζοντας τους εαυτούς τους σε κάθε ευκαιρία για να κάνουν την ζωή ασφαλή και ακίνδυνη για ένα ακόμη πλασματάκι; Δεν ακούς πολλά για αυτές στα συνέδρια, αλλά σε διαβεβαιώνω πως είναι πολυάριθμες και κάνουν πιο πολλά για τα Ζώα και από χίλιους λέκτορες!

Τι να πούμε για τους ανθρώπους του ‘φαγητό όχι βόμβες’ (food not bombs) που ταΐζουν τους άστεγους χορτοφαγικά γεύματα σε ολόκληρη την Γη με το ρίσκο να συλληφθούν; Αυτοί είναι οι ήρωες μου, οι άνθρωποι που στέκονται γερά στα πόδια τους και εργάζονται για μια θετική αλλαγή στον κόσμο.

Οι αρχές πάνω από τις προσωπικότητες πρέπει να ξεπεράσουν τις λατρείες της προσωπικότητας. Αν εργάζεσαι ή αγωνίζεσαι εναντίον του ρατσισμού, του σεξισμού και της ανισότητας των φύλων, αν εργάζεσαι ή αγωνίζεσαι για τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων, των ζώων, την ενδυνάμωση των τρανσέξουαλ, για την κατάργηση των φυλακών, για την απελευθέρωση της Γης, τον αναρχισμό, και για την ισότητα για όλα όσα έχουν ζωή (και εννοώ να εργάζεσαι ή να αγωνίζεσαι για αυτά, όχι να βγάζεις έναν τόνο λεφτά εξαπατώντας το κοινό με ηλίθιες φιλανθρωπίες), τότε πρέπει να είσαι περήφανη/ος που κάνεις τέτοια δουλειά!

Είναι τιμή να θυσιάζεσαι για τον λογαριασμό αυτών που είναι καταχρώμενοι, καταπατημένοι και εκμεταλλευόμενοι. ΕΙΝΑΙ ΤΙΜΗ!

Κανένας δεν πρέπει να βρεθεί σε βάθρο – ούτε εγώ, ούτε εσύ, ούτε κανείς. Αυτό που είμαστε μέρος του είναι κάτι ιδιαίτερο. Αυτό για το οποίο παλεύουμε είναι ηρωικό. Ο αγώνας για την Ολική Απελευθέρωση είναι καταπληκτικός, ΟΧΙ τα άτομα που εμπλέκονται.

Τα άτομα μπορούν να φυλακιστούν, να σκοτωθούν ή να είναι άστατοι μέχρι και στο σημείο να εγκαταλείψουν τον σκοπό όταν τα πράγματα δυσκολέψουν, αλλά το κίνημα για την Ολική Απελευθέρωση δεν μπορεί να σταματήσει. Ακόμα και όταν εισδέχεται μέλη και ξεπουλιέται, εισέρχεται στο ρεύμα της συνείδησης και μολύνει λίγο-λίγο τις μάζες που κάθονται στον κώλο τους.

Η απελευθέρωση δεν είναι ένα παιχνίδι. Δεν είναι μια κοσμοθεωρία ή μια σχολή σκέψης.

Η απελευθέρωση είναι για την ζωή και την ποιότητα της. Είναι για την ανύψωση του αόρατου βάρους της καταπίεσης από το στήθος σου που σε γέμισαν από την στιγμή της γέννησης σου, έτσι ώστε να μπορέσεις να βοηθήσεις να σπάσεις τα δεσμά του υπόλοιπου κόσμου.

Η απελευθέρωση έχει να κάνει με το θάρρος και την λεοντοκαρδία. Είναι η πρόκληση που κοιτά την εξουσία και δεν την απεχθάνεται απλώς, αλλά της αντιστέκεται.

Απελευθέρωση είναι όταν προτιμάς να είσαι νεκρός παρά σκλαβωμένος.

Απελευθέρωση είναι όταν η εκμετάλλευση και η καταπίεση του άλλου γίνεται το ίδιο απαράδεκτη όσο και η δική σου.

Και η Απελευθέρωση θα νικήσει!

Δεν έχω καμία πίστη στον θεό, και δεν έχω καμία πίστη στην ανθρώπινη θεότητα, αλλά έχω πίστη πως οι αγώνες για την Γη, τα Ζώα και την Αναρχία θα γίνουν πραγματικότητα. Βλέπω την πρόοδο τους σε όλες τις σφαίρες της ζωής, και νιώθω πως όσο τυραννικό γίνει το κράτος ή όσο εταιρική γίνει η εξουσία, πως η πραγματική συλλογική ελευθερία είναι απλά τόσο ακαταμάχητη και δυναμική για να καταστραφεί από τα καθεστώτα τους!

Το αν κανείς από μας θα ζήσει για να γίνει μάρτυρας αυτών των ριζοσπαστικών αλλαγών, στο σύνολο, και στις ζωές μας, είναι άσχετο με το γεγονός πως το ότι πήραμε μέρος σε αυτούς τους αγώνες θα συνεχίζει να ζει μετά από εμάς.

Για την Απελευθέρωση,

Walter Bond   

11/6 – Διεθνής ημέρα αλληλεγγύης στους Eric McDavid, Marie Mason και άλλους μακροχρόνια φυλακισμένους αναρχικούς

Πηγή: Συνέλευση για την Αντισπισιστική Δράση

Το κράτος έκλεψε από μας τον Eric McDavid και τη Marie Mason το 2006 και το 2008 αντίστοιχα. Στα χρόνια από τη σύλληψή τους μέχρι σήμερα, η καταστολή κατέληξε να μοιάζει λιγότερο με ένα ειδικό γεγονός και περισσότερο σαν ένας αναπόφευκτος συνεχιζόμενος εφιάλτης. Καταδικασμένοι σε 22 και 20 χρόνια φυλάκισης αντίστοιχα, η Marie και ο Eric παραμένουν μέχρι και σήμερα σε κλουβιά και γνωρίζουν αυτόν τον εφιάλτη καλύτερα από τους περισσότερους.

Τελευταία, ακούμε πολλές εσχατολογικές συζητήσεις και η ολοκληρωτική περιβαλλοντική καταστροφή μοιάζει να έρχεται. Αλλά τι σημαίνουν αυτές οι δυνάμεις σε αυτούς που βρίσκονται στις φυλακές; Και τι σημαίνουν για εμάς έξω από αυτές;  Προσπαθούμε να σώσουμε τόσο ο ένας τον άλλον, αλλά και κάποια ίχνη αγριότητας σε αυτήν τη γη. Το έργο μας είναι δύσκολο και μερικές φορές μοιάζει ακατόρθωτο, διότι όσο πιο σκληρά αγωνιζόμαστε, τόσο πιο σκληρή καταστολή αντιμετωπίζουμε. Κάθε μέρα χάνουμε περισσότερα είδη, περισσότερη γη, περισσότερους φίλους… και η διαδικασία αυτή δε δείχνει σημάδια επιβράδυνσης. Πώς επιβιώνουμε και συνεχίζουμε τον αγώνα, αντιμέτωποι με αυτήν την πραγματικότητα;

Αν η νίκη ήταν ο μοναδικός μας στόχος, θα ήταν εύκολο να εγκαταλείψουμε. Αλλά, παρόλο που αγωνιζόμαστε για να νικήσουμε, αγωνιζόμαστε, επίσης, επειδή σε αυτήν την κατάσταση, το να αγωνίζεσαι σημαίνει να ζεις. Απ’ έξω είναι εύκολο να εξισώνεται μια ποινή φυλάκισης με το τέλος των πάντων… αλλά η Marie και ο Eric αγωνίζονται ακόμα. Με την αγάπη μας και για τους δύο και με αμείωτο το μίσος μας για αυτούς που τους φυλάκισαν, αγωνιζόμαστε στο πλευρό τους.

Αυτό σημαίνει όχι μόνο συνέχιση του αγώνα έξω από τις φυλακές, αλλά και διατήρηση της επαφής με τους φυλακισμένους, με τρόπους που να τους κρατούν συνδεδεμένους με τους φίλους τους και τις κοινότητες έξω από τη φυλακή. Το κράτος απήγαγε τους φίλους μας και οφείλουμε να διασφαλίσουμε ότι το κράτος θα αποτύχει στο να τους απομονώσει και να τους καταστρέψει. Ο αγώνας μας μπορεί να συνεχιστεί μόνο αν συνεχίσουμε μαζί τον αγώνα.

Η 11η Ιουνίου είναι ένα μέσο για αυτόν τον σκοπό. Η 11η Ιουνίου είναι για να θυμόμαστε – όχι με τον τρόπο που θυμόμαστε ένα γεγονός ή την ιστορία, αλλά για να θυμόμαστε ενεργά. Συχνά είναι πιο εύκολο να συγκεντρώνουμε χρήματα και να φτιάχνουμε υλικό υποστήριξης για ανθρώπους που μόλις συνελήφθησαν, σε σχέση με ανθρώπους που κλειδώθηκαν μακριά και που έχουν πολλά χρόνια εγκλεισμού μπροστά τους. Αυτή η ημέρα είναι η στιγμή που συγκεντρώνουμε την ενέργεια, τις δυνάμεις μας και την αγάπη μας για αυτούς τους ανθρώπους, οι οποίοι δε γίνεται να ξεχαστούν.

Η 11η Ιουνίου έχει γίνει επίσης ένα σταθερό έδαφος για το χτίσιμο διεθνών δεσμών αλληλεγγύης. Τα τελευταία δύο χρόνια υπήρξε μια απίστευτη υποστήριξη έξω από τις ΗΠΑ για τον Eric και τη Marie και κάποιες προσπάθειες εντός ΗΠΑ για την έκφραση αλληλεγγύης σε μακροχρόνια φυλακισμένους αναρχικούς κρατούμενους σε άλλα μέρη. Φέτος ελπίζουμε να έχουμε περισσότερες μεταφράσεις, περισσότερες αλληλεπιδράσεις στον αγώνα και μια διεύρυνση της αλληλεγγύης με τρόπο που να μην αφαιρεί, αλλά να προσθέτει. Αρνούμαστε να αναγνωρίσουμε τα σύνορά τους, στόχος μας είναι να κάνουμε αυτήν την άρνηση περισσότερο χειροπιαστή.

Η 11η Ιουνίου απέχει μόλις ένα μήνα από σήμερα. Συγκεντρώστε χρήματα, σχεδιάστε μια θορυβώδη διαμαρτυρία, φιλοξενήστε μια βραδιά για το γράψιμο επιστολών, ή χρησιμοποιήστε τα δικά σας πλαίσια και φαντασία για να εξερευνήσετε άλλες δυνατότητες. Χρησιμοποιήστε τις δημιουργικές σας ενέργειες για να δείξετε στους συντρόφους σας ότι δεν είναι μόνοι και ότι θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε γι’ αυτούς, για τη γη και για την ολική απελευθέρωση. Έχουν προσπαθήσει να μας καταστρέψουν, αυτό κάνουν – αλλά η Marie και ο Eric, ο Justin Solondz, ο Marco Camenisch, αυτοί που αντιστέκονται στις δικαστικές αρχές σήμερα και αύριο, και τόσοι πολλοί άλλοι, μας δείχνουν πώς να επιβιώνουμε απέναντι σε αυτές τις προσπάθειες. Ας κάνουμε την 11η Ιουνίου μία γιορτή της κοινής μας επιβίωσης και αντίστασης.

ΥΓ 1. Για ένα σύντομο ιστορικό της 11ης Ιουνίου, κάντε κλικ εδώ.

ΥΓ 2. Ακολουθούν μερικά λόγια της Marie και του Eric που μας εμπνέουν και μας ενθαρρύνουν.

Marie: Έχω επεξεργαστεί ένα μεγάλο μέρος της ιστορίας μου φέτος, ίσως λόγω της τόσο μεγάλης απομόνωσης και του χρόνου που περνάω σε κλειστούς χώρους. Στην προηγούμενη ελεύθερη ζωή μου, όποτε ήμουν αντιμέτωπη με δύσκολες αποφάσεις ή με θλίψη, τραύμα ή με κάποιο πρόβλημα θα πήγαινα στο δάσος να περπατήσω ή να κολυμπήσω σε μία από τις αγαπημένες μου Great Lakes για να βρω παρηγοριά και να συγκεντρωθώ. Ο φυσικός κόσμος είναι η πηγή της δύναμής μου και το καταφύγιό μου. Είναι δύσκολο να μην είμαι σε θέση να περπατήσω στο έδαφος, να αγγίξω ένα δέντρο ή να δω τον ουρανό, χωρίς να μεσολαβεί μέταλλο. Η φυλάκιση ήταν ένα στάδιο απομάκρυνσης από τη ζωή, αλλά αυτό εδώ είναι ένα άλλο εντελώς διαφορετικό επίπεδο έντασης. Έτσι, χαίρομαι που είμαι σε θέση να ακούω από τόσους πολλούς που δραστηριοποιούνται ενεργά για αυτή τη Γη, να εμπνέομαι από όλους εσάς και να παρηγορούμαι γνωρίζοντας ότι, αν και δεν είμαι πλέον σε θέση να περπατήσω μαζί σας, συνεχίζετε εσείς το ταξίδι προς τα εμπρός. Αυτή είναι η παρηγοριά μου τώρα.

Eric: 7 χρόνια… δε μπορώ να πω ότι είναι εύκολο να βάλω αυτές τις λέξεις σε χαρτί – ότι δεν με πονάει να κοιτάζω πίσω αυτά τα 7 ταξίδια γύρω από τον ήλιο…με τη διαδικασία στα δικαστήρια να συνεχίζεται και τα τελευταία στάδια της έφεσης. Το τέλος της ακόμα να εμφανιστεί στον ορίζοντα = καμία ψευδαίσθηση, ενώ ακόμα χορεύω με τις επιθυμίες… Η Αγάπη και η Χαρά έχουν επίσης κάνει αισθητή την παρουσία τους = η συνταρακτική υποστήριξη από όλα τα μέρη της Γης ~ θέλω να ευχαριστήσω κάθε άτομο και ομάδα που μου έχει γράψει και υποστηρίξει σε αυτό το ταξίδι – οι προθέσεις σας, όποια μορφή κι αν έχουν πάρει, με έχουν βοηθήσει και με τρέφουν, για να θυμάμαι ποιος είμαι μέσα σε μία κατάσταση και ένα περιβάλλον αποδόμησης, τεμαχισμού και επανασύνθεσης… Εκτός από όλη τη συλλογική αλληλεγγύη, είμαι ευγνώμων και για την υποστήριξη των φίλων και της οικογένειας – και πόσο με έχει σημαδέψει η Αγάπη και η Παθιασμένη Υπομονή της/του συντρόφου μου = σε Αγαπώ J, είσαι η Χαρά μου… δεν είμαι σε θέση να εκφράσω επαρκώς τα συναισθήματα μου, Σεβασμού και Αλληλεγγύης, προς όλους αυτούς που χορεύουν με την απροκάλυπτη καταπίεση ανά την υφήλιο και καταφέρνουν να παραμένουν αληθινοί στις Καρδιές τους… Σε όσους χορεύουν με τα δικαστήρια = να παραμονεύετε, αυτή είναι 1 από τις λίγες περιπτώσεις που ο χρόνος είναι με την πλευρά των καταπιεσμένων… Μέσα σε αυτό το πολιτισμικό κλίμα το Μονοπάτι δεν είναι εύκολο ή απλό σε καμία περίπτωση – που καθιστά ακόμα πιο σημαντικό το να βρούμε εκείνους τους μοναδικούς, συνεχώς μεταβαλλόμενους, όμορφους και βιώσιμους τρόπους να βοηθάμε και να τροφοδοτούμε ο ένας τον άλλο… Θα κλείσω με την ευχή για τον καθένα από εσάς να συνεχίσετε να εξερευνάτε και να επουλώνετε τις καρδιές και τις κοινότητές σας. Εύχομαι να βρείτε το χώρο και το χρόνο στο επόμενο διάστημα να αφήσετε το μυαλό σας να παίξει με νέους και ασφαλείς τρόπους επικοινωνίας, και το σώμα σας με την αυτοάμυνα…

Μετάφραση από: http://325.nostate.net

Αντιφασιστικό κάλεσμα για τις 26 Απριλίου στα δικαστήρια του Βόλου

Γιατί ο φασισμός τσακίζεται στον δρόμο, όχι στα έδρανα και στο κοινοβούλιο. Καμία ανοχή στους φασίστες. Ανυποχώρητος αγώνας για την Αναρχία και την Ολική Απελευθέρωση!

Πηγή: Diskordia

Επιστροφή Στο Πρωτόγονο

Ένα νέο κείμενο του Walter Bond μέσα από την φυλακή, στο οποίο μιλάει για την καταπίεση που εξαπολύει από τις απαρχές της γέννησης του ο πολιτισμός και η προηγμένη τεχνολογία και βιομηχανία. Όταν ο καιρός έχει φτάσει για δύο μόνο επιλογές, πρέπει επιτέλους να διαλέξουμε. Είτε θα αφεθούμε στην αδράνεια και θα δούμε την κατάρρευση του πολιτισμού από την τηλεόραση, είτε θα ξεσηκωθούμε και θα απαντήσουμε σε αυτόν τον αιώνιο πόλεμο που έχει κηρύξει εναντίον της γης και όλων των έμβιων πλασμάτων της. Πρωτότυπο στα αγγλικά στην σελίδα υποστήριξης του Walter.

WALTER EDMUND BOND (37096013)

4/15/2013 10:03:10 AM

Επιστροφή Στο Πρωτόγονο

Ο πολιτισμός είναι ένα σύμπλεγμα. Εισβάλει στις κοινωνικές μας αλληλεπιδράσεις, προδιαθέτει τις επιθυμίες μας και μας διαχωρίζει από τον φυσικό κόσμο. Ο βιομηχανικός πολιτισμός και η υψηλή τεχνολογία ερεθίζει ακόμα παραπάνω τους διχασμούς και τους βαθύς διαχωρισμούς. Η βιομηχανία, η κατανάλωση και η παραγωγή είναι ο όλεθρος για το περιβάλλον, οι καταστροφείς των δασών, ο λόγος για την ανεξήγητη νεύρωση και καλλιεργεί το ίδιο σκεπτικό πλαίσιο της αποσύνδεσης που επέτρεψε τους Ναζί να λειτουργούν τα στρατόπεδα του θανάτου την μέρα και το βράδυ να είναι οικογενειάρχες (ή όπως επιτρέπει στους ερευνητές των ζώων να κάνουν ζωοτομία στα ζώα και μετά να πηγαίνουν σπίτι τους και να φροντίζουν την γάτα τους).

Φυσικά, η ειρωνεία της αντίφασης δεν μένει μόνο σε μένα. Διότι, καθώς ισχυρίζομαι πως ο πολιτισμός είναι ο καταστροφέας των ζωών, ο μολυντής της Γης και αυτός που καταμερίζει την εργασία, πληκτρολογώ αυτές τις λέξεις σε έναν υπολογιστή, μέσα σε ένα κτήριο, φορώντας γυαλιά, βλέποντας την ώρα στο ρολόι του χεριού μου και μιλώντας σε μια εξελιγμένη διάλεκτο μιας πολιτισμένης γλώσσας. Αυτά τα γεγονότα ακυρώνουν τέτοιες κριτικές; Πιστεύω πως όχι.

Πολύ συχνά μας μαθαίνουν να εσωτερικεύουμε κάθε τι καταστροφικό σε αυτόν τον κόσμο. Δεν είναι δικό μου σφάλμα που πρέπει να χρησιμοποιήσω τα εργαλεία του πολιτισμού για να τον αποσυνθέσω. Και αυτό δεν είναι περισσότερο αντιφατικό από όσο το ότι οι απελευθερωτές των σκλάβων παλαιότερα χρησιμοποιούσαν τους δρόμους που είχαν χτίσει σκλάβοι για να φτιάξουν αγωγούς και να φέρουν αυτούς τους ίδιους απελευθερωμένους μαύρους στην ελευθερία. Ή το γεγονός πως πολλοί ‘ακτιβιστές’ για τα δικαιώματα των ζώων ή οικολόγοι θα πετάξουν σε όλη την χώρα ή τον πλανήτη, όχι για να σώσουν ένα ζώο ή δέντρο αλλά για να δικτυωθούν με άλλους ανθρώπους σε συνελεύσεις και να συζητήσουν θεωρητικά για τα ζώα και τα δέντρα.

Όταν πρόκειται για την αντί-πολιτισμική θεωρία η πρώτη γραμμή του παραπτώματος έχει πάντα να κάνει με το γεγονός πως όλοι μας παίρνουμε μέρος στον πολιτισμό και επομένως είναι υποκριτικό το να είμαστε εναντίον του. Αυτό είναι αληθές αλλά υπερβολικά απλοϊκό. Περισσότερο στον στόχο, σχεδόν όλα όσα κάνουμε στις διαχωρισμένες και διαμερισματοποιημένες κοινωνίες έχουν έναν αέρα υποκρισίας επειδή ο πολιτισμός είναι σχιζοφρενικός. Και πάλι, αυτό δεν είναι σφάλμα του ατόμου.

Η δεύτερη γραμμή του παραπτώματος είναι συνήθως το ότι είναι τελείως μη πρακτικό, αν όχι αδύνατο, να καταρρεύσεις την τεχνολογική κοινωνία στο παρόν, οπότε είναι παράλογο και πέταμα του χρόνου το να προσπαθείς. Αυτό φυσικά είναι απάθεια στο έπακρο και μπορεί να εφαρμοστεί σε οτιδήποτε που φαίνεται ανίκητο ή μπορεί να χρειάζεται αρκετή αυτό-θυσία και σκληρή δουλειά. Για παράδειγμα, αφού εκατομμύρια και εκατομμύρια άνθρωποι θα οδηγούν, δεν μπορείς να σταματήσεις την Big Oil, οπότε είναι ηλίθιο το να διαμαρτύρεσαι για αυτή, σωστά; Ή αφού δισεκατομμύρια ανθρώπων τρώνε ζώα και δεν πρόκειται να σταματήσουν, είναι μάταιο να προωθείς ή να εμμένεις στον βιγκανισμό;

Η απάθεια στην καλύτερη της οδηγεί στην συμβιβασμένη ευημερία και στις λύσεις βοηθείας που στην τελική ανάλυση πάντα θα καταλήγουν καταναλωτικά τροποποιημένες, ξαναπακεταρισμένες και θα πωλούνται ξανά σε μας. Και στην χειρότερη, οδηγεί σε μια λοιμώδης αδράνεια που δηλητηριάζει τον ριζοσπαστισμό.

Η τελευταία γραμμή του παραπτώματος πηγαίνει κάπως έτσι: Μόνο ένας παθολογικά διαταραγμένος μανιακός θα ήθελε να κατεδαφίσει τις πόλεις και όλη την τεχνολογία! Πρέπει να παραδεχτώ πως εξ αιτίας της δραματικής της έφεσης, αυτή είναι η αγαπημένη μου. Αφού ενδιαφερόμαστε για την πηγή όλης της καταπίεσης και όχι μόνο για τις διάφορες εκδηλώσεις της, πρέπει να είμαστε τρελοί. Ή ακριβέστερα, επειδή δεν εξυμνούμε και δεν τοποθετούμε την παραγωγή και την ιδιοκτησία πάνω από την ζωή και την γη, πρέπει να είμαστε βίαιοι μανιακοί! Ένα άλμα της λογικής με το οποίο οι βιομηχανικοί παραγωγοί και τα τεχνοκρατικά καθάρματα έχουν εξαπατήσει τους ανθρώπους, ώστε να το πιστεύουν τόσο οι καπιταλιστές όσο και οι κομμουνιστές (και μερικές φορές και οι βίγκαν και ο αναρχικοί).

Δηλώνω κατηγορηματικά και απερίφραστα πως τα τούβλα και το ατσάλι, ο ασβέστης και το αφρολέξ, το μπετό και τα καλώδια, δεν ισοδυναμούν με την εγγενή αξία της σάρκας και των κοκάλων, του βουνού και του ποταμού ή του αέρα και της γης! Βία είναι αυτό που προξενεί η τεχνολογία στην αισθανόμενη ζωή όπως σε ένα ζώο σε μια παγίδα ή μια ατομική βόμβα σε πολίτες. Η βία συμβαίνει στα ζωντανά, η καταστροφή συμβαίνει στα κτήρια και στα μηχανήματα, όχι το αντίστροφο.

Έτσι, πολλοί/ες από μας ξεκινάμε να βλέπουμε πως για να απελευθερώσουμε πραγματικά τα ζώα, τη γη, ή τους αλλήλους μας, πρέπει να αρχίσουμε να πολεμάμε την πηγή της καταπίεσης. Η οποία, άμεσα, είναι ο τεχνολογικά προηγμένος πολιτισμός. Η μονοθεματική καταπολέμηση της καταπίεσης είναι σαν να χτυπάς με το πόδι μικρές εστίες πυρκαγιάς, και για κάθε πυρκαγιά που χτυπάς, σβήνεις ή αποδυναμώνεις, μερικές ακόμα ξεκινάνε. Πολλές φορές η ίδια φωτιά που νομίζαμε ότι σβήσαμε, αναζωπυρώνει. Πολεμάμε την βιομηχανία γούνας σε μια χώρα και ξεπηδά σε μια άλλη. Την στιγμή που σταματάμε να πολεμάμε για ένα περιβαλλοντικό θέμα, όλη η άσκηση πίεσης και η δουλειά υπαναχωρεί με την αλλαγή της πολιτικής φρουράς την ημέρα των εκλογών. Διάλεξε όποιο θες: ιμπεριαλισμός, LGBTQ θέματα, ρατσισμός, φεμινισμός, ζωοτομία ή βιγκανισμός.

Όσο περισσότερο συγκεντρωνόμαστε και πολεμάμε, τόσο πιο πολύ στραγγίζουμε τις ενέργειες μας, την ώρα που οι συσκευές της καταπίεσης και οι μηχανές συνεχίζουν να βουΐζουν. Με αυτό δεν θέλω να πω πως ο σκοπός της μονοθεματικής πάλης είναι άκυρος. Όλοι/ες μας πρέπει να τοποθετήσουμε τις ενέργειες και τις δραστηριότητες μας εκεί που είναι η καρδιά μας. Και για πολλούς/ες από μας, η μονοθεματική πάλη είναι προσωπικής και συναισθηματικής σημασίας. Για παράδειγμα, όταν έχτιζα σφαγεία για την επιβίωση μου ως νέος άνθρωπος, ήμουν πάντα τρομαγμένος και ανακινημένος από την απάθεια και την αδράνεια. Για μένα, το να βοηθάω τα ζώα και να πολεμάω για αυτά είναι εξ ορισμού αυτό που είμαι. Και η καταπολέμηση της καταπίεσης που αντιμετωπίζουμε εμείς και οι άλλοι στο εδώ και στο τώρα, είναι εξαιρετικά σημαντικό για αυτούς για τους οποίους αγωνιζόμαστε. Ωστόσο, ώστε όλοι οι μονοθεματικοί σκοποί που αγωνίζονται για την απελευθέρωση και την ακέφαλη κοινωνία να ενωθούν πραγματικά κάτω από την ομπρέλα της ολικής απελευθέρωσης, πρέπει να αναγνωριστεί ο κοινός μας καταπιεστής. Η κόλαση, που είναι η πηγή κάθε μικρής πυρκαγιάς, η ολότητα, ο πολιτισμός.

Είναι πολύ εύκολο να ξεχάσεις ή να είσαι τελείως τυφλός προς την ειδεχθή καταστροφή και κυριαρχία που εμφανίζεται και δημιουργεί και διατηρεί πολιτισμούς. Δυστυχώς, οι καταχρήσεις, η υποταγή και η βαθιά βία είναι Υδροκέφαλη και πολύ πραγματική. Στην Αμερική, εκατομμύρια και εκατομμύρια αυτόχθονες ζωές αποδεκατίστηκαν, δολοφονήθηκαν με τους πιο κτηνώδης τρόπους, και έπειτα εθίστηκαν στο αλκοόλ και σπρώχτηκαν σε φυλακές. Αυτό συνέβη για να στρωθεί ο δρόμος για την λεηλασία της γης, την καταστροφή των δασών, την δολοφονία των βουβαλιών, την άνοδο των βιομηχανιών ζωικών υποπροϊόντων και την εγχώρια σκλαβιά του εδάφους για την μαζική καλλιέργεια, γνωστή ως γεωργία. Οι πρώτες σύγχρονες πόλεις χτίστηκαν από την αναγκαστική εργασία των σκλάβων και από το αίμα και τα κόκαλα της γης και των ζωικών εθνών. Τα στρώματα και στρώματα της απροκάλυπτης κυριαρχίας είναι το θεμέλιο της κοινωνίας που βλέπουμε γύρω μας. Οι λευκοί πάνω από τους μαύρους, οι άντρες πάνω από τις γυναίκες, οι άνθρωποι πάνω από τα ζώα, η βιομηχανία πάνω από την γη, οι πλούσιοι πάνω από τους φτωχούς, και οι μορφωμένοι πάνω από τους αμαθείς.

Σήμερα είναι χειρότερα από ποτέ. Η μηχανοποίηση έχει επιταχύνει τον ρυθμό της βιομηχανίας και τον βιασμό του πλανήτη για τον εφοδιασμό των ακατέργαστων προϊόντων. Τα ζώα πεθαίνουν πιο γρήγορα και σε μεγαλύτερους αριθμούς από παλιά εξαιτίας της αποσυναρμολόγησης των εργοστασίων και τους βαρείς μηχανισμούς τους, χωρίς να αναφέρω την γενετική τροποποίηση και την αφύσικη αναπαραγωγή. Οι παιδόφιλοι είναι ικανοί να αυξάνουν και να παράγουν ανώνυμα παιδική πορνογραφία και να την διανέμουν με το πάτημα ενός κουμπιού σε εκατομμύρια άρρωστα φρικιά. Κανένα οικοσύστημα, βουνό, ωκεανός ή είδος δεν είναι εκτός ορίων όταν έχουμε να κάνουμε με τις μηχανορραφίες των μεγάλων επιχειρήσεων. Η αποξένωση και η κατάθλιψη είναι πανδημικά φαινόμενα και μεγαλώνουμε εξαθλιωμένοι και αρρωσταίνουμε πολύ πριν από τότε που θα έπρεπε. Η ιατρική βιομηχανία είναι ο άρχοντας του καθορισμού των τροφών που κάποτε ήταν ανήκουστο στις πρωτόγονες κοινωνίες και έτσι οι διαταραγμένες και νευρωτικές ζωές μας συνεχίζουν.

Και σε όλο αυτό το διάστημα, έχουμε γίνει συλλογικά πανέξυπνοι στο να κρατάμε τις καταπιέσεις που στηρίζουμε κρυμμένες και μακριά από τα μάτια των άλλων. Όπως με την υπόθεση της παιδικής εργασίας στις τριτοκοσμικές χώρες για να παράγουν φτηνά παπούτσια και ρούχα. Τα σφαγεία στην μέση του πουθενά, εκατομμύρια άνθρωποι κλειδωμένοι στις φυλακές. Όλα αόρατα, ανήκουστα, και χωρίς να προκαλούν καμία ανησυχία στους σημερινούς μαζικούς καταναλωτές. Το άρτος και θεάματα επικρατεί σε υψηλή ανάλυση κιόλας, με τέτοιους τρόπους που κάνει την αρχαία Ρώμη να φαίνεται σαν μια βαριετέ παράσταση σε αυτή την σύγκριση. Μακριά από τα μάτια μας, σίγουρα ισοδυναμεί με το να είναι έξω από το μυαλό μας, για τους περισσότερους από μας.

Η επιμονή στους ηθικούς, ακτιβιστικούς και αναρχικούς κύκλους είναι το να χρησιμοποιήσουμε την τεχνολογία και όλα αυτά τα προϊόντα της καταπίεσης με σκοπό την άνοδο μας από τον βάλτο της ιεαραρχίας και της κυριαρχίας. Υπάρχει μια παράλογη πεποίθηση πως τα πράγματα πηγαίνουν προς το καλύτερο, όταν στην πραγματικότητα μόνο οι εμφανίσεις και οι συγκαλύψεις γίνονται καλύτερες. Αυτή η γραμμική αντίληψη πως στην άλλη πλευρά της περιβαλλοντικής καταστροφής και της κοινωνικής ανεπάρκειας, για τα οποία ευθύνεται η τεχνολογία, είμαστε στα πρόθυρα ενός τεχνο-ουτοπικού ρήγματος δεν είναι μόνο μια αβάσιμη οφθαλμαπάτη, αλλά επίσης είναι καθαρά μαλακίες!

Η λειτουργικότητα υπάρχει, όπως και η αιτία και το αποτέλεσμα, και δεν υπάρχει διαφυγή από αυτό. Μια έντιμη και δίκαιη κοινωνία δεν θα έρθει μέσα από την ανωτερότητα των λευκών, τον ιμπεριαλισμό, και τον θρησκευτικό φασισμό που σε μεγάλο βαθμό είναι οι υπαίτιοι των θεμελίων της σύγχρονης ιστορίας, χωρίς να έχει σημασία πόσοι άνθρωποι είναι παθολογικά πατριώτες. Τα τσιράκια μπορούν να αναμασούν τα δογματικά τους λόγια, όπως ‘ελευθερία’ (‘freedom’ και ‘liberty), όσο περισσότερο θέλουν, αλλά αυτό δεν θα αλλάξει την λειτουργικότητα της καταπίεσης. Για να βάλουμε την ίδια υπόθεση με έναν πιο προσγειωμένο τρόπο. Είναι γελοίο να σκεφτούμε πως ένα άτομο που βρίσκεται σε μια σωματικά καταχρηστική σχέση θα μπορέσει να μετατρέψει το ταίρι του σε ένα συμπονετικό, διακριτικό και έμπιστο άτομο. Όχι, η δυσλειτουργία δεν θα αλλάξει σε λειτουργικότητα. Απεναντίας, είναι σίγουρο ότι θα χειροτερέψει παρά τις ευχές και τις φαντασίες του κακοποιημένου ατόμου. Σε μια τέτοια κατάσταση το κακοποιημένο άτομο συχνά (πρέπει να) συμβουλεύεται να βγει από την καταχρηστική σχέση και μετά να κοιτάξει τις συνήθειες του, τις ιδέες και τις πεποιθήσεις που έχει για τις σχέσεις.

Η πολιτική, συμπεριλαμβανομένης της κλασσικής και κόκκινης αναρχικής πολιτικής, φαίνεται κολλημένη στην ιδέα πως η οργάνωση της κοινωνίας είναι ο τομέας που πρέπει να αλλάξει (σημ. ‘the fly in the ointment’ είναι η φράση που χρησιμοποίησε ο συγγραφέας). Παίρνοντας αυτή την ουδέτερη στάση απέναντι στην βιομηχανία και την τεχνολογία ή σε πολλές περιπτώσεις ενώνοντας και τις δύο με επαίνους, είναι περισσότερο ένα Μαρξιστικό και καπιταλιστικό κόλπο, έτσι ώστε να αντληθούν τα οφέλη της παραγωγής και της εργασίας. Η πράσινη αναρχία δεν θα πρέπει να μπερδευτεί μέσα σε αυτό το πολιτικοποιημένο και βιομηχανικό πράσινο πλύσιμο. Η αναρχία έχει να κάνει με την διάλυση της εξουσίας και της ιεαραρχίας και με την αντίσταση προς αυτά σε όλους τους τομείς. Όχι με την αναδιάταξη της διατύπωσης μιας κατάστασης αφήνοντας όλα τα εξαρτήματα της καταπίεσης ανέπαφα (ακόμα μια Μαρξιστική τακτική). Έχει έρθει ο καιρός για μια αναρχία που είναι κάτι παραπάνω από την ριζοσπαστική αριστερά ή από μια αναρχία απασχολημένη με την εξέταση του τρόπου ζωής των άλλων και των μονοθεματικών σκοπών. Έχει έρθει ο καιρός για την επιστροφή της ζωντανής αναρχίας που υπήρχε για χιλιάδες και χιλιάδες ανθρώπινων γενεών. Μια αναρχία που υπάρχει στα ζώα και στα οικοσυστήματα μέχρι σήμερα. Μια αναρχία όπου εκατομμύρια ελεύθερες κοινότητες ζούνε και αλληλεπιδρούνε με μια εκπληκτική ποσότητα ευγένειας, μεγαλοψυχίας και προσαρμοστικότητας. Έχει έρθει καιρός να επιστρέψουμε στο πρωτόγονο.

Απέχοντας πολύ από το να είναι ένα ουτοπικό ιδανικό, ο αναρχο-πρωτογονισμός δούλεψε για τους ανθρώπους και την σχέση μας με την γη από την απαρχή του είδους μας. Είναι ένα εύκολα αισθητό γεγονός πως πριν την τεχνολογία, την κοινωνία, την εργασιακή βδομάδα, ή την αποξένωση της σημερινής δυσφορικής εποχής, ξέραμε πώς να ζήσουμε, ξέραμε πώς να παίξουμε, ξέραμε πώς να τραφούμε και ξέραμε πώς να ευδοκιμούμε. Χωρίς αστυνομικά τμήματα, εκκλησίες, διακρατικό εμπόριο ή χρηματική απληστία. Όπως ακριβώς όλα τα άλλα πλάσματα, ξέραμε τι πρέπει να κάνουμε και να μην κάνουμε, επειδή ήμασταν συνδεδεμένοι με την γη, αντί να είμαστε σε πόλεμο με αυτήν.

Η προαναφερόμενη ψευδαίσθηση της ‘προαγωγής’ που μια μέρα θα μας μεταφέρει στην εποχή της φώτισης και της αφθονίας, αν το πιστέψουμε αυτό, το μόνο που κάνει είναι να μας απομακρύνει παραπέρα από την πραγματικότητα πως σαν βιολογικές οντότητες (δηλαδή ως ενιαίο και αναπόσπαστο μέρος της γης κάτω από τα πόδια μας) ο μόνος τρόπος για τον προσωπικό εμπλουτισμό, ειρήνη και ευημερία (όσο θα είμαστε ποτέ ρεαλιστικά σε θέση να τον πετύχουμε) είναι να ζήσουμε και πάλι ως ‘μέρος της’ αντί για ‘ξέχωροι από’ την βιόσφαιρα.

Αν θέλουμε να δούμε το τέλος της δολοφονίας των δισεκατομμυρίων και δισεκατομμυρίων ζώων, τότε θα πρέπει να θέλουμε το τέλος των σφαγείων που τα σκοτώνουν, τις χυδαίες τεχνολογίες που τα γεννάνε, και την επιστήμη της γενετικής τροποποίησης που τα εξευτελίζει για την μαζική κατανάλωση. Δεν μπορείς να σταματήσεις τους φόνους τους και επίσης να αφήσεις τα μέσα των φόνων τους τελείως ανέπαφα. Αν είμαστε πραγματικά εναντίον του πολέμου τότε θα πρέπει να αντιτεθούμε στην επιστήμη, την χημεία και την μηχανοποίηση που κάνουν τις μηχανές πολέμου και τις βόμβες δυνατές, και ολοένα και πιο αποτρόπαιες και διαδεδομένες με κάθε νέα καινοτομία. Αν είμαστε εναντίον κάθε μορφής καταπίεσης, θα πρέπει να είμαστε και εναντίον των τεχνολογιών που τις ενισχύουν. Επειδή κανένα από αυτά τα θέματα δεν συμβαίνει στο κενό ή χωρίς τεράστια μηχανική βοήθεια.

Επιστρέφουμε στο πρωτόγονο όποια κατεύθυνση και να πάρουμε στην νοητή γραμμή της προόδου μας. Το μόνο ερώτημα θα είναι: θα φτάσουμε εκεί (στο πρωτόγονο) μέσω της γαιοκεντρικότητας και μιας ριζοσπαστικής καταστροφής ολόκληρου του οικοδομήματος του πολιτισμού; Ή θα γίνει εξαιτίας ενός τεχνολογικού ατυχήματος, της περιβαλλοντικής καταστροφής και του υπερπληθυσμού μιας καταναλωτικής κοινωνίας που τρελάθηκε;

Για την Απελευθέρωση,

Walter

xVx Τι Σημαίνει Για Μένα xVx

Το παρόν κείμενο είναι γραμμένο από τον πολιτικό κρατούμενο Walter Bond. Ο Walter είναι Vegan Straight Edge και στο άρθρο αυτό μιλάει την προσωπική του – και όχι μόνο – δέσμευση σε αυτόν τον τρόπο ζωής. Όπως λέει και ο ίδιος μέσα στο κείμενο, όποια/ος ενδιαφέρεται να μάθει κάτι παραπάνω για το κίνημα του Vegan Straight Edge μπορεί να κάνει μια έρευνα στο ίντερνετ, όπου υπάρχει πληθώρα πληροφοριών. Πρωτότυπο στα αγγλικά στην σελίδα υποστήριξης του Walter.  

WALTER EDMUND BOND (37096013)

4/3/2013 9:50:28 AM

xVx Τι Σημαίνει Για Μένα xVx

Η χρήση ναρκωτικών και αλκοόλ είναι μια σπατάλη χρόνου, ενέργειας και ζωής. Η Κατάχρηση Ναρκωτικών και Αλκοόλ οδηγεί στην συνήθεια και στον εθισμό, ο οποίος είναι η αντίθεση της απελευθέρωσης. Οι πιο σοβαρές επαναστατικές ομάδες και ατομικότητες του παρελθόντος είχαν προβλέψεις ή διατάξεις ενάντια στην κατανάλωση των οινοπνευματωδών ποτών. Ομάδες όπως το Κόμμα των Μαύρων Πανθήρων για την Αυτοάμυνα και το Ινδιάνικο Αμερικάνικο Κίνημα είναι δύο λαμπρά παραδείγματα για αυτό. Ο Malcolm X είπε κάποτε ‘Κάθε φορά που ξεσφραγίζεις ένα μπουκάλι ποτού, ξεσφραγίζεις ένα μπουκάλι της κυβέρνησης.’ Πόσο δίκιο είχε.

Τα ναρκωτικά και το ποτό ήταν ένα εργαλείο για τις κυβερνήσεις για να καταστρέψουν τις αυτόχθονες κουλτούρες και να τις εξαλείψουν φυλετικά. Εν συντομία, ήταν ένα πολύ αποτελεσματικό εργαλείο γενοκτονίας. Εν γνώσει και εκ προθέσεως. Τα σκληρά ναρκωτικά όπως η ηρωίνη και η κοκαΐνη, έχουν χρησιμοποιηθεί για να κατευνάσουν σχεδόν κάθε κίνημα που η κυβέρνηση το θεωρούσε ανατρεπτικό. Η μεγάλη και παγκόσμια παραγωγή του εμπορίου παράνομων ναρκωτικών, δουλεύει δίπλα-δίπλα με τους προστάτες του νόμου, το κράτος, τις εξουσίες των κυβερνήσεων και την αστυνομία, πιο πολύ από όσο οι άνθρωποι μπορούν να αντιληφθούν.

Το νόμιμο βιομηχανικό φαρμακευτικό σύμπλεγμα εξαπολύει φάρμακα για τα πάντα όσο γρήγορα μπορούν να τα ονειρευτούν οι τρελοί επιστήμονες και οι άπληστοι παραγωγοί, από φάρμακα για την κατάθλιψη και το άγχος, μέχρι για τους μύκητες των ποδιών και το χαλαρό πέος, χωρίς να ξέρουν με κανέναν τρόπο τις μακροπρόθεσμες παρενέργειες στους καταναλωτές ή τις γενετικές τους συνέπειες στην επόμενη γενιά. Το βιομηχανικό φαρμακευτικό σύμπλεγμα εγγυάται πως όσοι αντιστέκονται στους εθισμούς στα παράνομα ναρκωτικά των δρόμων και στα μπουκάλια αλκοόλ, θα υποκύπτουν τελικά στον γιατρό τους, αγορασμένος και πληρωμένος από την Astra Zeneca.

Τα φάρμακα-ναρκωτικά, τόσο τα νόμιμα όσο και τα παράνομα, προμηθεύουν την χρηματοδότηση για εκατομμύρια πειράματα που γίνονται σε Ζώα κάθε χρόνο. Από τον εθισμό των πιθήκων στην μεθαμφεταμίνη, στην πρόκληση κατάθλιψης στα σκυλιά ράτσας beagle μέσω βασανιστηρίων και απομόνωσης. Όλο αυτό μόνο για να καταγράψουν τα αποτελέσματα των αντί-καταθλιπτικών φαρμάκων. Αυτή η απαίσια και μοχθηρή βιομηχανία της κατάχρησης των φαρμάκων-ναρκωτικών χρηματοδοτεί την απαίσια και μοχθηρή βιομηχανία ζωοτομίας. Μαζί με τον μεθυσμένο οδηγό που πατάει τους πεζούς ενώ είναι κοιμισμένος στο τιμόνι. Έχουμε επίσης την τεράστια ποσότητα ενδοοικογενειακής βίας εξαιτίας του μαινόμενου αλκοολισμού. Κακοποίηση των παιδιών, βιασμοί, σεξουαλικές παρενοχλήσεις και δολοφονίες, πράγματα που συμβαίνουν σε τεράστιους αριθμούς και έχουν άμεση σύνδεση με τους εθισμούς στο σπίτι. Πόσο όμορφο είναι να γνωρίζεις πως η κυβέρνηση αποστάζει αρπαχτική βία με κάθε μπουκάλι που παράγει. Και πως οι γυναίκες και τα παιδιά πρέπει να υποφέρουν αποτρόπαια για το μεθύσι των αντρών.

Εξαιτίας όλων αυτών και πολλών ακόμα, υποστηρίζω πως το Vegan Straight Edge ως τρόπος ζωής είναι ουσιώδης για το άτομο, για τις κοινότητες μας και τον πλανήτη. Αυτό που πολλοί το πλαισιώνουν ως αποχή, είναι η πρακτική της αυτό-απελευθέρωσης. Η ελευθερία από τους εθισμούς είναι κυριολεκτικά η ελευθερία από μια από τις πιο μοχθηρές μορφές σκλαβιάς που έχει υπάρξει στο πρόσωπο της Μητέρας Γης!

Το Vegan Straight Edge, με τον δικό μου ορισμό είναι: η αυστηρή χορτοφαγία (veganism) στην διατροφή μας και στην κατανάλωση, σε συνδυασμό με την ηθική πεποίθηση πως τα Ζώα υπάρχουν για την δική τους αυτονομία και όχι για τους ανθρώπινους σκοπούς. Είναι επίσης η απόρριψη της μέθης και κάθε χρήσης ψυχαγωγικών ναρκωτικών από την προσωπική μας ζωή. Και τέλος είναι μια στάση ενάντια στην σεξουαλική εκμετάλλευση σε όλες τις μορφές της. Και στην κορυφή, είναι μια δέσμευση για όλη μας την ζωή.

Για αυτούς που δεν ξέρουν και δεν έχουν ξανακούσει για το Straight Edge ή για το Vegan Straight Edge, μια βιαστική ματιά στο ίντερνετ πάνω σε αυτό το θέμα θα οδηγήσει σε βίντεο με μάτσο άντρες που χορεύουν σκληρά, punk/metal συγκροτήματα, πλήθος κατάλληλων ρούχων, συνθημάτων και σχεδίων. Ενώ εν μέρει αυτή είναι η ‘σκηνή’, και η μόδα μέσα από την οποία αναπτύσσεται το Vegan Straight Edge, η ουσία είναι το μήνυμα και ο τρόπος ζωής, όχι η μουσική ή η μόδα, μην τα μπερδεύεται.

Με πολλούς Vegan Edgers να εγκαταλείπουν την σκηνή λόγω ηλικίας, είναι σημαντικό να γίνει αυτή η διάκριση, ώστε τα VSXE (vegan straight edge) παιδιά που βρίσκονται εκεί έξω να μάθουν από την εμπειρία μας, αντί εμείς να προσπαθούμε να συμβαδίσουμε με αυτά. Και κατά την διάρκεια να μετατραπούμε σε αυτούς τους ανατριχιαστικούς ηλικιωμένους που φαίνονται γελοίοι με τα κολλητά παντελόνια και τα καρτουνίστικα μαλλιά. Αλλά σε καμία περίπτωση δεν απορρίπτω την δύναμη που είχε η VSXE σκηνή, και ακόμα έχει. Για τόσα πολλά παιδιά, συμπεριλαμβανομένου εμένα, μας έδειξε έναν τρόπο να δυναμώσουμε τους εαυτούς μας και να πολεμήσουμε για τα θετικά. Τράβηξε πολλούς από εμάς από το τέλμα και την βρωμιά του εθισμού ακριβώς όταν ήμασταν στα πρόθυρα της καταστροφής.

Το Vegan Straight Edge σημαίνει τα πάντα για μένα. Δεν είναι η μουσική, δεν είναι τα τατουάζ και δεν είναι η συντροφιά που κάνει το Vegan Edge να είναι τόσο κοντά μου όσο ο χτύπος της καρδιάς μου. Όλα αυτά τα πράγματα έχουν την θέση τους, αλλά όταν το show τελειώσει, όταν τα τατουάζ αρχίσουν να ξεθωριάζουν και να αναμειγνύονται μεταξύ τους και όταν οι φίλοι/ες πάνε και έρχονται, είναι ο τρόπος που ζούμε τις ζωές μας και αυτό από ένα σημείο και έπειτα μας διαμορφώνει σαν ανθρώπους. Τα πράγματα που κάνουμε και αυτά που αρνούμαστε να κάνουμε, είναι αυτά που μας ορίζουν. Το Vegan Edge συρρικνώνει το κενό ανάμεσα στην ρητορεία και στην πραγματικότητα. Δεν είναι μια σχολή σκέψης και δεν είναι μια πεποίθηση (αν και τα δύο αυτά έχουν εξελιχτεί μέσα από αυτό). Είναι μια προσπάθεια να κάνεις αυτόν τον κόσμο ένα πιο ειρηνικό και δίκαιο μέρος με έναν επιθετικό και ειλικρινή τρόπο. Ξεκινώντας με τους εαυτούς μας και απλώνοντας σε όλο και ευρύτερους κύκλους του κόσμου γύρω μας. Χτίζοντας σκηνές και μια παγκόσμια κοινότητα. Φωνάζοντας τα μανιφέστα μας σαν ύμνους στα πλήθη του εαυτού μας, που τα φωνάζουν ξανά στην μάπα μας. Για τον έξω κόσμο φαίνεται σαν ένα mosh pit ή μια hardcore punk συναυλία, αλλά για μας δεν είναι απλά μια συναυλία, είναι μια δήλωση.

Δυστυχώς για πολλούς είναι μια κενή φαντασία. Μια φάση που αλλάζει αμέσως με τα μουσικά γούστα. Μετά από την συνειδητοποίηση πως μια δέσμευση ζωής στην χορτοφαγία/βιγκανισμό, στην ζωή χωρίς ναρκωτικά και στην άρνηση της σεξουαλικής εκμετάλλευσης, είναι μερικές φορές δύσκολη, ή μετά την τομή της ηδονιστικής ιδέας της διασκέδασης κάποιου/ας, η ουσία σύντομα απορρίπτεται από το κράσπεδο. Για αυτούς τους ανθρώπους που μιλάνε για το Vegan Edge σαν τα χρόνια απειρίας τους αφού τα έχουν σκατώσει όλα όσα είχα κάποτε κηρύξει πως θα κρατήσουν αληθινά, δεν ήταν ποτέ στην πραγματικότητα Straight Edge. Και δεν έχω καθόλου αυτιά, ή υπομονή για παραμύθια της εποχής που ήταν Straight Edge. Το ίδιο ισχύει και για τα πλήθη των κάποτε Vegans που δηλώνουν πως έπρεπε να σταματήσουν να είναι vegan επειδή ‘δεν ήταν κατάλληλο για το σωματότυπο μου.’

Η αλληλοσύνδεση είναι μια αμφίδρομη διαδικασία. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να δηλητηριάζει τα παιδιά του (μας), την κοινότητα, το περιβάλλον ή να πασχίζει από την ουσία της καταπίεσης, την ουσία της απληστίας και την ουσία του καταναλωτισμού. Πόσο παράξενο είναι σαν αναρχικοί να είμαστε οργισμένοι ενάντια στις μάρκες, στις διαφημίσεις και στην καπιταλιστική οικονομία, αλλά μετά να καθόμαστε κάτω με ένα κουτάκι μπύρας με την (αμερικάνικη/ελληνική/οποιαδήποτε) σημαία πάνω της και να μεθάμε με τα ίδια σκατά που οι λευκοί χρησιμοποίησαν για να σκοτώσουν τα αυτόχθονα έθνη της Γης! Πόσο παράξενο είναι σαν Vegan να νοιαζόμαστε τόσο βαθιά για τα έμφυτα δικαιώματα ενός μυρμηγκιού ή κουνουπιού, αλλά μετά να καπνίζουμε έναν μπάφο που τροφοδοτεί μια άμεση καταναλωτική σύνδεση με τα βίαια καρτέλ που υποδουλώνουν ολόκληρες πόλεις και επαρχίες των Λατίνων {και όχι μόνο} για την βασιλεία των αρχόντων των ναρκωτικών! Γαμήστε μας!

Στην τελική ανάλυση, κανένας τρόπος ζωής, ατομικός ή τακτικός δεν είναι στο σύνολο του συμπονετικός. Όλοι μας παίρνουμε καθημερινά μέρος στην αγριότητα αυτής της μαζικής κοινωνίας των ακριδών. Αλλά αυτό δεν είναι καμία δικαιολογία για να μείνουμε άπραγοι και να ενταχθούμε στο θέαμα της παραφροσύνης που ονομάζεται τεχνολογικά προηγμένος πολιτισμός. Ίσως δεν είμαστε σε μια κατάσταση να σώσουμε τον κόσμο από τον καπιταλισμό, τον καταναλωτισμό, την εκμετάλλευση των Ζώων, της Γης, και των Ανθρώπων, στο εδώ και στο τώρα. Ίσως δεν μπορούμε να μπούμε στην εποχή της Ολικής Απελευθέρωσης αύριο. Αλλά μπορούμε να σώσουμε τους εαυτούς μας σε μια βάση κατά περίπτωση, μπορούμε να ενδυναμώσουμε τους εαυτούς μας με σκέψη, λόγια και πράξεις. Άσχετα με το ποιοι/ες είμαστε, ή το που είμαστε. Μπορούμε να ‘ουρλιάξουμε για αλλαγή’, ‘να κάνουμε την αλλαγή’ και να ‘αναγκάσουμε την αλλαγή’. Στις ζωές μας και στις ζωές των άλλων γύρω μας. Παραμένοντας Vegan για μια ζωή και ζώντας την Μια Ζωή μας Χωρίς Ναρκωτικά!

Για την Απελευθέρωση,

Walter

Για την υπεράσπιση της άμεσης δράσης

Πηγή: Συνέλευση για την Αντισπισιστική Δράση

Έχουμε πόλεμο. Κάθε δευτερόλεπτο σφάζονται 321 ζώα εκτροφής. Κάθε χρόνο 100 δισεκατομμύρια κιλά γάλα παράγονται από το βιασμό «γαλακτοπαραγωγικών» αγελάδων. 9 δισεκατομμύρια κότες δολοφονούνται κάθε χρόνο ώστε οι μπάσταρδοι κρεατοφάγοι να δειπνούν με μακελειό και βρωμιά. Πάρα πολύ συχνά φοβόμαστε αυτούς τους αριθμούς και τους διώχνουμε από το μυαλό μας.

Ήξερες ότι δε φτάνεις καν 1 δισεκατομμύριο δευτερόλεπτα σε ηλικία μέχρι σχεδόν τα 35 σου χρόνια; Είσαι ενήμερος ότι αυτή ακριβώς τη στιγμή κάποιο ζώο βασανίζεται μέχρι θανάτου από δαίμονες με στολές εργαστηρίου για διασκέδαση, φαγητό, ρουχισμό, ζωοτομία και όποιο άλλο ασήμαντο και περιττό λόγο μπορείς να φανταστείς; Τα ζώα υποφέρουν και πεθαίνουν με θανάτους χειρότερους από ότι μπορεί να συλλάβει το μυαλό μας. Και εμείς τι κάνουμε; Καθόμαστε και κοιτάμε. Συζητάμε την εγκυρότητα τακτικών όπως ο εμπρησμός επειδή μπορεί να υπάρχουν αρουραίοι στον τοίχο. Πόσα έντομα, φίδια και νυχτόβια πλάσματα έχεις σκοτώσει με το μεταλλικό σου τέρας, εννοώ το αυτοκίνητό σου;

Εάν έβλεπες έναν άνθρωπο να γδέρνει μια γάτα σε ένα χωράφι για να πουλήσει το «τομάρι» της, δε θα έτρεχες να τον σταματήσεις επειδή μπορεί να πάταγες ένα ποντίκι που δε φαίνεται στο χορτάρι; Κάνε μου τη χάρη. Αν αυτοί είναι οι γελοίοι λόγοι σου για να μην υποστηρίζεις ή προσχωρείς στο Μέτωπο Απελευθέρωσης των Ζώων (Animal Liberation Front), τότε είσαι ένας υποκριτής φίλος των ζώων. Άσε με να μαντέψω, είσαι ειρηνιστής. Ναι καλά, αμφιβάλλω. Αν ήσουν μέσα σε ένα κλουβί, σε βίαζαν, σε χτυπούσαν, σε βασάνιζαν και σε σκότωναν βίαια, θα ήθελες κάποιος να σε απελευθερώσει, να σταματήσει το βασανιστή σου με ωμή βία και το κτίριο στο οποίο σε κρατούσαν να καεί ολοσχερώς. Είσαι ειρηνιστής μόνο όταν δεν είναι ο δικός σου λαιμός στη γκιλοτίνα. Στοιχηματίζω τη ζωή μου σε αυτό. Τι άλλο, α ναι, είσαι βίγκαν (vegan), κάνεις το καθήκον σου.

Το να μη συμμετέχεις στο κακό είναι προφανώς το πρώτο βήμα αλλά το ότι είμαστε βίγκαν δε σώζει ζωές. Ο ανθρώπινος πληθυσμός αυξάνεται, τη μέρα που εγώ ή εσύ γίναμε βίγκαν, έμαθαν σε 100.000 παιδιά να τρώνε σάρκα για φαγητό. Ο βιγκανισμός δε σε κάνει αυτόματα ακτιβιστή, μόνο το να είσαι ενεργός μπορεί να το κάνει αυτό. Παράδειγμα, δεν είμαι βιαστής, δεν ήμουν ποτέ και δε θα γίνω ποτέ. Αλλά δε θα ήταν ανέντιμο από μέρους μου να παρουσίαζα τον εαυτό μου ως ακτιβιστή ενάντια στο βιασμό; Απλά επειδή δεν ασκώ την εν λόγω συμπεριφορά. Λοιπόν, αν είναι τόσο εύκολο να είσαι ενεργός, τότε είμαι και ακτιβιστής για τα δικαιώματα των ανθρώπων, είμαι και ακτιβιστής ενάντια στην παιδική κακοποίηση, είμαι και ακτιβιστής ενάντια στην ενδοοικογενειακή βία. Πραγματικά, είναι τόσα τα κακά στα οποία δε συμμετέχω, που στην πραγματικότητα, λύνω τα προβλήματα όλου του κόσμου, χωρίς να κάνω απολύτως τίποτα;

Χμμμ… Πόσο βολικά τεμπέλικο και απαθές. Στην πραγματικότητα, αν θεωρείς μια συμπεριφορά ή ένα σύστημα κακοποίησης αξιοθρήνητο, το λιγότερο που μπορείς να κάνεις είναι να μη συμμετέχεις σε αυτό. Τότε, έχεις αυτούς που το παίζουν militant. Έχεις κάθε Earth Crisis (συγκρότημα) και σκληροπυρηνικό vegan album και μπλουζάκι που έχει φτιαχτεί ποτέ. Στην πραγματικότητα, όσο περισσότερα χρόνια το παίζεις έτσι, τόσο περισσότεροι στη σκηνή σε σέβονται. Και κάποτε, πας σε μια διαδήλωση για να τραβήξεις φωτογραφίες του εαυτού σου να μοιάζει με νίντζα μαχητή για τα δικαιώματα των ζώων. Κι αν σου την έλεγα για τις μαλακίες που λες, θα μου έλεγες κάτι του τύπου «Δεν έχεις ιδέα τι κάνω όταν δύει ο ήλιος». Ναι έχω, πηγαίνεις για ύπνο. Η μόνη φορά που θα έπρεπε να καλύψεις το πρόσωπό σου είναι αν καθαρίζεις ένα κοτέτσι σε ένα καταφύγιο ή αν πρόκειται να κόψεις κώλους για τα ζώα. Εάν πράττεις διαφορετικά, ντροπιάζεις το ριζοσπαστισμό και χλευάζεις τις θυσίες των πραγματικών πολεμιστών για την απελευθέρωση της γης και των ζώων.

Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να βοηθήσεις τα ζώα και το κίνημα για τη δική τους ολική απελευθέρωση. Ο πιο δυνατός τρόπος είναι η άμεση δράση. Αυτό σημαίνει να επικεντρώνεις τις πράξεις σου και τις τακτικές σου σε δράσεις που είτε κατευθείαν βοηθούν και σώζουν ζώα, είτε αντιμετωπίζουν απευθείας τους εκμεταλλευτές τους. Κάτι που μπορείς να κάνεις για να βοηθήσεις τα ζώα είναι η δουλειά σε ένα καταφύγιο ή να τα βοηθήσεις με μερικά δολάρια, μιας και το να νοιάζεσαι για τα ζώα μπορεί να κοστίζει. Ή μπορείς να κάνεις μια πορεία έξω από το σπίτι ενός εκμεταλλευτή ζώων, ώστε να γνωρίζει αυτός και οι γείτονές του ότι το να σκοτώνεις ζώα ή το να κερδίζεις από τα νεκρά τους σώματα είναι άρρωστο και λάθος και δεν είναι ανεκτό. Ή καλύτερα από όλα, μπορείς να μπεις στην παράνομη αντίσταση και να κάνεις τη μεγαλύτερη διαφορά.

Από το 1976 το Μέτωπο Απελευθέρωσης των Ζώων (A.L.F.) σώζει ζώα και κλείνει οριστικά μέρη εκμετάλλευσης και κακοποίησης. Το A.L.F. έχει επίσης ενημερώσει τον κόσμο μέσα από εκατοντάδες ανακοινώσεις ότι όχι μόνο υπάρχει σκληρότητα στα παρασκήνια αλλά και ότι αυτή η σκληρότητα δε θα είναι ανεκτή. Δράσεις για τα ζώα γίνονται τα βράδια σε όλον τον κόσμο. Αλλά επίσης, υπάρχουν και άλλες παράνομες. Οι γενναίοι πολεμιστές του Animal Rights Militia και του Justice Department χρησιμοποιούν τις ίδιες τακτικές με το A.L.F. αλλά δεν περιορίζονται από τη φιλοσοφία της μη-βίας. Πιστεύω ότι αυτό είναι καταπληκτικό. Οτιδήποτε σταματάει την εκμετάλλευση των ζώων έχει αξία και οτιδήποτε επιτρέπει τη χρήση και την κατάχρηση των ζώων να συνεχίζεται είναι απαράδεκτο.

Ακόμα και όσο γράφω αυτά, μπορώ να ακούσω τις υστερίες των άστοχων ισχυρισμών των απαθών ακτιβιστών για τα δικαιώματα των ζώων. Πραγματικά, γιατί δεν αγανακτείτε για το γεγονός ότι οι αμερικάνοι στρατιώτες δολοφονούν άραβες στην έρημο αδιάκοπα εδώ και μια δεκαετία; Δεν εξοργίζεστε όταν η αστυνομία εκτελεί μαύρους μπροστά στις κάμερες και σε κοινή θέα; Πιστοί στην ειρηνιστική υποκρισία, δε συγκλονίζεστε από τη βία, συγκλονίζεστε από τη βία χωρίς κυρώσεις. Αυτό συμβαίνει επειδή και πολλοί από τους δικούς μας ακτιβιστές είναι τόσο παρανοϊκοί όσο η κοινωνία που ζούνε. Αν φρικάρετε περισσότερο με τη δήλωση «δεν περιορίζονται από τη φιλοσοφία της μη-βίας» από ότι με τη φράση «κάθε δευτερόλεπτο σφάζονται 321 ζώα εκτροφής», τότε αυτή είναι η απόδειξη της προβληματικής σας ηθικής.

Τα θέματα της κακοποίησης και του θανάτου των ζώων είναι φοβερά σοβαρά για τα βιομηχανικά όντα που εμπλέκονται. Για αυτά είναι αφάνταστη η κακία. Ηθικά είναι η χειρότερη στέρηση. Γιατί δεν είναι μόνο ότι είναι ανώφελοι σκοτωμοί, είναι ο φόνος αθώων πλασμάτων που συνθέτει το κακό. Επίσης, κλιμακώνονται και οι περιβαλλοντικές επιπτώσεις. Η αποψίλωση των δασών και η βοσκή για τα κοπάδια πάνε μαζί. 55% του πόσιμου νερού χρησιμοποιείται για να αναθρέψει αυτά τα «κοπάδια». Η ροή των αποβλήτων τους είναι ο σημαντικότερος λόγος ρύπανσης του υπόλοιπου 45% του πόσιμου νερού. Με όποιον τρόπο και να το δεις, δε μπορείς να οικοδομήσεις ένα δίκαιο σύστημα από τις πιο στυγνές αντικειμενοποιήσεις στην παγκόσμια ιστορία!

Συμπεριφερόμαστε στα ζώα χωρίς προσοχή επειδή έχουν τη μικρότερη δυνατότητα να αυτοπροστατευτούν με οργανωμένο τρόπο. Αυτή είναι η ιεραρχία της εκμετάλλευσης στην οποία χρησιμοποιείσαι και κακοποιείσαι σύμφωνα με την ανικανότητα σου να υπερασπιστείς τον εαυτό σου από μια επίθεση. Τι λυπηρό και άρρωστο οικοδόμημα. Υπάρχει κάτι που λέγεται αιτία και αποτέλεσμα. Οι πνευματιστές το λένε «κάρμα». Όπως και να το πεις, είναι αναπόφευκτο. Στην περίπτωση της απελευθέρωσης των ζώων, αυτό σημαίνει ότι δεν πρόκειται να παλέψεις και να πετύχεις ενάντια στο κακό που τα αδέλφια μας τα ζώα υπομένουν με το να τρως γιαούρτι σόγιας ή με το να ανάβεις κεριά. Οι βιομηχανίες που κερδίζουν δισεκατομμύρια δολάρια από συστηματικό φόνο δε σταματούν για λόγους ηθικής. Αν είχαν έστω και μια σταγόνα αξιοπρέπειας, δε θα ασχολούνταν με αυτήν τη βιομηχανία από την αρχή. Αυτοί σταματούν μόνο επειδή πολεμήθηκαν και επειδή έχασαν. Είναι η μόνο γλώσσα την οποία καταλαβαίνει οποιοσδήποτε νταής.

Δεν περιμένω κάθε βίγκαν να μπει στη δράση και να γίνει μαχητής για τα ζώα. Προφανώς, αυτό δεν πρόκειται να γίνει. Αλλά το να μιλάς άσχημα και να εναντιώνεσαι σε αυτούς που στην πραγματικότητα, σώζουν ζώα ή μεταφέρουν τη μάχη για την ελευθερία των ζώων στις εξώπορτες και στις επιχειρήσεις των εκμεταλλευτών είναι απαράδεκτο. Θα σας το πω εδώ και τώρα ότι με αηδιάζετε και ότι δεν έχετε ιδέα τι κινδύνους αντιμετωπίζουμε εμείς στην παρανομία. Και όλα αυτά που θυσιάζουμε για να είμαστε αυτοί που είμαστε. Μέχρι εσείς οι μαχητές του καναπέ να μπορέσετε να συνδυάσετε τις φοβερές αποψάρες σας με πράξεις, οι απόψεις αυτές θα είναι άκυρες. Αυτό είναι πόλεμος και η γη και τα ζώα δεν έχουν σχεδόν καθόλου ανθρώπινη αντίσταση με το μέρος τους. Όσο οι βίγκανς και οι αυτοαποκαλούμενοι ακτιβιστές για τα δικαιώματα των ζώων υποκύπτουν σε συμπονετική απάθεια, τότε εμείς οι υπόλοιποι είμαστε υποχρεωμένοι να γίνουμε οι φανατικοί που ξερνάνε φωτιά. Δε μπορείς να ξεφύγεις την αιτία και το αποτέλεσμα.

Όταν με συνέλαβαν, είχα στο σακίδιο μου ένα αντίγραφο ενός μανιφέστου με τίτλο «Declaration of War» (Κήρυξη πολέμου) από τον Screaming Wolf (Λύκος που ουρλιάζει). Είναι το μοναδικό πιο δυναμικό και δυνατό γραπτό για την Απελευθέρωση των Ζώων που έχω διαβάσει ποτέ μου. Παρόλο που κάποια κομμάτια του περιορίζονται στο χρόνο που γράφτηκαν, οι αρχές και τα προγράμματα δράσεις του είναι διαχρονικά. Διάβασε το, ξαναδιάβασε το, άφησε τις αλήθειες του να σε δυναμώσουν και γίνε κι εσύ απελευθερωτής. Αν αυτό δεν είναι μέσα στις δυνατότητές σου, τότε ξεκίνησε μια ομάδα υποστήριξης του Animal Liberation Front. Βοήθα πραγματικά ένα ζώο, διαμαρτυρήσου επιθετικά, αν δεν είσαι βίγκαν, γίνε βίγκαν. Κάνε κάτι πέρα από το να κρύβεις τη δειλία σου με το να επιτίθεσαι στη γενναιότητα του άλλου!

Αυτή τη στιγμή στο Μεξικό, το A.L.F. και το E.L.F. (Earth Liberation Front) δείχνουν το δρόμο του ακτιβισμού και το κάνουν εδώ και χρόνια. Είναι ένα φωτεινό παράδειγμα για όλους εμάς να τους ακολουθήσουμε. Υποστηρίξτε αυτούς και τον φυλακισμένο σύντροφό μας Adrian που είναι βίγκαν μέσα σε μια τριτοκοσμική φυλακή και παραμένει αλύγιστος παρά τις αντιξοότητες. Μέχρι η κοινωνία να σταματήσει να εκμεταλλεύεται τα ζώα, θα έχουμε πόλεμο με την κοινωνία. Μέχρι να υπάρξει ένα τέλος στην καταστροφή του πλανήτη, δε θα υπάρχει τέλος στην καταστροφή της ιδιοκτησίας. Όσο υπάρχουν σκλαβωμένα ζώα και άνθρωποι που τα εκμεταλλεύονται, είτε για ευχαρίστηση είτε για κέρδος, τότε θα υπάρχει πάντα και κάποιος για να πάρει τη θέση ενός A.L.F. ακτιβιστή που φυλακίζεται.

Απελευθέρωση των Ζώων με κάθε κόστος!

Walter Bond (ALF “Lone Wolf”), αιχμάλωτος πολέμου,
φυλακές USP Marion, 11/03/2011